Dudaklarıma değen dudaklar bir yardım busesi sunmuştu adeta bana! Yıkılmışlığım, umutsuzluğum ve dünyamın başıma yıkılmış olduğu hissiyatı bir anda yok olup gitmişti sanki! Hiç tanımadığım o adamın tenime teması belki umut belki de bambaşka olayları...
Ben gayet harikayım 16K okunmaya ulaşmışız! Daha nicelerine ulaşma dileğiyle! ♥️ Okuyan herkese çok çok teşekkürler. ☺️
Hikayeyi okurken lütfen oy verip yorum yapmayı ihmal etmeyelim. Bu çok önemli! 😆♥️
Keyifli okumalar. 🫶🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yaman - Yurdanur - Ilgaz)
Bana kızmamasını söylemek ne kadar doğru olacaktı ki? Ondan sakladığım için pek tabii ki bana kızabilirdi. İçinde oluşacak öfkeden daha normal bir şey yoktu herhalde şu anda. Pantolonunun cebinden sigara paketini ve çakmağını çıkardıktan sonra sigara paketinin içinden bir dal sigara çıkarıp yakınca usulca ayağa kalkıp camı açtım. Sakinleşmeye çalıştığı her halinden belli oluyordu. Diğer yandan bana bakan o mavi gözlerindeki endişe kırıntısını da görebiliyordum. Sigarasını usul usul içine çekerken tv ünitesinin çekmecesinde bulundurduğum kül tablasını çıkarıp yavaşça önüne bıraktım. Yaman bu sırada bir kadeh daha şarap boşalttı. "Lütfen" diyebildim sadece sesim mırıltı gibi çıkarken! Sigarasının külünü kül tablasına silkip sigarayı hafifçe bıraktı ve bana baktı. "Neden?"
Yutkundum, dudaklarımı ıslattım. Belki de zaman kazanmak adına bir şeyler söylemem lazımdı ama ne faydası olacaktı ki? Yaman bu sırada kaldığı yerden devam etti. "Neden sakladın benden ha? Yoksa ardıma bakmadan senden kaçacağımı falan mı düşündün? Gerçi kaçmayı düşünen sendin öyle değil mi? Hamile kalıp kaçacaktın."
Konuşmasının sonuna doğru sesi gitgide az çıkmaya başlamıştı. Evet, başlarda belki böyle bir saçmalığı düşünmüştüm ama Yaman'a olan duygularım sayesinde kafayı toparlamam fazla bir zamanımı almamıştı. Hayatımın aşkını yaptığım koskocaman bir saçmalık için kaybetmek istemiyordum. Yaman kadehi kafasına diktikten sonra sigarasını derince içine çekti. Titrek adımlarla ona yaklaştıktan sonra dizlerimin üstüne çöktüm ve boşta kalmış olan sağ dizinin üstüne koyduğu sağ eline elimi koydum. "Özür dilerim" şimdi belki de dünyanın en sorumsuzca özürlerinden birini diliyor ve affedilmeyi umuyordum! Sessizce gözlerime baktı sadece ve onun gözlerindeki o kırgın bakış, benim gözlerimin yaşlarla dolmasına neden oldu. Onu kırdığım için canım yanıyordu ve belki de onu kaybetmek üzere olduğum için! Olayların en başında işlerin buraya geleceğini nereden bilebilirdim ki? O zamanlar Yaman ve ben sadece bir gece yaşamıştık hepsi buydu! Devamının geleceğini asla düşünmezdim. Düşünsem bile kendimi fazlasıyla hayalperest bulurdum sanırım. Evet, her karşısına çıkan adamla bir şeyler yaşayan; beraber olan bir kadın değildim hatta Ilgaz'dan sonra erkeklerden olabildiğince uzak durmuştum ama Yaman ile aramızda ansızın oluşan o çekim... Devamının gelebilecek olma ihtimali pek de hayal değildi işte! Olmuştu devamı gelmiş ve o çekim hızla aşka doğru evrilmişti! "Biliyorum dünyanın en sorumsuzca özrü."
