"Geceye sarılan, bütün acısını ve kederini onunla paylaşan insana yazıyorum bu satırları, geceye sarılır gibi..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♠︎
14 Eylül / 2020
Jeongin'den
Ufukta denize gölgesini bırakmaya başlayan güneş, sabah saatlerinin yaklaşmaya başladığının habercisiydi. Sabah rüzgarları saçlarımı uçuruyor, gözlerimi tam açmama engel oluyordu.
Bulunduğum iskeleye vuran dalgalar, sahip olduğum bu sessizliği süsleyen huzur dolu uğultuları beraberinde getiriyordu.
Çoğu insan, özgürlüğü gökyüzü ile simgelese dahi bu durum benim için öyle değildi. Özgürlük, olmak istediğim yer değil, bulunduğum yerin sahip olduğu mavilikti.
Mavilik benim için özgürlüktü.
Özgürlüğü tek bir simge ile ifade eden insanoğlu, gerçekten onu bulacağını mı düşünürdü? Sahip olduğun yere bağışlamış olduğun kadar mavilik değil midir, seni özgür yapan?
...
Arkamda hissetmiş olduğum adımlar ile omzumun üzerinden arkama baktım. Hyunjin, sessizce bulunduğum yere doğru yaklaşıyordu.
Onsuz bir kaç saat dahi durmam imkansız olmalıydı... O korkunç zekası, ne hissettiğimi, ne düşündüğümü ve bunların sonunda ne yapabileceğimi anlıyordu.
Sabah yanından sessizce kalkıp evden ayrılmama rağmen o bunu duymuş olmalıydı. Bu iki saatin ise tek başıma kalmam için vermiş olduğu süre olduğu kuşkusuzdu.
Peşimizde olan örgüt yüzünden tek başıma aldığım bir nefes dahi yoktu. İlk hedefleri ben olduğumdan dolayı, başta Hyunjin olmakla beraber, herkes yanımda veya etrafımda bulunurdu. Kısacası hepimiz, birbirimizi korumak için yan yana olurduk.
Tabii... Felix bu çemberin dışında kalan kişi durumunda. Ona dair hatırlayamadığım bir çok şey olmasına rağmen, ona karşı hissettiğim farklı bir bağ var... Nedense onu bu dört aylık süre zarfında bir kez bile görmemiş olmama rağmen yakınımda olduğunu hissediyorum.
Ve eminim ki diğer altımızda öyle hissediyor,
Tıpkı on üç yıldır etrafımızda birinin varlığını hissettiğimiz gibi...
Arkadan kollarını belime dolayan oğlan eşliğinde, sahip olduğum anın ve onun huzur dolu kokusu ile gözlerimi yumdum. Kısa olmasına rağmen bir o kadar da huzur dolu olan bu anlar mıydı, mutluluğu bağışlayan?
"Seni seviyorum, Elzem'im."
Bende seni seviyorum, yıldız çocuk...
Eskiden olduğu gibi şimdi de arkamızda bizi izleyen, kahraman çocuk, seni de seviyorum!
