Delulu Diaries

Kapaligiran

"Kumusta naman iyang sinusulat mo?" tanong ni Ajake. Naka-upo kami rito sa bench sa park, at sa likod ng mga bulaklak na sumisikat sa liwanag ng araw, tila ang lahat ay kumikilos sa paligid namin. Mahigit isang oras na akong nakatitig sa papel na hawak ko, ngunit wala pa rin akong naisusulat kahit isang salita rito.

"Wala pa akong naumpisahan," sagot ko, bahagyang bumaba ang tingin ko sa aking mga kamay na nakahawak sa papel.

Agad namang tumingin sa gawi ko si Ajake, at sa mga mata niya, makikita ang pagka-aalala. "Ano? Isang oras na tayong naka-upo, pero wala kang naisulat kahit isang salita?!"

"Oo. Hindi ko rin alam kung bakit wala akong maisip na naisulat." Tila ang mga salita ay tila nahirapang makalabas mula sa aking bibig, parang isang masakit na bola na pinipigilan ang aking baga. Sa totoo lang, mas mabilis akong nakakaisip na isusulat kapag nag-iisa ako. Iyong tipong nakakulong lang ako sa loob ng kwarto ko at nakatitig sa kisame, pinapalutang ang mga ideya sa hangin. Pero ito ang unang araw na lumabas ako ng bahay upang humanap ng inspirasyon para sa sinusulat ko, at mukhang sayang ang paglabas namin ni Ajake.

Habang nag-iisip ako, napapansin kong patuloy ang pag-alon ng mga tao sa paligid. Ang mga bata ay naglalaro sa malapit na playground, may mga magulang na nakaupo sa mga bench, masayang nag-uusap at tumatawa. Ang hangin ay mabango mula sa mga bulaklak na pumapaligid sa amin, ngunit sa kabila ng lahat ng ito, tila isang makapal na ulap ang nakapatong sa aking isipan. Ang bawat boses sa paligid ay tila nagiging ingay, hindi ko maabot ang katahimikan na kailangan ko upang makapagsimula.

"Dan, baka naman kailangan mo ng break," suhestiyon ni Ajake, na tila nakakaunawa sa sitwasyon ko. "Minsan, mas nakakabuti rin ang hindi muna mag-isip ng masyado. Baka mas lalo ka lang ma-pressure."

Nakatitig ako sa kanya, naguguluhan sa damdamin ko. Gusto kong sumang-ayon, pero may mga pangarap na tila nagpapabigat sa akin. "Baka nga. Pero parang may mga ideya na naglalaro sa isip ko, pero hindi ko ma-formulate." Sinubukan kong ngumiti, ngunit alam kong hindi ito sapat upang takpan ang pangungulila sa mga salitang dapat ay lumalabas.

"Okay lang yan," ngumiti siya, at sa likod ng kanyang mga ngiti, may kung anong nakakaaliw na kumikilos sa aking puso. "Magandang araw, nandito tayo sa park, kaya naman tanawin mo ang paligid. Baka makakita ka ng inspirasyon sa mga tao, sa mga nangyayari."

Tumingala ako at nagmasid. Napansin ko ang isang batang babae na naglalaro ng habulan, masayang sumisigaw kasama ang kanyang mga kaibigan. Nakaramdam ako ng isang ngiti sa aking puso. Kung paano sila nagkakasiyahan, tila wala silang iniisip na problema. Napaisip ako, anong klaseng kwento ang nabubuo sa mga batang iyon? Isang kwento ng pagkakaibigan? O kaya naman ng mga simpleng kaligayahan na walang kapantay? Pero sa kabila ng mga ito, walang konkretong salita na lumalabas sa akin.

"Anong naiisip mo?" tanong ni Ajake, habang tila nakikita niyang nahuhulog ako sa pagninilay-nilay.

"Hmm, naiisip ko lang kung gaano kalalim ang mga kwento ng mga tao rito." Napangiti ako. "Bawat isa sa kanila ay may kani-kaniyang laban at tagumpay. Para bang bawat galaw nila ay may kwentong nagkukwento, pero hindi ko alam kung paano ko ito maisusulat."

"Ano ang nais mo talagang ipahayag?" tanong niya, mas seryoso na ngayon, na para bang iniimbestigahan ang mga saloobin ko.

Nagtataka ako sa tanong niya. "Gusto kong ipakita na kahit sa mga simpleng bagay, may mga aral na makukuha. Parang sa mga bata dito, hindi ba?"

Tumango siya, at biglang napaisip ako sa mga bata na naglalaro. Ang kanilang kaligayahan ay tila hindi na-aapektuhan ng mundo. "Minsan kasi, sobrang nalulunod ako sa mga ideya na gusto kong ipahayag, pero hindi ko alam kung paano ko sisimulan."

"Makipag-usap ka sa kanila," suhestiyon niya, at sa kanyang mga mata, may liwanag na parang sinasabi niyang madali lang. "Tulad ng mga bata, minsan mas maganda ang mas simpleng kwento."

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko, naguguluhan pa rin.

"Eh di, tanungin mo sila tungkol sa laro nila. O kaya, tungkol sa pangarap nila," sagot niya. "Kaya lang, huwag kang mag-alala. Makipagkwentuhan ka lang, baka magbukas iyon ng pinto para sa mga ideya mo."

Nag-isip ako. Marahil, tama siya. Minsan ang inspirasyon ay hindi kailangang magmula sa mga malalim na kaisipan. Baka kailangan ko lang talagang makipag-ugnayan sa iba, sa mga simpleng tao na nagkakasiyahan sa buhay.

"Okay," sabik na sagot ko. Tumayo ako at lumapit sa mga bata. "Maaari ba akong makipag-usap sa inyo?" tanong ko sa kanila.

Napatingin sila sa akin, tila nagtataka, ngunit ngumiti ang isang bata sa kanila at tumango. "Oo! Anong gusto mong itanong?"

Ngunit sa aking isip, ang mga tanong na nais kong itanong ay tila nanatiling nakatago. "Ano ang laro niyo?" tanong ko, at doon nagsimula ang aming usapan. Ang mga bata ay masayang nagsalita tungkol sa kanilang mga paboritong laro at kung ano ang gusto nilang maging paglaki. Sa kanilang mga kwento, unti-unti akong nakabuo ng mga ideya.

"Ang saya naman! Parang gusto ko ring maging katulad mo," sabi ko sa isang batang lalaki na may ngiti sa kanyang mukha.

At habang nakikinig ako sa kanila, nagbukas ang aking isipan. Ang mga bata, sa kanilang masiglang boses, ay nagbigay sa akin ng inspirasyon. Naramdaman ko ang mga salitang unti-unting bumubuhos sa akin. Nakita ko ang mga ngiti nila, at ang kanilang pagmamadali sa bawat kwento na kanilang sinasalaysay.

"Salamat!" sabi ko sa kanila nang matapos kami. "Ang saya makausap kayo. Nakatulong talaga kayo sa akin."

Dahil sa mga bata, unti-unti kong naramdaman na may mga salita na nagsisimulang bumuhos mula sa aking isip patungo sa papel. Kumuha ako ng panulat at sinimulan ang pagsusulat. Ang mga bata, ang park, ang mga ngiti—lahat ng ito ay nagbigay-daan sa aking paglikha.

Umupo akong muli sa bench, si Ajake ay tila naiinip na nagmamasid mula sa malayo. "Kumusta na?" tanong niya habang bumabalik ako sa kanya.

"Nakahanap na ako ng inspirasyon," sabi ko, puno ng sigla. "Nakausap ko ang mga bata, at ang saya-saya nila! Parang ang saya-saya ring maging bata."

"Wow! Ang galing! Sabi ko na sa iyo, hindi mo kailangang maging masyadong seryoso," sagot niya na may ngiti. "Ano, anong naisulat mo?"

Pinalabas ko ang aking papel. Nakita niya ang mga linya na unti-unting naglalaro sa pahina. "May mga ideya na akong nais ipahayag, at parang gusto kong ipakita na sa mga simpleng bagay, may mga kwento. May mga bata na puno ng pangarap."

"Ang ganda niyan, Dan! Laban lang!" Sa mga mata niya, nakikita ko ang suporta at pagkakaintindi.

Naramdaman ko ang kilig sa aking puso. Sa lahat ng mga naganap, ang pinakamasarap na pakiramdam ay ang pagkakaroon ng taong nakakaintindi sa akin. Si Ajake, na sa kanyang presensya, nagbibigay sa akin ng lakas ng loob.

"Salamat, Ajake. Ang laki ng naitulong mo sa akin," sabi ko, at ang mga salita ay nagmula sa aking puso.

"Minsan, kailangan lang natin ng ibang tao upang matulungan tayong makahanap ng ating landas," sagot niya, tila may malalim na kahulugan ang bawat salita. "Basta, huwag kang mawawalan ng pag-asa. " Ika niya.