Suç ve Adalet /CHANMİN

Söz Vermene Gerek Yok

YAZAR
Merdiven basamaklarından gelen adım sesleri geniş koridor sayesinde yankılanarak bulundukları odaya ulaşıyordu.

Chan bu sesleri duyması ile dizini kaldırarak Seungmin'i karşısındaki duvara itti ve ağzını tek eliyle kapattı.

Seungmin'in duvara çarpmanın etkisi ile istemsiz çıkan inleme benzeri sesi ağzı kapatıldığı için daha da incelmişti, Chan ise bu sesin ondan çıktığına inanmaz gözlerle baktı karşısındakine.

Hemen Seungmin'in elindeki sopayı bir ucundan tutarak çekti ve yanlarındaki kapıyı onunla kapatarak tekrar önündekine döndü.

Kaçmak ister şekilde elini kaldırdığında Chan bileğinden yakalayarak onu da hemen yanındaki betona yaslamıştı.

Zaten küçük olan odada dipdibelerdi ve birbirlerinin vücut sıcaklığını net olarak hissediyor, kokularını alıyorlardı.

Durduğu şekil ve karanlık bir ortamda bulunmaları nedeniyle istemsiz geçmişin hatıraları canlanmıştı Seungmin'in zihninde, gözlerini sıkıca kapatarak bu anı görmezden gelmeye çalışmıştı fakat bunu yaparken yanaklarına ulaşmaya çalışan birkaç damla yaştan habersizdi.

...
"Gerçekten yüksek bir ses geldiğine emindim." diyerek utangaç bir şekilde önüne dönen kadının omuzuna dokunmuştu güvenlik.

"Kendini biraz fazla yoruyorsun, gece nöbetinden sonra işe devam ettiğinden uykusuzluk nedeniyle bir şeyler duyduğunu sanmışsındır."

"Galiba öyle...Özür dilerim."

Sorun değil dermişçesine gözlerini kırparak gülümsemişti önündeki adam, ikili tekrar merdivenlerden üst kata çıkmaya başladı.

...
Uzaklaşan adım sesleri ile beraber Chan derin bir iç çekerek fısıldar ama sinirli bir tonda konuşmaya başladı.

"Sinirlerine hakim olsana, bu şekilde başımızı belaya sokacaksın. Ya birisi görseydi o zaman n-"

Seungmin'in yüzünü net bir şekilde göremiyor olsa da onun yanaklarına denk gelen parmak uçlarının ıslanması ile ağladığını farkedebilmişti.

"Sen ağlıyor musun?"
Seungmin'in yüzündeki ve bileğindeki parmaklarını gevşeterek sildi gözyaşını ancak o istemez şekilde Chan'ın bileğinden tutarak uzaklaştırmıştı kendinden.

"Dokunma bana..." Çatallanmış sesi tehtit etme isteği veya öfke içermekten ziyade çaresizlik barındırıyordu.

"Neden ağlıyorsun?" İsteği dinleyerek bir adım geri çekilmiş ve dizlerini bükerek alttan bakmaya çalışmıştı zemini izleyen gözlere.

"Başımı duvara çok hızlı çarptın, başka bir şey yok."

Göz göze geldiğinde eğilmiş olanın omuzuna dokunarak biraz daha uzağa gitmesini ister şekilde itmişti.

"Şimdi açıkla, neden yalan söyledin?"

Chan o gözyaşları ile beraber asıl tartışmalarını unutmuştu ancak Seungmin'in bunu hatırlatması ile kendine geldi.

"Misaki sana güveniyordu yani onu ikna etmek için sana, seni ikna etmek için ise ona ihtiyacım vardı. İki türlü de birinize yalan söylemeliydim..."

Bir süre düşünür gibi boşluğa bakmıştı Seungmin. "Doğru olanı yapmışsın... Eğer ona yalan söyleseydin o daha çok kırılırdı... Ama!"

Tekrar sinirli bakışlarını Chan'a çevirdi ancak çok geçmeden çatılmış kaşları ters yöne doğru hareket ederek üzgün bir ifade katmıştı yüzüne.