Kurtarmaması gereken kişiyi kurtaran, karışmaması gereken bir olaya karışan geçmişi kötü bir kız...
Düşmanları, peşinde katili olan tehlikeli bir oğlan...
Kader onları bağladı, birleştirdi, hayatlarını düğümledi. Şimdiyse kurtulmak, hayatta kalmak i...
BEĞENİ VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM❤️❤️ (Karakter sayısı başta size fazla gelebilir ancak birkaç bölüm sonra alışacaksınız. Yavaş yavaş oturacak ♥️)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kaşlarını çatarak ağzının kenarından huysuz kelimeler döküldü. Bir yandan da tüm dikkatini de sokağın başına çevirmişti. "Her zaman bu kadar bilge misin yoksa kişisel cehennemim olmak üzere Tanrı tarafından bela olarak mı gönderdin?"
Kahkaha atarak gözlerimi devirdim. Rezalet ruh halim kaybolmuş, aklım geride kalanlardan kurtulmuş öylece miskinlikle sallanıyordu. "Tanrı ceza olarak olsa olsa seni bana gönderirdi. O yüzden, yerinde olsam fazla alışmamaya bakarım."
Ukala gülümsemesi yüzünde büyüyerek sert gözlerine tezatlık oluşturdu. Cevap verme gereği duymayacağını anladığımda gelen seslere döndüm.
Karanlıktan önce uzun boylu, sarışın bir genç çıktı ve hemen arkasındaysa ondan daha uzun ve saçları simsiyah öfkeli bir genç eşlik ederek bizden sadece birkaç adım uzakta durdular. Biri devamı varmış gibi arkasına bakarken diğeri gözlerini etrafta dolaştırıyor, yanımdaki çocuğa odaklanıyordu.
Öne adım atmaya hazırlandığımda yanımdan gelen sesle pofurdayarak kollarımı göğsümde toparladım ve ayağımı yere vurmaya başladım.
"Gelenler benim arkadaşlarım." Dedi.
Aksi aksi konuştum. "Amma da erken geldiler öyle," sesimi duyan ikilinin bakışları beni bulurken Güney duvarı kendine mesken almış gibi eski yerine döndü.
"Yeterince hızlı gelmeye çalıştık Barlas. Ama sözlerime değer verip bekleseydin bu hale olmazdık." Diye konuştu sarı saçlı olan. Siyah saçlı olan hala gözlerini üzerimden çekmiyor, dikkatli dikkatli beni inceliyordu. Onu umursamadan duvarın dibindeki artık ismi her neyseye döndüm. Kafam tamamen karışmıştı fakat doğrusunu öğrenmeyecek kadar da önem vermiyordum. Kendimce iyilik yapmıştım ama buraya kadardı. Hayatımda yeri olmayacak biri için gereksiz sorulara da bilgilere de gerek yoktu.
"Arada birilerini dinlesen iyi olur böylece kurtarılmaya ihtiyacın olmaz." Söylemezsem durmayacağım sözleri söyleyerek topuklarımın üzerinde döndüm ve geldiğim sokağa gitmek için hareketlendiğimde, bulunduğumuz yere iki beden daha koşturarak girdi ve soluklanmak için dizlerine yaslanarak nefeslendiler.
Grup burada durdukça çoğalıyor, ortam gittikçe daha da ilginçleşiyordu. Sarı saçlı bana döndükten sonra, "Bu arkadaş kim Barlas? " Dedi.
Ne söyleyeceğini merak ederek bakışlarımı Barlas denen çocuğa çevirdim. İstifini bozmadan bakışlarını bana çevirdi ve birkaç saniye baktıktan sonra omuz silkerek arkadaşına döndü. "Tanımıyorum Batu," dedi.
Kaşlarımı kaldırarak başımı iki yana salladım ve gitmek üzere adımladım. Adamda son derece nankörlük vardı ve bunu gram olsun gizlemiyordu. "Galiba dayak yemeden kurtulmamı sağlayan kız falan demeye çalıştı ama arkadaşı fazla zorlamayın kabullenme gibi bir sorunu var." Elimi havada gelişi güzel sallayarak son sözlerimi söyledim. "Psikolojik olduğunu düşünüyorum."
