Dudaklarıma değen dudaklar bir yardım busesi sunmuştu adeta bana! Yıkılmışlığım, umutsuzluğum ve dünyamın başıma yıkılmış olduğu hissiyatı bir anda yok olup gitmişti sanki! Hiç tanımadığım o adamın tenime teması belki umut belki de bambaşka olayları...
Yepyeni ve bol multimedialı bölümle herkese merhaba! ♥️
Nasılsınız? 🫶🏻
Sizce Yurdanur bu bölüm gerçekleri artık anlatacak mı?
Anlatırsa Yaman'ın tepkisi ne olur dersiniz? 🤔
Herkese keyifli okumalar diliyorum! 😃🙏🏻♥️
Yorum yapıp oy vermeyi ihmal etmeyin! ♥️
Gelecek bölümde görülmek üzere! ♥️🙏🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elini tişörtümden içeriye soktuktan sonra sütyenimin üst kısmına doğru götürüp sütyenimin içinden sağ göğsümü çıkardı ve arkasından göğüs ucumu iki parmağının arasına kıstırıp çekiştirmeye başlayınca artık kendime daha fazla mani olamayarak inledim. Kalbim ağzımda atıyordu sanki ve dilim damağım sabırsızca kurumuştu. "Ah..." dudaklarımın arasından kopan inlemeye engel olamadığım sırada Yaman'ın çapkınca bakışlarıyla karşı karşıya geldim. Başını göğsüme doğru eğdikten hemen sonra dikleşmiş göğüs ucumu ağzına alıp emdiğinde gözlerimi yumdum ve yeniden inlememek adına kendimle bir savaş vermeye başladım adeta! Yutkunup, "Yaman" diye mırıldandığımda hafifçe dişlerini göğüs ucuma geçirince inlememe mani olamadım. "Ah!"
Sesimin odanın dışına kaçmasından da oldukça korkuyordum ama yaşadığım anın verdiği hazdan da bunu pek takabilecek gibi de değildim herhalde! Beni hızla koltuğa yatırıp üstüme çıktığında bacaklarımı beline dolayarak kendime doğru bastırdım onu ve dudaklarına yapıştım. Yarım ağız bir şekilde benim bu ani hamleme sırıttı önce ancak daha sonrasında dudaklarını araladığı gibi benimle öpüşmeye başladı. Birkaç saniyelik nazik dokunuşlarının ardından haşin bir hal almaya başladı dokunuşları! Dudaklarımın aralanmasını sağladığı sırada dilini dudaklarımın arasından ağzımın içine itip dillerimizi birbiriyle buluşturduğunda ağzına inledim. Odanın kapısı tıklatılınca nefes nefese zor bir şekilde ayrıldık birbirimizden. Yaman benim üstümden çekilirken, kendime çeki düzen verdim. "Gel" diyerek masasına doğru yöneldi o da bu sırada! Yanaklarıma adeta birer alev topu düşmüştü ve hala hızlı hızlı nefesler alıp vermeye devam ediyordum. Pek tabii ki bu konuda Yaman'ın da benden arta kalır bir yanı yoktu aslında. Derince bir nefes alıp gözlerimi yumduktan sonra iyi kötü nefesimi kontrol altına almayı başarmıştım ki, odanın kapısı açıldı. "Yaman bey, babanız Ekrem bey geldi.",
"Tamam, hemen içeriye al." Yaman'ın babasını onunla beraber fotoğraflara baktığımız gece fotoğrafların içinde görmüştüm ve şimdi ilk defa görecektim. Doğrusu az önce ki durumdan sonra aşırı utanırken onu görecek olmam bende kaçma hissiyatı oluşturmuştu ancak şimdi kaçarım yoktu. Adam gelene kadar çantamdan minik aynamı çıkarıp kendime baktım. Neyse ki makyaj falan yapmamıştım bugün yoksa şimdi kendimi toparlamam pek de kolay olmazdı herhalde.
