"ඔ..ඔයාට මාව මතකද ආත්ම..?" නිර්වාන්ගේ තොල් පවා ගැහෙනවා..
"දැන් ඇති කතා කළා.. ඔය කඳුළු පිහදාගන්නවා.." අඬපු නිසාදෝ මෙච්චරවෙලාම සුදුමැලි වෙලා හිටපු නිර්වාන්ගේ මූණම ලා රතු පාටට හැරෙද්දී චිරාත්ට බලාගෙන ඉන්නම බැරි වුනේ කඳුළු කඩන් වැටෙන ඇස් දෙක..
"ඔයාට.. ඔයාට.. ම..මාව මතකද කියන්න ආත්ම..?"
"දැන් එක පාරක් කිව්වනේ ඔව් කියලා..!! ඔය ඉකිගහන එක නවත්තගන්නවා..!"
"චූටි කාලේ මව හ්--"
"මතකයි දෙයියනේ මට මතකයි..!! කඳුළු පෙරාගෙන හිටපු ඇස් දෙක මට මතකයි.. අම්මා, අප්පච්චි, ආච්චි මම්මා හැරුනාම මම අල්ලපු, ඉඹපු, තුරුල් කරගත්තු ඒ පොඩි එකාව මට මතකයි.. මම යන්න හදද්දී බය වෙලා රවුම් වෙච්ච ඒ ඇස් දෙක මට තාම මතකයි.. තමුසේ විශ්වාස කරනවා නම් කරනවා තමුසේ දුන්න ඒ ඩැන්ඩේලයන් මලේ අන්තිම කෙන්දත් ගැලවිලා යනකන්ම පරිස්සම් කරලා නටුවත් මැරිලා ගිය දවසේ මගේ පපුව හිර වෙන්න ආවේ ඇයි කියලා මම අදටත් දන්නේ නැහැ.. මම දන්නේ නැහැ අද වෙනකන් මේවා සේරම මගේ මතකේ කොහේ හැංගිලා තිබ්බද කියලා.. එක්කෝ මම බලෙන්ම ඒවා අමතක කරලා දාලා.. ඒත් කොච්චර අමතක කරලා දාන්න හැදුවත් අර කඳුළු පිරිච්ච පුංචි ඇස් දෙක මට අමතක කරගන්නම බැරි වෙලා.. හැමදාම හීනෙන් පවා මතක් වෙලා දුක හිතෙන තරමට ඒ ඇස් දෙක විතරක් මට අමතක කරගන්න බැරි වෙලා.."
පිස්සුවෙන් වගේ කියවගෙන යද්දී ඇස් කෙවෙනි වලින් පටන් අරගෙන කම්මුල් දිගේ වැටුණු කඳුළු බින්දු දෙක තුන නවත්තගන්නවත් චිරාත්ට වුවමනාවක් තිබුනේ නැහැ..
"ආත්ම.."
"දැන් ඇති.. දැන් ඇති.. තව කියවලා පපුව මහන්සි කරන්න එපා.."
"ම..මාව දා..ලා.. යන්න එපා.."
මම මේවට මොනවද කියන්න ඕන සුදු අයියේ..? ඔයාව දාලා යන්න තියා ඔයාව තප්පරයක්වත් නොදැක ඉන්න බැරි තරමටම මම ඔයාට ඇබ්බැහි වෙලා කියලා මම කොහොමද ඔයාට තේරුම් කරන්නේ..?"
"ආදරයක් නැති වුනත් කමක් නැහැ.. මට අනුකම්පා කරලවත් මං ගාව ඉන්න.. ආයෙමත් ඔයාව දකින්නේ නැතුව ඉන්න තියා.. හ්හ්හ්හ්..!!" වචනවලින් කියද්දී පවා ආයෙමත් පපුව හිරවෙද්දී නිර්වාන් කලේ පපුවේ වම්පැත්ත තද කරලා මිරිකගත්ත එක..
