El Destino desde 1870

Special Chapter

I once read what Soledad Francis once said of writers, artists, and poets: "Before you die, experience the love of a writer, poet, or painter. If you're lucky enough to be an artist's muse, you'll be immortalized." As a journalist and reader, I believe it. It was intriguing to think about how powerful words could be. Its ageless nature and ability to be passed down from generation to generation. If you delve deeper into it. Artists may create images that will last for years through painting. Poets on the other hand can express their emotions and endless confessions through poetry for decades. And through writing, writers can make your name, identity, personality, experience and memories written down for centuries. It can pass through thousands of years that makes the impossible possible; which can lead to your immortality.

Isn't that fascinating? To be a muse of someones masterpiece.

Napangiti na lamang ako nang maisip iyon habang nakatitig sa lalaking abala sa pagtitipa sa harapan ng kaniyang laptop. Suot niya ang kaniyang bilugang salamin, medyo naniningkit pa ang kaniyang mga mata na tila antok pa. Nakapantulog pa siya na bukas ang tatlong butones. At dala ng ngayon ay bulk niyang pangangatawan ay talagang hapit ang pantulog niya sa kaniyang biceps at lapad ng likod. Nakaupo siya sa may asotea ng aming tahanan at doon napiling pumwesto para makapagsulat ng mas maayos. Kumakagat na ang dilim sapagkat dapit hapon na, subalit hindi pa rin siya tapos.

"Quit staring Mahal, I could not focus." Doon na ako natawa at agad nang dumiretso sa kaniya dala ang panghimagas na tinapay at paborito niyang hot matcha machiato.

"Hindi ko lang mapigilan na humanga pa rin sa'yo." Nakangiting sagot ko bago ibinaba ang bitbit sa ibabaw ng lamesita. Walang imik niyang kinuha iyon at sumimsim. "Who wouldn't be? Imagine your the wife of the most famous writer of the 21st century." Muntik niyang maibuga ang iniinom.

"Wife, you're praising me too much. Do you need something?" Kunot na ang noo ni Peter. Nangiwi ako.

Itong isang 'to pinuri na nga, pinagiisipan ka pa ng masama.

"Ay ewan ko sa'yo Pedro! Kung anong ikina-sweet ng mga karakter mo siyang ka-nonchalant mo naman. Tsk!"

Muli siyang natawa. "Biro lang, come here Lav." Hindi ko pinansin ang sinabi niya at nakasimangot na naglagay na lang ako ng banana jam sa wheat bread niya. "Mahal.."

Hindi ko pa rin siya pinansin.

"Ma.."

Ay naku, hindi niya ako madadala sa kakaganyan niya. Pangasar siya ha, asarin ko din siya.

It's been four years since we were in a relationship and three years since we live together in the same roof with his surname as my surname too subalit hanggang ngayon asar talo pa rin ako sa kaniya.

Paano ba naman, OA ako tapos nonchalant ang huwaran kong asawa.

"Olivia mahal ko.."

"Ay naku Leonardo tigilan mo na lang, ang sweet-sweet na ng entrada ko kanina."

Doon na niya isinarado ang kaniyang laptop.

"Edi sweet-sweetan muna tayo." He said with his soft voice.

"Hindi na, nawala na ako sa mood. Eat this kanina ka pa walang kain. Do it while I'm watching." Sabay usog ng platito.

"Pero nagtatampo ka pa." Doon ko na siya pinamay-awangan.

"Who wouldn't? Anniversary ng kasal natin, nag-leave ako sa work, I expect we cuddle and make love but you're still working na I understand naman. But we left Levinia with her Tita Lairre and Mommy Lola so we could have time. Daddy naman." I was talking about our baby Levi. Our three years old daughter.