civciv | barış alper yılmaz

25

ARKADASLAR HERKES HOS GELDİ.

Naber nasılsınız hayat nasıl gidiyor, dertleşelim biraz hep barış açelya mı okuyacaksınız????

ben tyt bitirmeye çalışıyom hala (yeni basladım) PUABSJAĞAAŞ matematik bitirdim sayılır da fene yeni başladım sosyale şimdi başlamayacağım zaten

eğer 10dan 11e geçiyorsanız assla ve asssla erken demeyin en azından matematiği bitirin kafanız rahat 11i okursunuz okurken de ufak ufak çalışırsanız kafi her şey 11. sınıf yaz tatilinde başlıyor zatenn... Abla tavsiyesi olsun benden ;))

ayyrıca hesabımda bir Mauro İcardi kurgusu bulunuyor ilgisi olan varsa göz atabilir♡♡

ay iyi okumalaarrrr 🫶🏼🫶🏼

•••

Elimdeki valizlerle babamı beklerken telefonumla ilgileniyordum. Beni havalimanında almaya o gelecekti fakat biraz bekletmişti.

Sonunda İstanbul'dan ayrılmıştım, telefonda mesajlarına baktığım Yunus ailesiyle vakit geçirdikten sonra benimkileri ziyarete geleceğini söylüyordu. Ben de onunla dalga geçip babamın onu istemediğini falan yazmış daha sonra telefonu çantama atmıştım.

Keyfim yerinde değildi, Yunus'ta bunun farkındaydı ve moralimi düzeltmeye çalışıyordu. Ona, o gece ki salya sümük ağlamamdan sonra çok belli etmemeye çalışmıştım ama o halimi gördükten sonra iyi olduğuma asla inanmamıştı.

Tuğçe'de o gece beni öyle bir halde görünce yanımda olmuştu, zaten Yunus ona anlattığı için Barış'a beslediğim duygulardan haberdardı. Bu yüzden yanında rahat olmuştum. Benimle ablam gibi ilgilenmişti ve bu beni çok duygulandırmıştı. Zaten duygusal olduğum için bir tur da bu nedenle ağlamıştım. Tek çocuktum ve birinin bana ablalık yapmasının beni duygulandırması bence normaldi. Yalnızlığımdan hep şikayet ederdim çocukken, ama annemle babam tek çocuk sahibi olmaktan gayet memnundular.

Barış'a gelince ise, o geceden sonra hiçbir mesajına ve aramasına yanıt vermemiştim. Yunus onunla konuştuğunu söyledikten sonra da bir daha yazmamıştı. Ne konuştuklarını sormuştum ama söylemedi. Zaten benim de Barış'ın kendini hatırlatmaması işime geldiği için çok üstünde durmamıştım.

Tabii eve gitsem bunların hiçbirin yaşanmaz Barış zorla benimle konuşmak isterdi, Yunus'ta kalmıştım iki gün boyunca. Sonra da eve eşyalarımı toplamaya gidip biletini aldığım uçağa yetişmiş buraya gelmiştim.

Barış'tan kaçmıştım.

Tamam, zaten ailemin yanına gelecektim ama bu birkaç hafta sonra planladığım bir şeydi. Üç gün önce yaşanan olaydan sonra ise İstanbul'da daha fazla kalmama sebep olan bir şey kalmamıştı.

Bunu daha fazla düşünmek istemiyordum.

Tanıdık araba yolun başında görüldüğünde gülümsedim. Ailemle görüşmeyeli bir sene olacaktı neredeyse, hayat akışına kendimi o kadar kaptırmıştım ki farkına varmamıştım. Bu kadar uzun görüşmediğimiz olmamıştı daha önce. Genelde her tatilde yanlarına gelirdim, ama son sene dersler o kadar yoğunlaşmıştı ki resmi tatillerin hepsi ders çalışmakla geçmişti. En son da mezun olmuştum zaten, onlar da tek çocuklarının üniversite mezuniyetine katılmamışlardı. Bu konuda onlara biraz kırgındım fakat bu eskide kalmıştı. Bir daha gün yüzüne çıkarmanın bir anlamı yoktu. Beni ne kadar desteklerini çok iyi biliyordum. Hem maddi, hem manevi açıdan hiçbir zaman eksik hissetmemiştim. Beni ne kadar sevdiklerini de biliyordum. Sadece uzun yolculuk yapamıyorlardı ve bu yüzden mezuniyetime gelememişlerdi. Onlar da üzülmüşlerdi, biliyordum. Bunu yüzlerine vurmak bencillik olurdu.