Us Two [Completed]

11

[UNI]

နေ့ခင်းအချိန်တွင် ပြောထားခဲ့သော စကားကြောင့် 6နာရီကျော်လောက်ကတည်းကပင် မင်းခန့်ပိုင်ဖြိုးသည် စံလင်းသူအခန်းရှေ့ ရောက်နှင့်နေပြီ ဖြစ်သည်။

အဆင်သင့် မဖြစ်သေးသော စံလင်းသူမှာသာ အားနာ၍ အထဲဝင်ထိုင်ခိုင်းထားရသည်။ မဟုတ်လျှင် မဝင်ခိုင်းမချင်း မပြန်ဘဲ အခန်းရှေ့ မတ်တပ်ရပ်နေမည့် အနေအထားတွင်ရှိသည်မို့။ ဘေးခန်းကသူတွေ ရောက်လာခဲ့သည်ရှိသော် မြင်သွားလျှင် မကောင်းဟုလည်း တွေးလိုက်မိခြင်းကြောင့် အထဲဝင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်‌၏။

စံလင်းသူ မသိသည်မှာ ဘေးခန်းများတွင် မည်သူမှ မရှိသည်ကိုပင်။

"အစ်ကို့အခန်းက သန့်ရှင်းနေတာပဲ"

"အင်း။ ခဏစောင့်ဦး အစ်ကို အဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်"

"ရေချိုးချင်လည်း စောင့်ပေးမယ်"

"မချိုးတော့ဘူး။ ပြန်လာမှ ချိုးတော့မယ်"

ပြောပြီး ရေချိုးခန်းတံခါးပါ ပိတ်သွားသည့် လူပျိုလေးကြောင့် မင်းခန့်ပိုင်ဖြိုးမှာ ကြိတ်ပြုံးရသေးသည်။ သူ့လူပျိုလေးက ဧည့်ဝတ်တော့ ကျေရှာ၏။ ဘာသောက်မလဲတောင် မေးမသွားချေ။ အပူ၊ အအေး ရွေးဖို့ရာ ဝေးစွ။ တိုက်လျှင်လည်း ရေကလွဲ ရှိဟန်မတူ။

ပိုင်ရှင်မရှိတုန်း အခန်းထဲ မျက်စိ ကစားရသေး၏။ အတော်လေး အသန့်ကြိုက်သူဟု ဆို၍တောင်ရသည်။ သူ့အခန်းဆိုလျှင် အထုပ်ချကတည်းက ဖွထားသည်များမှာ ယခုအထိ တောင်တစ်ခု၊ မြောက်တစ်ခု။

မြင်နေရသော အဖြူရောင်ကုတင်သည် သူ့အာရုံကိုဖမ်းစားသည်။ ပြန့်ပြူးခြင်းမရှိ တွန့်လိမ်နေသော အခင်းနှင့် မသိမသာပုံပျက်နေသော ခေါက်လျက်သားစောင်ကြောင့် သူလာမခေါ်ခင်က အစ်ကို လဲ‌လျောင်းနေခဲ့သည်ထင်ပါ၏။

သူ့အတွက်တော့ ပုံမှန်မြင်ကွင်းဖြစ်သော်လည်း အသန့် ကြိုက်သော သူ့လူပျိုလေးအတွက်တော့ ထိုကုတင်သည် လောလောလတ်လတ် လဲလျောင်းခံထားရသည်မှန်း သိသာလှသည်။ စိတ်ရှိအတိုင်းသာဆိုလျှင် ချက်ချင်းထသွားကာ ထိုနေရာတွင် ပစ်လှဲလိုက်ချင်ပါသော်လည်း မဖြစ်သေး။