Dudaklarıma değen dudaklar bir yardım busesi sunmuştu adeta bana! Yıkılmışlığım, umutsuzluğum ve dünyamın başıma yıkılmış olduğu hissiyatı bir anda yok olup gitmişti sanki! Hiç tanımadığım o adamın tenime teması belki umut belki de bambaşka olayları...
Bölüm olabildiğince hızlı bir şekilde gelmeye çalıştı. Sizlerde umarım severek okursunuz. 🙏🏻
Oy verip lütfen yorum bırakmayı es geçmeyin. Hep dediğim gibi sizlerin yorumlarınız benim için oldukça önemli. Birkaç kelime ile düşüncelerinizi belirtirseniz çok mutlu olurum. 🥰♥️
Lafı daha fazla uzatmak istemeden sizleri bölümle baş başa bırakıyorum. 🥲
Her birinize keyifli okumalar diliyorum. 🫶🏻
Görüşmek üzere! ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ilgaz'dan kaçarım yoktu anlaşılan ve bu düşünce gözlerimi devirmeme neden olurken aramasını meşgule atıp telefonu yeniden çantama attığım sıra Yaman'ın merak dolu bakışları gözlerime çarptı. "Kimmiş? Açsaydın ya...",
"Bilmediğim bir numara önemli değil." Diyerek geçiştirmeye çalıştım Yaman'ı. Hoş pek de yalan söylemiş sayılmıyordum çünkü gerçekten de önemli değildi. Onu hayatımdan uzaklaştırmak istiyordum. Geçmişte kalan adam şu anıma neden dahil olmanın derdine düşmüştü? Ben bu sorunun cevabını bir türlü bulamıyor olsam da elimden geldiğince kendimden ve ilişkimden uzak tutacaktım onu.
Arabaya yeniden bindikten sonra yola koyulduk. Uzun süren yolculuk bana bir nebze olsa da iyi gelmişti aslına bakılırsa çünkü epey zamandır bir yerlere gitmiyordum. Ayrıca yanımda Yaman'ın da olması harika bir şeydi! "Kıvırcık..."
Bana hitap ettiğinde daldığım düşünce aleminden çıkıp gözlerimi ona doğru çevirdim. "Efendim?",
"Yoruldun sen sanki biraz ha? Bir durgunluk geldi sana hadi biraz uyu." Uykum falan yoktu aslında ama düşünceli halim bu şekilde hissiyata kapılmasına neden olmuştu belli ki. Bir sürenin sonunda ahşap bir dağ evinin önünde arabayı durdurduğunda gözlerimi Yaman'a çevirdim. Doğrusu böylesine güzel bir yere geleceğimizi ben asla düşünmemiştim.
"Yaman burası çok güzel." Bana sırıtıp, "buraya bayılacağını tahmin etmiştim" dedikten sonra göz kırpıp arabadan indi. Bende onun peşinden arabadan inince bavullarımızı aldı ve eve doğru yan yana yürümeye başladık. Kapının neredeyse dibine kadar geldiğimizde durduk, Yaman cebindeki anahtarı çıkarıp kapıyı açınca beraberce içeriye girdik. Oldukça şirin ve güzel bir şekilde döşenmiş bir ahşap evdi burası. Haliyle bende büyülenmişcesine bakmadan edemedim buraya.
"Burası çok güzel" diye bir kere daha söylediğimde bana yandan bir gülümseme gönderip elindeki bavullarla evin ahşap merdivenlerinden yukarıya çıkmaya başladı. Bende üstümdeki montu çıkarıp kenarda duran askıya astıktan sonra krem rengi l koltuğa oturup bacak bacak üstüne attım ve derince bir nefes aldım. Farkında olmasam da yol beni epey yormuştu. Ayrıca geçtiğim günlerde kendime de yeterince dikkat etmediğimi anlamıştım. Bazen dibine kadar saçmalamaktan başka bir şey yapmıyordum. Dikkat etmem gereken şeyler varken etmemiş ve fenalaşmıştım. Bunda da yanımda Yaman olunca pek tabii ki ilgisini çekmiş, sorularının muhattabı olmuştum.
