Safir

20 BÖLÜM: KARANLIK GERÇEKLER.

20 BÖLÜM: KARANLIK GERÇEKLER.

Gerçekler can acıtır derler...
Doğruydu.
Gerçekler kurşundan bile kuvvetli bir silahtı.

...

"Anlat."diye dudaklarının arasından bu cümleler dökülü verdi. Bu gün benden nefret etse bile, her şey meydanda olacaktı. Ablasının nasıl biri olduğunu öğrenecekti.

Yerde yıkılmış vaziyetde, gözyaşlarımız bir birine karışıyordu.

"Sabah her kes uyuyordu. Ben Areli tanımıyordum bile. Deniz kenarındaydım."diye zorla söyledim. Gözbebekleri titriyordu. Bu gece ya onu kaybedecektim, ya da sonsuza kadar benimle olacaktı.

"Sonra bir sarhoş adam..."dedim parça pörçük sesimle. Aklıma gelen geçmişle, nefes alışlarım hızlanıyordu. "E-evet?"dedi vereceğim cevaptan korkarak. Konuşamıyordum. "Beni taciz etmeye kalkıştı."diyerek bir hıçkırık koptu dudaklarımın arasından. Evet, lanet olsun öyleydi! Buse elini ağzıyla örterek, korkuyla bana baktı. Titrek nefeslerim odanı bürümüş, sessiz hıçkırıklarım, evde yankılanıyordu.

Hala korkulu korkulu bana bakıyordu. "Abla."dedi Buse bana şok ifadeyle bakarak. Başımı salladım bunu doğrulayarak.

Yağmur yağmaya başlamıştı. Susmadım. "Buse..."dedim dediğim sözden korkarak. Korkuyordum.

Dudaklarımın arasından bu sözler döküldü. "Ben o gün katil oldum." Ben o gün katil oldum. Evet. Ben o gün katil olmuştum.

Buseye baktığımda ne demek istediğimi anlamaya çalışıyordu. "Sen..."dedi inanamayarak. Evet ben. Gece Işık Korkmaz.

Tam onu dediği anda şimşek çaktı. Şimşeğin ışığı yüzümüze yansıdı. "Buse ben katil oldum."diye fısıldadım. Ben katil olmuştum. Başını olumsuz anlamında salladı. Ayağa kalktı. Yüzünü bana döndererek, başını olumduz anlamında salladı.

"Hayır, hayır, hayır."dedi çıldırmış gibi. "Evet!"dedim ayağa kalkarak. Üzerine yürüdüm, gerçeklerle.

"Ben katil oldum!"diye hıçkırarak bağırdım. Bana dehşet derecede baktı. Gözbebekleri parçalandı sanki, her parçası beni kesti...

"Hayır, olmadın!"dedi oda beni göğsümden iterek. Oldum... Ben katildim...

"O gün Allah kahretsin ki katil oldum!"diyerek arkaya arkaya gittim. Buse duymak istemeyerek kulaklarını kapattı.

"Sus!"diye bir vazo alıp yere attı. Artık bana eskisi gibi güvenilir gibi bakmıyordu.

Bana korkarak bakıyordu.
Babama bakıyormuş gibi bakıyordu.

"Canavarsın sen."dige bana nefretle bakarak fısıldadı. Her kelimesi beni sonsuz sayda kelimelere bölerken, yaşamaya devam ettim.

Canavarsın sen...

"Canavarsın!"diye tekrar ederek. Bu sefer duymak istemeyen bendim. "Sen babam gibi bir canavarsın!"dedi bir bardak yere atarak.

Canavar olduğum için özür dilerim...

Sana babamı hatırlatdığım için özür dilerim...