Us Two [Completed]

8

[UNI]

ပင်လယ်ပြင်ဆီမှ တိုက်ခတ်လာသော လေအေးနှင့်အတူ လှိုင်းတို့ကလည်း ကမ်းခြေဆီ ထိစပ်သည်။ အုတ်တိုက်အိမ်များကို ကျော်ဖြတ်ပြီးမှ ပင်လယ်ဆီရောက်မည်ဖြစ်သည်ကြောင့် အအေးဓါတ်တော့ လွန်ကဲမနေဘဲ ပုံမှန်ထက် အနည်းငယ်သာဖြစ်သည်။

တိတ်ဆိတ်နေသော မနက်ခင်းတွင် နိုင်ငံခြားသားတို့၏ မတိုးမကျယ်သော စကားသံတို့သည် အုတ်တိုက်များကြား၌ ထွက်ပေါ်နေသည်။

မနက်ခင်း၏ ထုံးစံအရ ချမ်းအေးလှသည်။ အဖြူရောင် ကုတင်ထက်တွင် အဖြူရောင်စောင်ကို လွှမ်းခြုံထားသူသည် အပြင်ဘက်မှ ခပ်တိုးတိုး စကားသံတို့ကို စိတ်ရှုပ်ဟန်မထင်။

မရင်းနှီးသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မရင်းနှီးသောစကားသံခပ်တိုးတိုးက နားထဲတွင် သူ့အတွက် ထူးဆန်းနေရုံမှအပ မည်သည့်ခံစားချက်မျိုးမှ မရပေ။ သို့သော်လည်း မျက်စံနက်များကို ကာကွယ်ဖုံးအုပ်ထားသော မျက်ခွံလေးသည် မျက်တောင်များလှုပ်ခါခြင်းကို အစပြုကာ ဖြည်းညင်းစွာ ဖွင့်ဟလာခဲ့သည်။

ထို့နောက် မျက်တောင်နှစ်ချက်ခတ်ကာ အမြင်အာရုံကိုရှင်းလင်းစေ၏။ ပြီးမှ တံတောင်ကို အသုံးပြုကာ ထထိုင်သည်။ အခန်းပတ်လည်ကို ကြည့်မိပြီးမှ သူသည် ခရီးသွားတစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်မှန်း ပြန်သတိရသည်အထိ အိပ်ယာပြောင်းနေတာတောင် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာပင်။ မနေ့က ညနေတုန်းက အခြေအနေနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်၏။

'ဒေါက် ဒေါက်'

တစ်ယောက်တည်း လာသည့်သူ့ကို လာတွေ့မည့်သူလည်း ရှိမည်မဟုတ်။ တံခါး လာခေါက်သူကို မစဥ်းစားနိုင်။ စားပွဲပေါ်က ဖုန်းကိုယူကြည့်မှ မနက်၈နာရီအချိန်ဖြစ်နေပြီကို သိလိုက်ရသည်။

"ဘယ်သူပါလိမ့် အစောကြီးကို"

ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ မျက်လုံးနားကိုပွတ်၍ ဆံပင်ကိုနှစ်ချက်လောက် ဆွဲသပ်ပြီးမှ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

"အစ်ကို.."

'ဒုန်း!!'

တံခါးပွင့်လာသည်ကြောင့် လက်ထဲပါလာသည့် မနက်စာကို ပေးဖို့ရာ နာမည်ကို ဆုံးအောင်ပင် မခေါ်ရသေး တံခါး ဆောင့်ပိတ်သွားသူကြောင့် မင်းခန့်ကြောင်အသွားသည်။ မျက်နှာတောင် သေချာ မမြင်လိုက်ရပေ။