Delulu Diaries

Give me your forever

Sa katahimikan ng silid, naramdaman ko ang bigat ng mga matang nakatingin sa akin, mga matang nag-aabang sa susunod kong sasabihin. Parang may gustong kumawala mula sa aking dibdib, ngunit kay hirap bitawan, kay hirap bigkasin.

Tumikhim ako, lumunok, at saka nagsalita, sa boses na bahagyang nanginginig, ngunit puno ng tapang.

"Give me your forever," simula ko, sabay titig sa bawat isang nakaharap sa akin. "Apat na salitang nangangahulugang gusto kong maging akin ka. Apat na salitang nais kong maranasan—isang damdaming hinahanap ko, inaasam ko. Apat na salitang nagsasabing ikaw at ako, at walang iba. Apat na salitang nagsasabing pag-aari kita, at sa iyo lang ako."

Tahimik ang paligid, tila pati oras ay natigil, nakikinig, nag-aabang.

"Sa mundong ginagalawan natin," patuloy ko, "maraming tao ang dumarating at umaalis. May mga kaibigan, may mga kaaway, may mga nagiging katuwang sa buhay at may mga nagdudulot ng sakit. Pero iisang bagay ang totoo para sa ating lahat—isa lang ang ating buhay. Isa lang ang pagkakataon na meron tayo para gawing makabuluhan ito."

Ramdam ko ang bigat ng mga salitang lumalabas mula sa aking bibig. Ang bawat salita ay tila may halong kirot, damdaming matagal ko nang pilit ikinukubli.

"Dapat gumawa tayo ng mga bagay na magpapasaya sa atin," patuloy ko, hinahanap ang tamang salitang maiparating ang lahat ng nararamdaman ko. "Mga bagay na magbibigay ng kulay sa ating buhay. Ngunit paano kung ang mundong ito na akala natin magdadala ng kaligayahan ay siya rin mismong nagbibigay ng sakit? Sa bawat paghinga, sa bawat araw na dumaraan, nakararamdam tayo ng mabigat na dala ng mga pangarap na tila imposible nang maabot."

Napatingin ako sa aking mga kamay, nanginginig. Pakiramdam ko'y pinapasan ko ang mundo, isang mundong puno ng pangarap at pagkabigo.

"Mahirap, sobrang hirap mabuhay sa mundong ito," patuloy ko, di na kayang itago ang bigat ng mga emosyon. "Sabi ko sa sarili ko, ‘Gagawa ako ng paraan upang maging masaya.’ Pero tila ba’y ang kaligayahang hinahanap ko ay laging mailap. Sa bawat halakhak, sa bawat ngiti, laging may nakatagong kirot. Lahat ng ito, isang kasinungalingang pilit kong sinasabi sa sarili ko—isang kwentong gawa-gawa lamang upang paniwalaan na maayos ang lahat."

Huminga ako nang malalim, pakiramdam ko'y may mga matang nakakakita sa likod ng aking ngiti, sa likod ng bawat pagsusumikap kong itago ang tunay kong nararamdaman.

"Maraming nagtatanong kung ayos lang ba ako," bulong ko, halos paos na. "At sa tuwing tinatanong nila, sa tuwing nakikita nila ang ngiti sa aking labi, hindi nila alam na ang ngiting iyon ay isang pakiusap. Isang ngiting nagsasabing, 'Sagipin mo ako.' Pero sino nga ba ang tamang tao na tutulong sa akin? Sino nga ba ang makakaintindi sa akin?"

Sinasabi ng iba na ang buhay ay maikli, kaya't dapat tayo'y magsaya. Ngunit para sa akin, ang bawat araw ay tila isang laban—isang laban upang manatiling nakatayo, upang hindi tuluyang magapi ng bigat ng kalungkutan.

May mga araw na gusto ko nang sumuko, ngunit may mga sandali ring biglang may bulong sa aking isipan, "Hindi pa tapos. Kaya mo pa." Kaya sa harap ng lahat, patuloy kong itinatago ang sakit. Patuloy akong nakikipaglaban, kahit na hindi ko sigurado kung kailan ba magtatapos ang laban na ito.

Ngunit ang totoo, sa kabila ng lahat ng ngiti at kasiyahan na pinapakita ko, isa lamang akong taong naghahanap ng pag-unawa—naghahanap ng taong makakaintindi, taong tatanggapin ako sa kabila ng aking mga sugat.

Tumitig ako sa kanila nang mas matagal, hinayaan kong silipin nila ang mga hiwang nagkukubli sa aking mga mata. Puno ng sakit at pagod ang bawat tingin ko, pilit ko mang ikubli, hindi ko na kayang itago pa. Sa pagtagpo ng aming mga mata, nadama ko ang bigat na tila matagal nang nakatago sa akin, ang bigat na ngayon ay dahan-dahan nang nagiging totoo.

Sa sandaling iyon, natutunan kong mas mabuting aminin ang sakit, kaysa magkunwaring masaya. Marahil, sa mundong ito, hindi tayo binibigyan ng pagkakataong laging maging masaya. Marahil, ang kasiyahan ay hindi isang bagay na abot-kamay, kundi isang ilusyong minsan lang dumarating, isang pangarap na laging mailap.

"Sa lahat ng mga kagaya kong umaasang mahanap ang tamang tao, iyong taong magbibigay ng kahulugan sa lahat ng ito," huminga ako ng malalim, tinanggap ang kirot sa bawat salita, "sana, isang araw, matuklasan din natin ang kalingang matagal nating hinahanap. Sana, isang araw, madama natin ang yakap na hinding-hindi na bibitaw."

Muli kong tinitigan ang bawat isa, tinatandaan ang bawat mukha. Narito kami, mga taong pilit na nagpapakatatag sa kabila ng pagod at sakit. Tila bang sa bawat isa sa amin ay may kanya-kanyang kwento ng hinagpis at mga sugat na pilit itinatago.

"‘Give me your forever’—hindi lang ito apat na salita. Ito ang pangako, ang pag-asang magbibigay sa atin ng dahilan upang mabuhay pa. Ito ang pag-ibig na sana’y magliligtas sa atin sa ating mga takot, ang pag-ibig na sana’y magpapalaya sa atin mula sa lahat ng sakit na pilit nating kinikimkim."

Sa bawat paghinga, dama ko ang bigat ng aking mga pangarap at mga pighati. Lahat ng ito, ang pagnanais na isang araw, makahanap ng taong handang tumanggap sa akin nang buo, taong handang iparamdam na hindi ako nag-iisa.

"Ang forever na hinahanap natin, hindi lang tungkol sa kasiyahan; ito rin ang dahilan kung bakit tayo hindi sumusuko. Ito ang nagbibigay sa atin ng lakas upang ipagpatuloy ang laban kahit na paulit-ulit tayong nasasaktan," bulong ko, halos paos na ang boses, ngunit puno ng taos-pusong pag-asa.

"Sana, isang araw, matagpuan natin ang taong iyon. Taong hindi takot magpakatotoo, taong handang sumalo sa atin, sa kabila ng lahat ng ating kahinaan at mga sugat."

Sa likod ng bawat ngiting pilit kong isinusukbit sa aking labi, nananatiling buhay ang kirot na hindi kailanman naghilom. Para akong naglalakad sa kalsadang punong-puno ng alikabok at lungkot, patuloy na sinasalubong ang araw-araw na tila walang liwanag, isang paulit-ulit na laban ng pag-asang nawawala at bumabalik, paulit-ulit na kirot na sumasakit ngunit hinahayaan ko lang.

Sa kabila ng lahat ng sakit at hapding pilit kong iniinda, may bahagi pa rin sa puso ko ang nagmamatigas na umasa. Umaasa sa ideya na baka, isang araw, may isang taong darating—isang taong magbibigay-kahulugan sa lahat ng ito. Baka isang araw, may isang magpaparamdam na ang bawat pait na tiniis, ang bawat hikbi na ikinubli, ang bawat pagod na dinala ay may patutunguhan, may dahilan. Isang taong magiging sagot sa mga tanong na matagal nang bumabagabag sa puso’t isipan ko.

Sa bawat gabi na pilit kong niyayakap ang katahimikan, pinipilit kong panaligan na hindi lahat ng ngiti ay kasinungalingan, na hindi lahat ng ligaya ay panandalian. Kahit na pakiramdam ko’y paulit-ulit akong nadudurog sa loob, kahit na tila hindi nauubos ang luhang itinago ko sa ilalim ng bawat ngiti, pinipilit kong hawakan ang pag-asang ito—ang pag-asang maaaring sa kabila ng lahat ng sugat at lamat sa aking puso, may isang tao na darating at tatanggap sa akin nang buo, nang walang kondisyon.

At kahit ilang beses pa akong masaktan, kahit ilang beses pa akong bumagsak, pinipili kong tumayo. Pinipili kong ipagpatuloy ang laban kahit walang kasiguraduhan, kahit walang katiyakan. Sapagkat sa kabila ng lahat, ang pag-asang iyon ang siyang nagpapalakas sa akin. Ang pag-asang balang araw, may magmamahal sa akin nang totoo, may yayakap sa akin nang buong-buo, at hindi na kailanman pakakawalan.