Us Two [Completed]

5

[UNI]

အချိန်အားဖြင့် တစ်ပတ်ကြာလေပြီ။ စံလင်းသည် သူ၏ ပြီးဆုံးတော့မည်ဖြစ်သော ၆လပြတ် ပန်းချီသင်တန်းအား လက်စသတ်၍ သူ့မေမေကို တောင်းဆိုထားသည့် အလည်အပတ်ခရီးကို သွားချင်နေပြီဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ထိုတစ်ပတ်ထဲတွင် အချိန်ပိုများယူကာ ကြိုးစားပမ်းစားဖြင့် ကိစ္စဖြတ်နေတော့၏။

ဤသည်မှာ မင်းခန့်ပိုင်ဖြိုးအတွက်တော့ ကံဆိုးသောအခြေအနေဖြစ်သည်။ ထိုတစ်ပတ်လုံး စံလင်းအိမ်သို့ မင်းခန့် ချောင်းပေါက်မတတ် သွားပါသော်လည်း စံလင်း သင်တန်းသွားနေသည့် အချိန်များနှင့်သာ တိုးသည်။ တချို့သောရက်များဆိုလျှင် အသွားအပြန်နှင့် သင်တန်းချိန်ကြောင့် တစ်နေကုန်သည်တောင်ရှိ၏။

"မေမေ..လိုက်ခဲ့လေဗျာ။ မေမေတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာပေါ့"

"မဖြစ်ပါဘူးကွယ်။ မေမေက မေမေ့သူငယ်ချင်းနဲ့ ခရီးသွားဖို့တောင် စီစဥ်ပြီးပြီ"

"အမ်? ဘယ်ကိုလဲ သားကိုလည်း ဘာမှမပြောထားဘူး"

"ပုဂံသွားမှာ သားရဲ့။ ဘာမှ ပူမနေနဲ့ ပျော်သလောက်သာနေခဲ့။ ပိုက်ဆံလိုရင်လည်း ပြော။ သားရဲ့ ဦးငယ်ကို လွှဲခိုင်းလိုက်မယ်"

ဦးငယ်ဆိုသည်မှာ ဖေ့ဖေ့ညီဖြစ်ပြီး အိမ်ထောင်ကျသွားသည့်တိုင် ဖေဖေဆုံးပြီးကတည်းက သူတို့သားအမိအား အကူညီပေးခဲ့သူဖြစ်သည်။ ကုမ္ပဏီကလည်း ဦးငယ်ကြောင့် စိတ်ချလို့ရထားခြင်းဖြစ်ပြီး ကုမ္ပဏီမှ သူတို့သားအမိအတွက် ဝေစုငွေကိုလည်း ထိန်းသိမ်းပေးထားသေးသည်။

"မလိုပါဘူးဗျာ။ သားမှာ ရှိပါတယ်"

"ဒါနဲ့ သားက ဘယ်နေ့လောက်သွားမှာလဲ"

"သား သင်တန်းက မနက်ဖြန်ဆို ရက်ပြည့်ပြီ။ သဘက်ခါလောက်သွားမယ် မေမေ"

"ဟုတ်ပြီ။ ပျော်ခဲ့နော် သား"

"ဟုတ်ကဲ့"

သူတို့ စကားဆိုနေကြသည်မှာ ထမင်းဝိုင်းတွင်ဖြစ်သည်။ စံလင်းသည် ဤအလည်အပတ်ခရီးအတွက် အရမ်းပျော်နေမိ၏။ မွေးကတည်းက ရွှေဇွန်းကိုက်မွေးလာသည်မို့ သူ့ဘဝတွင် လိုလေသေးမရှိ ပြည့်စုံသည်။ သို့သော် မိခင်သာရှိတော့သည်မို့ တစ်ဦးတည်းသော အုပ်ထိန်းသူစကားကို နားထောင်ကာ နေထိုင်ခဲ့ပြီး ချစ်သူရည်းစားတောင်မထားခဲ့ပေ။