Cecropis

35 කොටස

*හහ්... හහ්...*

වෙලාව පාන්දර තුනයි...

අදත් මම සුපුරුදු පරිදි අවේලාවේ ඇහැරුනේ හතිලමින්... එකම හීනය... එකම භයානක හීනය මගේ නින්ද නැත්තටම නැති කරලා... ඒක හීනයක්ද මතකයක්ද කියලා පැටලුම් ඇරගන්න තරම් හැකියාවක් මට නැහැ... ඒත් ඒ හැමතැනම දුවන සිනිඳු කකුල් මගේ හිතේ හොල්මන් කරන්න අරන්... මේ හැමදේම මේ බෝනික්කා මගේ අතට ආ දා පටන් බව මම දන්නවා... ඒත් මොකක්දෝ හේතුවකට බෝනික්කා විසිකරන්නත් මගේ හිත ලෝබයි...

ආයේ නින්දට යන්නත් පිරියක් නැතිකොට මම බැල්කනියට ආවා... තරු පිරුණු පැහැදිලි අහසත් අඩසඳත් හරි ලස්සනයි... නිමක් නොපෙනෙන වනාන්තරය අඳුරේ නොපෙනුනත් මේ කෝණයෙන් පේන හැම දර්ශනයක්ම මගේ හිතේ ඇඳුනා... හරියට දවල් එළියෙන් බලන් ඉන්නවා වගේ... කටුවෙන් කොටපු පච්චයක් වගේ ඒ දසුන මගේ හිතට කාවැදිලා... ඒ තරම් වතාවක් මන් මේ දර්ශනය දිහා බලන් ඉන්න ඇති...

පහල සද්දයි... ඇන්ඩර්සන් අවදියෙන්... එයා නිදාගෙන ඉන්නවා මන් දැකලම නැති තරම්... ඇන්ඩර්සන් වෙනස්වෙලා... හිත ඇතුලේ මොනවා හෝ හැංගිලා... හරියට සාංකාවක් වගේ... ඒත් ඒ මොකක් නිසාද කියන්න මන් දැනන් උන්නේ නෑ... හැබැයි මට ඒ හැඟීම පුරුඳුයි... මම ඇඩික්ට් වෙච්ච සමහර දේවල් අතහරිද්දි මන් දක්වපු හැසිරීම්වලින් බොහෝමයක් ඇන්ඩර්සන් තුලිනුත් මන් දැක්කා...

තේමිය අන්කල් එදා ආවේ ඇයි කියන්න මම දන්නේ නෑ... ඇන්ඩර්සන්ටත් ඒ ගැන දැනගන්න නොලැබෙන්න ඇති... මොකද තේමිය කලේ ඇන්ඩර්සන් දිහා බලන් උන්නු එක විතරයි... හරියට මහා අපරාධකාරයෙක් දිහා බලන්න වගේ මහ පිළිකුල් සහගත බැල්මක්... තේමිය අන්කල් යන්න ලෑස්තිවෙලා දොරකොඩ ලඟට ගියත් ආයෙත් හැරිලා මන් දිහා බැලුවා... මට දුන්නු බැල්ම මොකක්ද කියලා මට හරිහැටි තේරුනේ නෑ... ඒ බැල්ම මට රිද්දුවා... ඒ ඇස්වල තරහක්වත් පිළිකුලක්වත් තිබුනේ නෑ... ඒත් ඒ බැල්ම මගේ ඇඟ හිරිවැට්ටුවා... තරහෙන් පුපුරණ ඇස් පිළිකුලෙන් මඟහරින ඇස් වලට වඩා හිස්වුනු ඇස් හරි වේදනාකාරියි... හරියට වෛරයකින්වත් අපි අතර බැඳීමක් නෑ කියන්න වගේ... මගේ අප්පච්චිත් මන් දිහා ඒ විදිහට බලයිද?