Safir

11BÖLÜM:AFFET BENİ, AFFEDEMEM

Merhabaaaa!
Bu gün yine bir bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz, ve yorum yapmayı unutmayın olurmu? Bunlar beni motive eden şeyler. Ve ilk kurgum. Emeğimin karşılığını almak, inanılmaz bir hiss. Size ve okuyuculara, beğenenlere, yorum yapanlara her kese sonsuz sayda teşekkür ederim. Size ruhumdan kopan cümleleri emanet ediyorum. Belki gerçekleşmeyen hayallerimi, acılarımı, mahrum kaldığım her şeyi bu satırlara döküyorum. Size ruhumdan kopan, yetmeyen cümleleri emanet ediyorum. Asıl güven bu.

Keyifli okumalar.

Şarkılar: Odalarda ışıksızım.

11 BÖLÜM:AFFET BENİ, AFFEDEMEM.

Buse.

Ölüyor, ölüyor, ölüyor! Yapmıştı! Beni korumak için ikinci kattan düşmüştü. Annemin bağırtısı beni kendine getirmiş olacakki, yerde yatan ablama koştum. Süratla onun yanına gittim. Yüzünde oluşan yara yüzünden yüzü kandı. Boynundaki yaraya dikkat ederek, başını dizlerimin üzerine koydum. Ağzından kan geliyordu. Bunu ben yapmıştım değilmi? Ben sebep olmuştum her şeye. İlk defa kendi eserimden nefret ediyordum, çünki ben hiç bir şey söylemeseydim, ablam burada canlı olarak bana bakardı. Onun bu kadar yapacağını bilmedim! Sınırları zorlayacağını bilmedim!

Yüzündeki saçlarını geri çektim. Baygın bur şekilde bana bakıyordu. "Abla."dedim kırık sesimle. Oysa hiç bir yerini haraket ettiremiyordu. Gözyaşım onun yüzüne düştü. Halsizce bana bakıyordu. O, artık sessizce gözyaşı akıtıyordu.

"Ambulans çağırın!"dedim avazım çıktığı kadar. Artık hıçkırıklarıma engel olamıyordum. Ellerim kıpkırmızı kan olmuşdu, her akan kanı beni yakıyordu.

"Yardım edin!"dedim gök gürültüsünden bile güçlü sesle.

"Bırakamazsın beni."dedim hıçkırarak. Hala bana bakarak ağlıyordu. Bitkince bana baktı, dudaklarını büzdü. "Ağ-ağlama."dedi ölüm eşiğinde bile. Gözlerindeki yaş artıyordu. Bedeni gözlerimin önünde acıdan kıvranıyordu. Gözleri kayıyor, alnındaki damar belirgin hale geliyordu. Gittikce solan yüzüne baktım. Ellerindeki damarlar şişmişti, rengi bembeyazdı.

"Araba!"dedim haykırarak. Korumalardan biri gelerek onu kucağına alıp arabaya taşıdı. Bende arkasından gittim. Gözümde biriken yaş önümü görmemi engelliyordu. Arabaya binerek, onun başını göğsüme yasladım. "Daha hızlı sür!"dedim sinirlice.

Bedeninde güç kalmamış, gözleri kapalıydı.

"Bu-buse."dedi cılız sesiyle. Bedeni acıdan kıvranırken titriyordu. Fısıldayan sesini duyunca başımı hemen eğdim. Bakınca içim kanadı sanki..

Kollarımda titriyordu. "7 mayıs."dedi zorla söyleyerek. Gözlerinden boğazına kadar yaş süzülürken, "7 mayısdada böyle acıyordu her yerim."dedi zorlukla. Bedenim kaskatı kesildi, nefes dahi alamadım. 7 mayıs...
Ben ona bunları yaşatmışmıydım? Ben ona 7 mayısı hatırlatacak kadar bir pislikmiydim? 7 mayıs onun travmaları olmuşdu. Bir an nefes almadığımı unuttum. Günlerdir ne kadar ileri gittiğimin farkındaydım. Onu acıyla kıvranırken görmek, kanlı gprmek, ona olan öfkemi silip götürmüştü.

Süzülen her damla yaş acıdandı. Bunun sebebi bendim.

"Be-ben."dedi cılız sesiyke. Sonra gözlerini yumdu. Kıpırdamadı. Kıpırdamıyordu! Açmıyor gözlerini!