The Sea of Tears

IX. Lighthouse

Noe

– Dawno nie słyszałem jak śpiewasz – zauważam, kiedy siadamy na ławce.

– Bo dawno nie śpiewałam – odpowiada.

– Dlaczego?

– Tłumaczyłam ci już dlaczego.

– Nie przypominam sobie – stwierdzam, próbując skojarzyć kiedy mogłaby mi o tym wspomnieć, na co dziewczyna głośno wzdycha.

– Przez muzykę wyrażam wszystkie emocje, które we mnie siedzą, a nie ma na świecie osoby, której bym ufała na tyle, żeby się przed nią otworzyć w tej kwestii. Równie dobrze mogłabym się rozebrać do naga.

Spoglądam na nią ze zrozumieniem i nie mogę się powstrzymać, żeby nie założyć jej za ucho długiego kosmyka rdzawych włosów, który wymsknął się wysoko upiętego koka.

Ku mojemu zdziwieniu, wcale się nie odsuwa, kiedy wyciągam rękę w jej stronę, tylko pozwala mi na ten drobny gest, cały czas spoglądając na niezmącone wody oceanu.

Z zamyślenia wyrwa ją dopiero dzwoniący telefon. Po spojrzeniu na ekran, odrzuca jednak połączenie.

– Możesz odebrać, nie przeszkadza mi to.

– To i tak nic ważnego.

– Jesteś pewna?

– Tak – mówi łamiącym się głosem.

– Hej, wszystko w porządku? – pytam, kiedy dostrzegam jak jej zielone tęczówki momentalnie robią się coraz bardziej szkliste.

Kręci głową w odpowiedzi, kiedy łzy zaczynają swobodnie spływać po jej lekko zaróżowionych policzkach. Nigdy nie byłem za dobry w pocieszaniu innych, więc nie do końca wiedząc co powinienem zrobić, po prostu przyciągam ją do siebie, pozwalając, żeby się we mnie wtuliła.

– Morze łez jest coraz bardziej wzburzone, bo spokój zabrał ocean – słyszę jak szepcze zapłakana w kierunku wielkiej wody.

– A kiedy nadciągnie sztorm uczuć, obiecuję być twoją latarnią, która wskaże ci drogę do moich ramion, w których zawsze znajdziesz swoją bezpieczną przystań – obiecuje, nie puszczając jej nawet na moment.

– Jesteś niemożliwy, niepoprawny romantyku.

– Już nie wariacie?

– Jedno drugiego nie wyklucza – śmieje się cicho, ale po chwili poważnieje i spogląda na mnie mnie swoimi wielkimi, błyszczącymi oczami. – Dziękuję. Za to, że się nie poddajesz.

– I się nie poddam. Zostało mi przecież jeszcze pięć tygodni, a ja mam zamiar w pełni je wykorzystać.

– Nie mogę obiecać, że ci to ułatwię, ale przynajmniej postaram się nie sabotować każdej twojej próby zdobycia mojego zaufania.

– Lubię wyzwania – zapewniam.

Siedzimy na ławce jeszcze przez jakiś czas, cały czas obserwując ocean, który zdaje się szeptać nam swoje największe tajemnice, wiedząc, że i tak go nie zrozumiemy. Zbieramy się dopiero kiedy czuję, że Destiny zaczyna drżeć, mimo bluzy, którą oddałem jej w pewnym momencie.

⋯♬⋯

Destiny

Nienawidzę być słaba.

Nienawidzę, kiedy emocje biorą górę.

Nienawidzę, kiedy moja maska opada, odkrywając przed innymi, że ta niezłomność to tylko gra pozorów.