Teach Me How To Love, Ma'am (Love Job Series #1) | ongoing

♡ Chapter 23

Love Job Series #1

Teach Me How To Love, Ma'am

Chapter 23: It's Nothing Important

Kiana's POV

Dalawang araw pa akong nag stay sa hospital dahil sa sakit ng katawan ko. Na dehydrate din ako at kapag tumatayo ako para mag cr lang ay hilong hilo ako.

Linggo na ngayon. It was a week after my dad's death. Ngayon lang ako naka attend ng lamay niya dahil nasa hospital ako... iniinda ang sakit na nararamdaman ko.

Wala talaga akong kwenta.

We rent a place na puwedeng mag lamayan ni Papa. I looked at him and i'd say... he looked peaceful.

Si Mama naman ay nakaupo lang malapit sa kabao ni Papa. She looked... tired. Ilang araw na rin itong hindi kumakain kaya kahit isang linggo pa lang ay kitang kita ko ang pamamayat niya.

I touch his face through the glass and my tears suddenly pooled but i just shoved them away.

"I miss you Pa. Bakit mo ko iniwan? Akala ko ba lagi ka lang nasa tabi ko? Sino ng lalapitan ko ngayon niyan? Si Axel, wala na kami Papa. Miss na miss na po kita. Sorry din po Pa. Napagod ka 'no? Iniwan mo rin ako e. Akala ko hindi mo ako iiwan, ayokong sabihin na ayos lang sa akin dahil hindi... i know that this day would come but i didn't know it would come this early." Hindi na napigilan ng mga luha ko at bumuhos na lang sila. A cold breeze suddenly come and i felt like it was him... embracing me. "Ikaw ba 'yon Pa? Thank you... for letting me feel you even just a second." I stared at him before going outside.

I can't stand looking at his funeral. Hindi ko alam na ganito pala kahirap. Ang dami ng nawala sa'kin. But i won't blame them for leaving me. Napagod lang sila sa'kin.

Lahat na lang ng nag mamahal sa'kin pinapagod ko. Minahal naman nila ako pero pinapagod ko lang sila... am i too dramatic?

Kung nas inayos ko ba ang mga desisyon ko ay hindi mangyayari 'to? This is probably my biggest regret in my life. And i don't wan't to regret again... ang hirap kasi e.

I'd say that regret is the most thing that i hate. Ang hirap kasing mag sisi. Maraming what if's ang papasok sa utak mo tapos mag b-break down ka. Sisisihin mo ang sarili mo dahil instead of doing "this" you did "that".

Life is really short. And regreting is one of the things that we really have to face. Hindi naman natin maiiwasan ang nag sisi e.

"Coffee." Nag abot ng paper cup sa akin si Kuya bago umupo sa tabi ko.

I was seating in the bench, below the three. Wala kasing tao duon kaya sobrang peaceful.

He sighed. "Magiging masaya lang 'don si Papa kung masaya ka rin dito." Panimula nito. Parehas lang kaming naka tingin sa mga tao sa burol ni Papa.

"Ang hirap naman kasing maging masaya e. Paano ako mag sasaya kung nakikita kong naka himlay si Papa sa kabao." I tried to laugh it off but it still can't cover the pain in my voice. "Masaya ka na siguro 'no?" Tanong ko kay Kuya bago siya lingunin.

"Why would i be happy?" Takang tanong nito bago ako umiwas ng tingin.

"Ang tagal mo ng gustong mangyari nito e... Axel and I, broke up." Dahan dahang saad ko at kitang kita ko ang pag pihit ng ulo niya pero hindi ko siya nilingon. "Nakakapagod siguro talaga ako. Ako naman 'yung nagsabing mag hiwalay kami pero... wale e. Ang dami ko na tuloy na mi-miss. Si Papa, Si Axel, Si Mama... pati na ikaw." A single teardrop escaped from my eyes but i shoved it.