Us Two [Completed]

16

[UNI]

အမူးသမားလေးသည် စိတ်ကြိုက်ရစ်ပြီးချိန်တွင် ရင်ခွင်ထဲ၌ ငြိမ်သက်စွာ ရှိနေပြန်သည်။ အသည်းယားခြင်း အမှုဖြင့် အနမ်းတို့စွန့်ကြဲမိတိုင်း မေမေနဲ့တိုင်မည်ဟုသာဆိုရင်း ရုန်းတော့သည်။

သူ ပါးပဲနမ်းခိုင်းသည်ကို မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး နမ်းလိုက်မိ၍ စိတ်ဆိုးသွားသည်ထင်၏။ ယခုကျပြန်တော့လည်း သူမဟုတ်သည့်အတိုင်း အိပ်ပျော်နေသည်။

တောင်ပေါ်တွင်ဖြစ်၍ မိုးချုပ်လာသည်နှင့် လေတိုးလျက်ရှိပြီး ချမ်းအေးလှသည်။ ရင်ခွင်ထဲက အနွေးလုံးလေး လေတိုးမခံရရေးမှာ မင်းခန့်ပိုင်ဖြိုး၏ တာဝန်ဖြစ်၏။ သူသည် စံလင်း၏ ခန္ဓာကိုယ်ငယ်အား ရင်ခွင်ထဲနစ်မြုပ်သည်အထိ ပွေ့ဖက်ထားလေသည်။

"အင်း.. ဟင်း.."

ခေါင်းလေးတိုး၍ ညည်းညူလာသူသည် အမူးသိပ်မပြေချင်သေးသဖြင့် မျက်လုံးလေး မပွင့်တစ်ပွင့်နှင့် အိပ်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက်။ ၉နာရီထိုးခါနီးပြီဖြစ်၍ ချစ်ရသူနှင့်နေရန် အချိန်သိပ်မကျန်တော့ပေ။ သို့သော် ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ဖက်ထားရသည်ကိုက ကြည်နူးစရာဖြစ်နေသည်။ ထို့အပြင် ပုံမှန်အချိန်တွင် မရနိုင်သော အသုံးအနှုန်းအား အစ်ကို့ဆီမှ သူအခေါ်ခံဖူးချင်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ဖုန်းထုတ်ကာ ကင်မရာအားဖွင့်ပြီး

"အစ်ကို.."

"အင်း.."

"ကိုယ့်ကို ကိုကိုလို့ ခေါ်ကြည့်ပါလား"

"...."

"ဟင်.. ကိုကိုလို့ခေါ်ကြည့်ပါလို့"

"ကို..ကို.."

"အဟင်း.. ချစ်စရာလေးကွာ။ ထပ်ခေါ်ကြည့်ပါဦး"

"ကိုကို"

"အင်း ကိုယ်ရှိတယ် ဘေဘီ။ နောက်တစ်ခေါက်လောက်"

"ကိုကို..ကိုကို"

"ချစ်လား"

"ချစ်တယ်!"

"ဟာကွာ!!"

မင်းခန့်ပိုင်ဖြိုး အသည်းယားစွာဖြင့် အစ်ကိုသေးသေးလေးအား ဖြစ်ညှစ်မိတော့သည်။ စံလင်းသူက ရုန်းကန်ခြင်းမရှိသော်လည်း အသက်ရှူကြပ်မည်စိုး၍ ခပ်ဖွဖွသာ ပြန်ဖက်ထားမိ၏။ မျက်နှာပေါ်မှ အပြုံးတွေကတော့ မပျောက်မပျက်။