Dudaklarıma değen dudaklar bir yardım busesi sunmuştu adeta bana! Yıkılmışlığım, umutsuzluğum ve dünyamın başıma yıkılmış olduğu hissiyatı bir anda yok olup gitmişti sanki! Hiç tanımadığım o adamın tenime teması belki umut belki de bambaşka olayları...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaman'dan...
Bir an evvel uyanmasını ve o güzel gözlerini açarak bana bakmasını istiyor; bekliyordum. Bakışlarım yüzüne doğru kaydığında masum bir şekilde uyuyor olduğunu gördüm. Yüzündeki masum ifade benim yüzümde hafif bir gülümsemenin peydahlanmasını sağladı. Elim yavaşça yanağına doğru kayarken onu rahatsız etmekten imtina eder bir tavırla yanağını okşadım. Günden güne erirken benden saklayıp, yanında olmama mani olduğu için içten içe hala ona kızmaya devam etsem de sanki hiçbir şey ona olan sevgimin önüne geçebilecek gibi değildi. "Seni çok seviyorum" diye mırıldandığım sıra ona öylece bakmaya devam ediyordum. Bildiğim bir şey vardı ki, bir daha onu üzmemek için elimden ne geliyorsa onu yapacaktım. Bir anlık öfkemle resmen sevdiğim insanın kalbinde tepinmiştim ben ve bu oldukça yanlış bir şeydi. İçimdeki o b*ktan yanı durdurmam gerekiyordu. Zor olsa da bunu Yurdanur için başarabilirdim sanırım hem zaten başarmak da zorundaydım. Bazen insan korkunca daha net bir şekilde anlıyordu sanki bazı şeyleri.
Hava almak için dışarıya çıktığımda Derya ve Eylem hala buradaydılar. Eylem beni görür görmez dibimde bitip sorularını arkası arkasına sormaya başladı. Hemen yanında beliren Burcu'nun da ondan farkı yoktu. "Uyandı mı ha? İyi öyle değil mi?",
"Nasıl o?" Derin bir nefes alıp karşımdaki kızlara baktıktan sonra başımı hafifçe kaşıyıp onlara yanıt vermekte gecikmemeye karar verdim. Doktorun dediğine göre iyiydi ama hala uyanmamıştı da işte! Gerçi huzurla uyuyor olmasından dolayı bende bir nebze olsun huzurla dolmuştum.
"Uyumaya devam ediyor. Birazdan uyanır sanırım." Rahatlamış gibi nefes alırken gözlerini havaya dikip homurdandı Eylem. "Onu bir daha üzmek yok, duydun mu beni?",
"Yurdanur'u bir daha üzersen karşında bizi bulursun Yaman." İki kız beni karşılarına almış adeta sıkıştırırken üstüme ansızın gelen gülme isteğini bastırmaya çalıştım. Yurdanur'u üzmek mi? Onu bir daha üzersem zaten kimseye bırakmadan kendi cezamı kendim verirdim herhalde!
"Onu üzmek? Böyle bir şey söz konusu dahi olmayacak duydunuz mu? Yurdanur benim her şeyim! Ayrıca sizlerde isterseniz gidebilirsiniz nasıl olsa biraz sonra uyanacak. Geceniz de mahvoldu. Böyle olmasını istemezdik." Derya bana destek olurcasına bir tavırla yaklaştıktan sonra elini koluma getirip kolumu sıvazladı.
"Hiçbir şey sağlıktan önemli değil hem bizde Yurdanur'un iyi olduğunu görmeden gitmeyeceğiz. Hanımlar sizde Yaman'a yüklenip durmayın. Hepimiz görüyoruz ki, Yaman yeterince üzgün zaten. Bırakalım da Yurdanur uyandığında aralarındaki problem her neyse çözsünler." Derya konuşmasını bitirdiğinde bu defa Aslan aldı eline sazı.
"Aynen öyle." Dedi itiraz kabul etmeyen net bir tavırla! "Bu ilk ve tek şansın" sözünü duydum kızların, aynı anda. Yüzümde oluşan çarpık gülümsemenin ardından dikleşerek konuşmaya başladım bir kere daha.
