"චිරාත්..!!!"
"අයියෝ අප්පා අප්පච්චි ඉන්න අනේ.. මට ඇඳුම් නැතුව එලියට කියලද කියන්නේ...?"
"ඉක්මන් කරපන් බං.. මට ප්‍රසිඩන්ට් හම්බෙන්න තියනවා.."
"පොඩ්ඩක් ඉන්න අනේ ඔයා ඉක්මණට නොගියා කියලා ප්‍රසිඩන්ට් මැරෙන්නේ නැහැ.. ගියත් බොරුවට ඔලව වන වන ඉන්න එකනේ කරන්නේ.."
"ඔව්.. ඔව්.. ලොක්කා මැරෙන්නේ නැහැ, ඔලුව වන වන ඉන්න හරි තියන මගේ ජොබ් එක ගහලා යයි යකෝ.. වරෙන් එලියට.."
"ඔයාට මාවද වටින්නේ ජොබ් එකද..?"
"ජොබ් එක..!"
ක්ලික්..! ක්‍රීක්..!
ඒ ක්ෂණිකෙට දොර ඇරපු චිරාත් ටවල් එකත් බාගෙට අතින් අල්ලගෙන මහසෙන් දිහා රවාගෙන බලන් ඉන්නවා..
"මොකක්..?"
"ආහ්.. ඔය ඇරියේ දොර යස අපූරුවට.. කෝ එනවා ඕක අන්දන්න.."
"නෑ.. නෑ.. මොකද්ද ඔයා කලින් කිව්වේ..?"
"මොකද්ද..?"
"මාවද වටින්නේ ජොබ් එකද කියලා ඇහුවම.."
"ආහ්.. ජොබ් එක.."
"ම්හුක්..! අප්පච්චී..!!!!!!"
ඒ කෑ ගැහිල්ලට ගැස්සුන මහසෙන් පපුවේ අත තියාගත්තේ එක පාරටම වගේ..
"මොකද යකෝ කෑ ගහන්නේ.. තව ටිකෙන් මගේ නහරයක් ගහලා යනවා.."
"ඔයාට ඔයාගේ එකම එකම එකම පුතාට වඩා ඔයාගේ ජොබ් එක වටිනවා කියලද ඔයා මට මේ කියන්නේ..?"
"ඔව්..!"
"ඔයාට.. ඔයාට..?"
"ඔව්.. ඔව්.. උඹ වගේ වහු පැටියෙක් නඩත්තු කරන්න බැහැ මගේ ජොබ් එක නැතුව.. ඒ නිසා උඹට පෙර, රටට පෙර, හැමට පෙර මට මගේ ජොබ් එක වටිනවා.."
"අප්--"
"චිරාත් හුරතල් නොවී මෙන්න මෙහෙ වරෙන්.. මම උඹේ සුජු අයියා නෙමෙයි.."
"අනේ මේ ඔයාට මගේ සුදු අයියා වෙන්නත් බැහැ.. දැන් අහන්න ගිහින්... මේ දැන්..!! එයාට කාවද වටින්නේ වැඩිපුරම කියලා..? ආයේ තප්පරයක් හිතන්නේ නැහැ.. කෙලින්ම කියන්නේ මාව.. හනේ ඉතින්..!! මගේ සීනි බ්-- ක්හැම්..!!"
