"තව දුරද??"
"නෑ... තව ටිකයි..."
(මිනිත්තු පහළවකට පසු)
"දැන් ළඟයිද?"
"ම්ම්..."
(තවත් මිනිත්තු පහළවකට පසු)
"දැන් එතනද??"
"තව ටිකයි..."
(තව මිනිත්තු දහයක් ගතවීමටත් පෙර)
"දැන්-"
"ආතර්ව්..."
"ඇයි?"
"නෑ..."
ඇන්ඩර්සන් බර හුස්මක් පහල දැම්මා...
එයාගේ සමහර හැසිරීම්වල තේරුම් මම දන්නේ නෑ... එයාම කිව්වොත් ඇරෙන්න එයාගේ රහසිගත ජීවිතය ගැන වෙන කෙනෙක්ට තේරුම්ගන්නත් බෑ... ඒත් ඒ හැම දේම පිටිපස්සේ එයාම විතරක් දන්න තේරුමක් තියෙන බව නම් මට විශ්වාසයි...
අදත් හේතුවක් නොකියම මාව කොහෙදෝ එක්කන් යනවා... එක්කන් යනවා කිව්වට මේ පැහැරගෙන යන්නේ... මම කියව කියව ඉදපු පොත මඟින් නතර කරන්න බෑ කියලා මන් යුද්ධ ප්‍රකාශ කරපු නිසා පොත උඩින් ගිහින් සෝපාවට වැටෙද්දි මන් නැවතුනේ ඇන්ඩර්සන්ගේ කර උඩ... දැන් අපි අතර පොඩි මෙව්වා එකක් තියෙන එකේ පොඩ්ඩක් මනුස්ස විදිහට උස්සපන්කෝ... ඒවා නෑ... ජිම් පප්පා කන්න උස්සන් යන වල් ඌරා වගේ කරේ එල්ලගත්තා ගියා... දැන් නම් දෙපැත්තට දෝලනය වෙලා මොලෙත් හෙල්ලිලාද කොහෙද...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
කරන්න දෙයක් නැති කමට පහුවෙලා යන ගස් දිහා මන් බලන් හිටියා... පහළදි වගේ නෙමෙයි... මේ හරියේ තියෙන ගස් මිටියි... කඳ සහ අතු ඇඹරිලා ගිහින්... මේ ගස් කඳන් දැක්කම මට මතක් වෙන්නේ වයසට ගිය කර්ලිනාහාමිව... ඒත් ඒ ගස්වල කොළ හරිම පුංචියි... ඒ වගේම සිනිදුයි... ඒත් හයියයි... හරියට පුංචි මැණිකා වගේ... කොළත් කඳත් එකිනෙකට වෙනස් ලක්ෂණවලින් යුතුවුනත් ඒ දෙකම සැඩ සුළගට නොසැලී මුහුණ දෙන හැටි හරි විශ්මිතයි... ස්වභාදහමත් කලාකරුවොත් එකිනෙකාට සමාන කරන එක වැරැද්දක් නෙවෙයි නේද?
YOU ARE READING
Cecropis
Mystery / Thrillerඑක වතාවක්.. එකම එක වතාවක් 'ඉන්න' කියන්න.. මම ඈත අහසේ පියාඹනවට වඩා, මේ පුංචි කූඩුවෙ හිරවෙලා ඉන්න කැමතීයි..
