Dudaklarıma değen dudaklar bir yardım busesi sunmuştu adeta bana! Yıkılmışlığım, umutsuzluğum ve dünyamın başıma yıkılmış olduğu hissiyatı bir anda yok olup gitmişti sanki! Hiç tanımadığım o adamın tenime teması belki umut belki de bambaşka olayları...
7K mı olduk ne? Ben bir sevindim doğrusu! ♥️ Nicelerine diyelim öyle değil mi?
Hadi sizlere keyifli okumalar! ♥️🙏🏻
Bu arada oy verip yorum bırakmayı da ihmal etmiyoruz değil mi? 😉
Görüşmek üzere! 😍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Multimedya: Yurdanur - Yade)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çiçekleri ve onu içeriye aldım hemen. Çok güzellerdi ve benim bunları sevdiğimi nereden öğrenmişti merak ediyordum doğrusu. Bir ihtimal Eylem'den bilgi almış olabileceğini düşündüm sonrasında. Yaman ile beraber içeriye geçtiğimizde Yade merakla başını bize doğru çevirdi. Yaman'ı daha önce benimle görmediğinden gözlerini kısarak bakacak gibi olsa da kendisine çeki düzen vererek konuşmaya başladı. "Merhaba, hoş geldiniz. Ben Yade."
Yaman başını sallayıp Yade'nin kendisine uzattığı eli sıkarken, "memnun oldum bende Yaman" dediğinde araya girdim. "Kız kardeşim" diye eklediğimde gülümsedi bana. "Bizde tam yemek yiyorduk hemen sanada koyuyorum.",
"Aslında zahmet etmesen.",
"Ne zahmeti canım?" Dedikten sonra hemen Yaman içinde bir servis açtım. Yade merakla ikimize arada bir bakış atıyordu. Bir süre sonra oturmuş makarnalarımızı yemeğe başlamıştık. Bu akşam için neredeyse Yaman'a teşekkür edebilecek hale gelmiştim. Kardeşim her ne kadar bazı şeylerin farkında olsa da sanki onunla da sabah Eylem ile yaptığım konuşmayı tekrar etmeye halim yokmuş gibi hissediyordum.
"Ellerine sağlık.",
"Afiyet olsun, Yade aniden geleceğini haber verince apar topar bunu yapabildim ancak.",
"Ben makarnaya bayılırım." Deyip göz kırptı bana Yaman. "Ya öyle mi?",
"Evet." Bende seviyordum bir ara sırf bu sevgim sayesinde de epey kilo almış ve diyetler yapmak zorunda kalmıştım ancak şimdi ise annem zayıf olmamdan dolayı yakınıp duruyordu. Aslında ben halimden çok memnundum ama... Annelik böyle olsa gerek kilomdan memnun olduğumu bir türlü anlatamıyordum anneme ve zayıf olmamı istemiyordu. Sanki karşısında küçük bir kız çocuğu vardı. Sohbet ede ede makarnalarımızı yedikten hemen sonra masayı toplamaya başladık Yade ve ben. Yaman bize yardım etmek istese de ona engel olup kısa bir zamanda hallettik zaten fazla bir dağınıklık da yoktu. Şimdi de mutfağa geçmiş kahve yapıyorduk. "Abla siz ne zamandan beri bu kadar yakınsınız? Hiç itiraz etme bak çat kapı geliyor sana hem de senin en sevdiğin çiçeklerle.",
