I'M FAKE

part3

دست روی سینه‌اش گذاشته و هلش می‌دهم که سکندری می‌خورد

- داری تند می‌ری قناری... قرار ما عشق و عاشقی نبود، اگه یادت رفته برو بیرون از خونه‌ام.

از روی تخت کت‌ چرمم را برمی‌دارم و با خونسردی ظاهری تن می‌کنم.

- من می‌رم پایین، ساعت هفت بشه هفت و یک دقیقه و نیای بهتره دیگه هیچ‌وقت از صد کیلومتریم هم رد نشی.

جمله‌ام را گفته و بعد از برداشتن کیف پول و تلفن همراهم، از واحد بیرون می‌زنم.
با عصبانیتی که داشت مغزم را می‌خورد، انگشتم را روی شاسی آسانسور فشار می‌دهم و دندان روی هم می‌سایم.

- آروم جونگ کوک، آروم باش. تو الان یه عوضی هستی و باید مثل یه عوضی رفتار کنی.

درهای آسانسور که باز می‌شوند، بدون اهمیت به انتظاری که پشتشان کشیده‌ بودم، سمت راه پله قدم برمی‌دارم. نیاز داشتم به ساعت‌ها تحرک و ورزش برای پراکندگی افکار جنون آورم.

وقتی به پارکینگ می‌رسم دخترک را کنار ماشین می‌بینم و انگار از ترس، زودتر از من با آسانسور خودش را به ماشین رسانده بود.

-تموم ده طبقه رو از پله ها اومدی؟

بدون اینکه جوابی بدهم ریموت را می‌فشارم و خودم پشت فرمان جای می‌گیرم. خیلی زود روی صندلی شاگرد می‌نشیند.

- باز پارتی تو خونه‌ی دوستت کایه؟

اخمی می‌کنم.
بیشتر از وراجی دخترک، شنیدن اسم کای عذاب آور بود.

- آره.
سوتی می‌کشد و بدون اینکه به جدیت من و علاقه نداشتنم به حرف زدنش فکر کند دستانش را توی هوا تاب می‌دهد

- این دوستت چقدر ریچه! هر روز پارتی می‌ده و براش مهم نیست چند نفر میریزن توی خونش

- پولش رو تو می‌دی مگه؟
- نه ولی می‌خواستم بگم خوش به حال شوهرش. جدیدا هیچکس حتی حاضر به ازدواج نیست، حالا چه برسه ازدواج یه آدم پولدار و دست و دل‌باز مثل کای. اگه گی نبود کیس عالی میشد.

پوزخند می‌زنم.
کای و ساید سادیسمی اش را باید می‌دید که اگر می‌دید حتی فکر ازدواج هم از سرش پر می‌کشید.
دستم را دراز کرده و سیستم را روشن می‌کنم تا صدای او خفه شود و دیگر چیزی نگوید.
اعصابم به اندازه‌ی کافی به هم ریخته بود؛ دیگر جایی برای حسادت‌ها و عقده‌های او نداشتم.

وقتی به ویلای سلطنتی کای می‌رسیم دخترک نگاهی به تصویر خودش، در آینه‌ی آفتاب‌گیر می‌کند و دستی به موهای آمبره شده‌ی خوش‌رنگش می‌کشد.

- خوب به نظر میام کوک؟

پوزخندی زده و بی‌اهمیت به سؤال مسخره‌اش پیاده شده و دکمه‌ی کتم را می‌بندم.