Dudaklarıma değen dudaklar bir yardım busesi sunmuştu adeta bana! Yıkılmışlığım, umutsuzluğum ve dünyamın başıma yıkılmış olduğu hissiyatı bir anda yok olup gitmişti sanki! Hiç tanımadığım o adamın tenime teması belki umut belki de bambaşka olayları...
Biliyorum ara verdik ama gerçekten bir çıkmazda hissetmedim değil. Hikayeye olan ilginiz için sizlere çok teşekkür ederim. Bölümü yazamadığım için buraya sizler için bir alıntı bırakıyorum. Hikayeye bundan sonra İnkspired adlı uygulamadaki hesabımdan devam etmeye karar verdim. Benimle beraber oraya geçer misiniz? ;)
Kullanıcı adım: @pelinyaziyoo
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yurdanur - Yaman)
Şaşkınlıkla ona bakarken başımı "tamam" dercesine salladım. Diğer yandan da üstümdeki şaşkınlığı atarak şu kelimenin dudaklarımın arasından çıkabilmesini sağlamanın derdindeydim aslında. Yutkundum ve saçımı kulak arkama kıstırdım. "Evet" dediğimde elimi tutup öpücükler kondurduğunda gülümseyerek ona baktım. Doğrusu hala da inanamıyordum çünkü Yaman bana çok öfkeliydi. Dudaklarımı ıslatıp iç çektiğimde mavi gözlerini gözlerime çevirip bana baktı. Gözlerinde, "noldu" dercesine bir bakış vardı. Belli belirsiz bir ses tonuyla, "Emin misin" diye mırıldandığımda hala tutmaya devam ettiği elimi okşadı. "Eminim..."
Bana öylesine kızgınken bir anda yumuşayıvermişti belki de anlık bir hisle hareket ediyordu ve pişmanda olabilirdi. Bir yanım saçmalama dese de bu düşünceye kapılmıştım işte bir kere! Elime bir kere daha öpücük koyduğunda gözlerimi yeniden ona çevirdim. "Ya pişman olursan? Sen bana çok kızgındın belki de hala kızgınsın."
