Dudaklarıma değen dudaklar bir yardım busesi sunmuştu adeta bana! Yıkılmışlığım, umutsuzluğum ve dünyamın başıma yıkılmış olduğu hissiyatı bir anda yok olup gitmişti sanki! Hiç tanımadığım o adamın tenime teması belki umut belki de bambaşka olayları...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Açmayalım" dedi gözlerime bakarak nefes nefese bir şekilde Yaman. Bende bu arada bu saatte bana kimin şu şekilde gelip kapımı çalıyor olduğunu merak ediyordum aynı zamanda! Dudaklarımı ıslatıp ona bakarken konuşmaya koyuldum. "Ama ya önemli bir durum varsa?"
Diye sorup göz kırptığımda başını pes etmiş halde sallayıp üstümden çekilince zor bela ayağa kalktım ve askıda olan bornozu geçiriverdim üzerime. "Tam da en güzel anımızı buldu" diyerek kendi kendisine homurdanan Yaman'ın yanağından makas aldığım sırada "ele kuvvet" şeklinde homurdanınca kıpkırmızı oldum. Banyodan çıkarken gelen her kimse onun Yaman'ın burada olduğunu anlamadan gitmesini sağlama düşüncesi aklımda dönüp duruyordu. Ben kapıya gidene kadar çalmaya devam ettiğinden dolayı kalbim endişe ile çırpınmadı değil. "Kim o?"
Sorusunu yöneltmemle, "benim" diyen Yade'nin sesini duyunca derince bir nefes alarak kapıyı açtım. "Abla neredesin sen? Fenalaştığını duyunca ödüm koptu! İyi misin ha?"
Beni gördüğü gibi panikle konuşurken hemen bana sarılınca kollarımı ona sarıp sırtını sıvazladım. Ona haber veren yüksek ihtimalle Eylem olmalıydı. "İyiyim ben korkma, tamam mı?",
"Nasıl korkmam? Birde annemlere bir şeyleri belli etmemek adına uğraşırken göbeğim çatlıyordu neredeyse. Neden kendine dikkat etmiyorsun sen? Üzüldün, stres yaptın ondan fenalaştın tabii!" Bezgince bakıp ondan ayrılırken gözlerimi gözlerine diktiğimde "tamam" diye homurdandı.
"O Yaman beyinde alacağı olsun! Sanki çok kolay bir durumdu da anlatacaktın...",
"Tamam Yadeciğim, biz konuşup çözdük bu durumu artık sorun yok." Yade bana inanmaya çalışırcasına bir bakış atınca belli belirsiz bir gülümseme gönderip elimi koluna götürdüm ve kolunu sıvazladım.
"Gerçekten mi?",
"Gerçekten." Hatta öylesine düzelttik ki, evlenmeye karar verdik ancak bunu hemen söylemek istemedim. Yaman beni affetmiş gibi görünse de aslında affetmesinin zor olacağının farkındaydım doğrusu. Bundan dolayı da bu evlilik işini dillendirme fikrini şimdilik rafa kaldırmıştım.
"Sanırım şu an berabersiniz ben gideyim de yalnız kalın." Dediği gibi yanağıma bir öpücük kondurup gitmek üzere asansöre doğru yönelirken bana el salladı!
"Ce demeye mi geldin?" Omzunu silktikten sonra çağırdığı asansöre binip benim sözümü duymamış gibi davranarak aşağıya inince yandan bir bakış atıp kapıyı kapattım. Kapıyı kapatmamla beraber de deyim yerindeyse Yamanla burun buruna gelmem bir oldu. Yade'nin gitmesini bekleyip sonrasında da soluğu yanımda almıştı belli ki!
"Bir sorun yok değil mi?" Mavi gözleri yüzümde merakla dolaşırken bana biraz daha yaklaştı ve kolunu belime sarıp beni kendisine çekti. Bana hafifçe sarıldığında başımı göğsüne yaslayarak kolumu bende onun beline doladım. Kısık çıkan bir ses tonuyla bana yönelttiği soruya yanıt vermek adına konuşmaya başladım.
