12.Bölüm

34.4K 1.3K 162
                                    

🌙

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

🌙

Mehpare'den

Soğuk tenimi sarmıştı. En son neler olmuştu. Ne yaşamıştım anımsayamaz haldeydim. Gözlerimi açtığımda rutubet kokusu midemi bulandırdı. Ayağıyla beni bacağımdan dürtükleyen kişi ile göz göze geldim.

Okuldaydım en son. Oradan kaçırılmıştım. Bir öğretmen vardı en son çocukların yanında onu anımsıyorum. Beyza vuruldu demişlerdi. Allahım ne olur ona bir şey olmasın.

"Kalk ayağa"dedi bir adam

Kendimi toparlayıp ayağa kalkmaya çalıştım ama başım dönüyordu. Tutunarak ayağa kalktım "Bacım yaralıdır. Bakasın iyi edesin"dedi

"Doktor değilim ben . Cerrahi işlem yapamam. Bu konuda bilgi sahibi değilim"

"O zaman seni ve piçini öldürelim" dedi sapsarı dişleriyle sırıtarak. Zaten bulanan midem iyice bulanıyordu.

"Elimden geleni yaparım"dedim

Bir terörist iyileştirecek halim yoktu ama beni bulurlardı. Burda bırakmazlardı. En azından onlar gelene kadar oyalamalıydım.

Bırakmazlardı bizi burda değil mi? Kutay görevdeydi. O bulur muydu bizi? Ya abim , abilerim ,ablam. İçimden bol bol dua ediyordum

Kızın yarasına baktığımda çok derindi. Elimden gelen sadece kanamayı durdurmaktı. Çıkış yarası vardı kurşunun. En azından kapatabilirdim sanırım.

"Acil kan lazım. Kan grubu ne?"diye sordum.

"Bilmiyorum"dedi yanımda ki adam endişeyle . İşime gelmişti.

"Burda öğrenemem bunu"dedim

"Anasını arar sorarım"dedi

Kız kardeşim dememiş miydi? Anası derken?

Kızla ilgilendim . Yorgunluktan artık bayılabilirdim. Yurtta ve yurttan çıktığımda çok oruç tutmuştum. Aç kalabilirdim. Günlerce kaldığımda olmuştu ama şuan konu benim aç kalmam değildi. Kızım açtı.

Hayatımın en büyük pişmanlığını yaşıyordum. Kızımı keşke babasıma anlatsaydım. Belki sevinirdi. İsterdi. Onun gözlerinde ki ışıltıyı görmek isterdim

🌙

Buraya geleli 4 gün olmuştu. Hakaretler, itilip kakılmalar umrumda değildi ama artık dayanamıyordum iki gündür verdiği yemeğide yemek zorunda kalmıştım . Minik bebeğime bir şey olmamalıydı.

Kimseyle konuşmuyordum. Sordukları sorulara cevap vermedim. Hasta kız dün gözlerini açmıştı. Bugün daha iyiydi. Yanına gidip yarasını açıp pansuman yapmaya başladım.

MEHPARE| Ay ParçasıHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin