Parçalanmış Ruhlar (+18)

23.Bölüm: Sonu Yaklaşan Yazgılar

BEĞENİ VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM ❤️❤️ Küçükte olsa yorum yapar mısınız :) Beğenip beğenmediğinizi anlayayım en azından ❤️

Dudaklarım diyeceklerini unutmuş, benliğimden kalan parçaları ipi salık uçurtmanın ucuna bağlanmış, özgürlüğüne kavuşmuştu. Algıladığım ne varsa beni terk etmiş, uçurumun dibinden atmıştı. Nefesim son bir savaşa girer gibi hızlı ve kesintisiz çıkıyordu. Kalbim korkunun eşiğinde çığlık atıyordu.

Başımıza aldığımız, onun başına aldığı bela bizi felaketlere sürüklüyordu. Kor bir ateş etrafı etkisi altına almış, dumanı gözlerimizi kör ederek külleriyle ölümümüzü işaret ediyordu. Ölüm zaferini işaret ediyor, sonumuzu karalıyordu. Kalemi körelmez durumdaydı.

Ellerimi boğazıma sardım. Kanlı parmaklarım gerçeği bağırıyordu. Nefes almaya çalıştım. Koku burun deliklerimi esir aldı. Metalik ve tuz.

Ölüm.

Damarlarımda tanıdık bir his gezmeye, boğazıma hafiften güçlü bir ağrı, karnıma tonlarca ağırlık binmeye başladı. Ruhum yıllar önce dikiş makinesinin altına girmişti. Parçalanmış, bitap halde olan bin bir halim dikiş almaya başlamıştı. İğne iplikle kardeş olmuş, makas şekil vermek ister gibi dans ediyor, batıp çıktıkça yeniden hayat buluyordum. Küllerimden yeniden doğuyordum. Ama bir yanlış vardı. Günahkar bir insan nasıl olurdu da tekrar doğardı?

Doğmazdı. Bu yüzden bende hatalarımı unutmak ister gibi hepsini birbirine diktim. Kendime yeni bir ben oluşturdum. Ne yaptıysam unutmaya çalıştım, eski beni bir yerlere gömdüm. Diktiğim ruhu üzerime geçirdim. Yama dolu bedenimi insan içine çıkardım, yara almaz sandım. Dikişlerim, ruhum bedenimi terk edip, cehennemin zincirlerini ayak bileklerimde hissedene kadar idare eder sandım. Ama yanılmıştım.

Bedenimde durmayı bile beceremeyen ipler o güne kadar idare etti. Onu görene kadar. Hayatını kurtarana kadar. Dikişlerim onu görmeye başlayana kadar yamalarına sahip çıkıyordu.

Ya şimdi. Hepsi birden vazgeçmişlerdi. Pes etmişlerdi. Barlas Güney hepsini yerle bir etmişti. Onlara özgürlüğünü vermişti. Şimdiyse ruhumdan kopup giden iplikçikleri hissedebiliyordum. İlk sökülüşünü almıştı. Geçmişten gelen siyah bir duman burun deliklerimden içeri girmişti.

Barlas Güney her şeyi mahvetmişti. Bütün doğrularımı yıkmıştı. Doğrularımı yanlışla, yanlışlarımı doğrularıyla değiştirmişti.

Kader ikinci ilmeğini bugün tarihe geçirmişti.

Ayağa kalkmaya çalıştım. Kirpik uçlarım bütün günahı üstelenmiş gibi titreşip duruyordu. Vücudum seğirmenin eşiğinde dalgalanıyordu. Birbirinin kölesi olmuş adımlarım Barlas'a doğru yol aldı. Yerde titreşip duran adamı tutmaya çalışan Barlas ve Savaş yüzlerinde kırılmış duygulardan bitap durumdaydılar. Adamın vücudu deli gibi titriyordu. Ağzından akıp giden beyaz köpükler siyah mermerin üzerinde birikip gölette dönüşüyordu.

Ellerimi nereye koyacağımı bilemez halde ayakta dikilmeye devam ettim. Önümde bir can gidiyordu. Barlas elini bana uzatarak uzağa gitmem için işaret verdi. Birkaç adım geri çekildim. Adamın sözleri beynimin içinde fırtına gibi dönerek hortum oluşturdu.

' İlaç..İlaç...İlaç..'

Algıladığım gerçekle gözlerim fal taşı gibi açıldı. Ortada tahmin ettiğimizden de pis olaylar dönüyordu. Biz bahçedeyken adamı biri zehirlemişti.

Her şey daha da berbatlaşıyordu. Bütün olaylar karmaşıklaşıyor, gözümüzün önünde bütün olaylar dönüyordu ve biz sadece izleyebiliyorduk. Biri bu adamı öldürmüştü. Gizlice içeri girmiş, ruhumuz bile duymadan işini halletmişti. Çok yakınımızda birileri vardı. Bize hissettirmeden hareket eden. Hızla Savaş'ın kolundan çekerek bana dönmesini sağladım.