KADRAJ - BxB

⚔️ Ruhum Ruhuna Feda ⚔️

Turan Şengül - Nizanim 🎶🎶

Baturalp arabasını tek katlı, eski, gecekondu denilebilecek bir evin önünde park etti. Elindeki adrese bakarak küçük bahçesi görünen evin pencerelerine bakıp arabadan indi.

Üstündeki gömleği ceketi şöyle bir düzelterek saçlarını geriye doğru taradı ve derin bir nefes vererek bahçenin demir kapısından girdi. Küçük bahçeyi ağır adımlarla aşıp dış kapının ziline bastı. Gergince oflayarak etrafına bakınıp tekrar elini zile uzattı ama açılan kapı ile eli havada kaldı.

"Komutan."

Rojhat karşısında gördüğü adamla tüm bedeni titrerken bulmaya çalıştığı sesiyle "Burda..ne.." demeye kalmadan Baturalp içeri doğru adımlayarak Rojhat'ın geriye adımlamasını sağladı.

O şaşkınlığını üzerinden atmaya çalışırken Baturalp "Öncelikle merhaba.." derken belinindeki kemerden kelepçe çıkarıp Rojhat'ın kapı kolunu tutan bileğini kelepçeleyip diğer ucunu da kendi bileğine taktı.

"Şimdi kapıyı kapatabiliriz."

Rojhat ağzı açık bileğindeki kelepçeye bakarken Baturalp kapıyı kapatıp peşinde Rojhat'ı da götürerek salon olduğunu düşündüğü odaya girdi. Oldukça derli toplu, eski moda koltukların olduğu odada etrafını hızlıca tarayıp üçlü koltuğa oturunca Rojhat da mecbur yanına oturmak zorunda kaldı.

Baturalp sanki bu eve girip çıkıyormuş gibi bir rahatlıkla koltuğa yaslanırken Rojhat kelepçeli elini havaya kaldırıp "Umarım anahtar vardır" dediğinde Baturalp cıklayarak başını da arkasındaki koltuğa yasladı.

"Unuttum."

Rojhat şaşırarak tam dudaklarını aralayacaktı ki gözleri kapalı adam mırıldandı.

"Kaçmayacağına emin olayım açarım."

Rojhat kaçmıyorum zaten demek istese de susup yan profilden gördüğü adamın yüzünü inceledi. Baturalp ise derin bir soluk alıp Rojhat'ın elini tuttu, parmaklarını parmakları arasına geçirdi ve iki eli de karnının üstüne koydu. Oturduğu koltukta iyice yayılırken elini tuttuğu eli kendine çekti. Rojhat ani çekilmeyle başını yanında oturan adamın omzuna yasladı.

Baturalp gözlerini açıp omzundaki Rojhat'a döndü. Hemen dudakları altındaki saçları koklayarak öptü. Rojhat bu öpücükle alt dudağını dişleri arasına alıp esmer teninde utangaç pembelikler çıkmamasına şükretti.

Başı yeniden kavuştuğu adamın omzunda, eli elleri arasında hiç kimseye kötülük yapmamasının mukafatı olarak düşünüyordu bu anı. Yaşadığı onca acıdan ve yitip giden yıllardan sonra belki de alabileceği en büyük ödüldü.

"Ne zaman geldin? Yolculuk yorucu muydu?"

Baturalp aldığı soruyla kaşlarını kaldırıp yeniden cıkladı.

"Çok olmadı, burdan önce eve uğrayıp bir gece kaldım."

"Nerede ki?"

Baturalp ne konuşacağını bilemeyen adamın sorularına gülümsedi. Onu sorgulamaktan daha çok hakkında bilgi almak istiyordu.

"Muğla'da, annemle kız kardeşimin yanına gittim."

Rojhat hmlarken Baturalp ona dönüp bir kez daha saçlarından öptü.

"Daha önce hiç kendi evim olmadı, aslında yerim yurdum da olmadı. Ama artık.."

Rojhat parmaklarını okşayan parmaklara bakarak "Ama artık?" deyip devam etmesini istedi.