Delulu Diaries

Maganda Vs. Malandi

Dan

Napagod na akong maging malandi. Aminin na natin, nakakapagod din kaya ang pabebe, pa-cute, at lahat ng papansin moves na iyon! Alam mo 'yong pakiramdam na parang laging kailangan perfect ang buhok mo, flawless ang make-up mo, at kailangan mo pang maging effortlessly charming sa bawat taong makasalubong mo? Nakaka-drain, besh! Kaya dumating ako sa punto na sabi ko, "Girl, enough na!"

Oo, alam ko, naging malandi rin ako noon. I mean, sino ba namang hindi dadaan doon, diba? Yung tipong papakilig ka ng onti, biglang maglalaho na parang bula para lang habulin ka nila. Pero honestly, nakakaubos ng oras at energy. At ano naman ang napapala ko? Parang wala, besh. Nakakapagod din kaya 'yong lagi kang naghihintay ng text o chat na hindi mo naman sure kung darating.

Kaya ngayon? Tapos na ako sa pakikipaglandian. Mas pinili ko na lang maging masarap-masarap kasama, masarap kausap, at syempre, masarap pagdating sa sarili kong mundo. Self-love, honey! I'm all about treating myself like a queen. Gusto ko yung buhay na hindi ko na kailangang mag-effort para lang magustuhan ako ng iba. I'm serving confidence, attitude, and a whole lot of "I know my worth" energy.

Wala nang pag-aadjust para sa iba, wala nang pabebe. Kung sino ako, ito na 'yon. Kung gusto mo, good for you. Kung hindi, well, hindi naman ako kawalan, 'di ba? Minsan kailangan mo lang talagang piliin maging masarap para sa sarili mo, at hayaan ang iba na makita ang real you-no filter, no pretending, just fierce and fabulous.

Kaya kung ako sa'yo, besh, be like me: tapos na sa paandar, at all about the good vibes, because I deserve nothing but the best.

Pero lahat ng ito ay unti-unting nabubura sa isipan ko dahil kay Ajake na nagiging kasiyahan ko. Si Ajake na dating pangarap na akala ko'y hindi ko maaabot. Si Ajake na crush ko lang at si Ajake na ngayon ay katabi kong natutulog sa aking kama. Ang bawat sandali ay tila isang pangarap, at sa tuwing kasama ko siya, ang mundo ko ay nagiging mas makulay at puno ng kasiyahan.

Hindi ko maipaliwanag ang pakiramdam tuwing naroon siya. Parang bawat halakhak niya ay tumatagos sa puso ko at kumakalat sa buong katawan ko. Alam mo 'yong pakiramdam na tila lumilipad ka sa ulap, na ang mga problema mo sa buhay ay nawawala sa isang iglap? Ganoon ang dulot ni Ajake sa akin. Hindi ko na kailangan ng mga pantasya at ilusyon dahil nandiyan na siya sa aking tabi. Sa bawat pag-uusap namin, tila may sinag ng liwanag na bumabalot sa amin, at ang bawat tawanan ay nagiging musika sa aking pandinig.

Isang gabi, habang nagkukwentuhan kami sa kama, nahulog ang aking tingin sa kanya. Ang kanyang mga mata ay tila bituin na nagliliwanag sa dilim, at ang ngiti niya ay parang araw na nagbibigay ng init sa aking puso. Hindi ko mapigilang humalakhak habang siya ay nagkukwento ng mga bagay na kung anu-ano. "Alam mo, Dan," sabi niya, "parang ang saya-saya lang natin dito. Ang dami nating pwedeng pag-usapan!"

"Oo nga! Parang gusto ko na lang sanang dito magstay," sagot ko, sabay bitaw ng ngiti na tila mas masaya pa kaysa sa ngiti ng sikat na artista. "Kaya lang, baka maumay ka sa akin!"

"Umay? Never!" wika niya, at ang tono niya ay puno ng saya at pagsisiguro. "Kasi ikaw ang pinaka-astig na kasama sa mundo!"

Nang mga salitang iyon, parang may munting bulalakaw na dumaan sa aking puso, at ang mga pangarap ko kay Ajake na dati'y tila abot-tanaw lamang ay biglang nagiging totoo. Lahat ng takot at pangarap ko ay unti-unting nawawala. Pati mga pag-aalinlangan ko tungkol sa kung paano siya nakikita, nagiging mababaw na lang. Sabi nga nila, kung mahal mo ang isang tao, walang masama sa pag-amin.

Ngunit ang tanong ay, "Paano ko siya ipapaalam na mas higit pa siya sa isang kaibigan para sa akin?" Dito nagiging masaya ang aking puso, kaya nagdesisyon akong sulitin ang mga araw kasama siya.

Isang umaga, nagpasya kaming mag-prepare ng breakfast in bed. Ang saya-saya ko habang nag-aasikaso, at sinisiguradong hindi ito magiging ordinaryong breakfast. Pinagsama ko ang mga paborito naming pagkain-pancakes na may fresh strawberries, scrambled eggs, at bacon. Dinala ko ito sa kama, sabay kalabit kay Ajake. "Gising na, sleeping beauty!" sabi ko, nang may halong lambing.

"Hmm, anong nangyayari?" tanong niya, medyo natutulog pa ang kanyang boses. Pero nang makita niya ang breakfast, napukaw ang kanyang atensyon. "Wow! Anong okasyon ito?" ang tanong niya na puno ng tuwa.

"Wala, gusto ko lang masiyahan ka. Ikaw kasi ang pinaka-special sa buhay ko," sagot ko, habang ngiti ako ng ngiti. Ang kanyang mga mata ay sumisikat sa ngiti at pagkamangha. Tila ba nabawasan ang mga ulap ng dilim sa kanyang isipan.

Habang kami ay kumakain, napansin ko ang mga maliliit na bagay na nagpapasaya sa kanya-ang paraan ng pag-ngiti niya, ang kanyang mga mata na tila bituin, at ang kanyang boses na parang musika. Pakiramdam ko, kahit simpleng pagkain lamang, puno na ito ng pagmamahal. "Alam mo, Dan, mas masarap ang pagkain kapag kasama kita," ang sabi niya na tila may pag-aamin.

Dito, tila nahanap ko ang pagkakataon. "Ajake, gusto ko sanang maging totoo sa'yo," sabi ko, medyo kinakabahan pero puno ng determinasyon. "Alam mo, hindi lang basta kaibigan ang tingin ko sa'yo. Para sa akin, mas marami ka pang kahulugan. Gusto ko sanang malaman mo na mahal kita." Ang mga salitang iyon ay tumagas mula sa aking puso, tila mga ibon na lumipad sa kalangitan.

Tumigil siya saglit at tila nag-isip. Pero ang sumunod na ngiti na lumitaw sa kanyang mga labi ay tila buong mundo ko na. "Seryoso ka ba? Kasi ako rin, Dan. Sa totoo lang, gusto na rin kita. Akala ko ako lang ang may ganitong nararamdaman!" Para bang natagpuan ang napakahabang hinanakit, at bigla itong nawala sa hangin.

Mula sa mga sandaling iyon, nagbago ang lahat. Ang mga araw na puno ng takot at pangarap ay naging mga alaala ng kasiyahan at pagmamahalan. Nakita ko ang mga bituin na sumisikat sa aming kwento, at sa bawat ngiti ni Ajake, parang lumalakas ang aking damdamin. Sa mga simpleng pagkakataon, kami ay nagiging mas masaya-naglalakbay sa mga parke, nag-uusap hanggang sa magdamag, at naglalaro ng mga bobo at walang kwentang laro na nagpapasaya sa amin.

Minsan, may mga pagkakataong hindi kami nagkakaintindihan, ngunit sa halip na malungkot, nagiging mas matatag ang aming relasyon. "Basta't andito ako, Dan, kahit anong mangyari, magkakasama tayo," ang pangako ni Ajake. Ang mga salitang iyon ay tila, tila isang pangako ng hinaharap.

Sa mga sandaling iyon, nahulog na ako ng tuluyan kay Ajake. Siya na nagbibigay saya at kulay sa aking buhay. Siya na nagpaparamdam sa akin na ang lahat ay posible, at siya na naging dahilan upang mangyari ang mga pangarap ko. Ngayon, habang katabi ko siyang natutulog sa aking kama, ang puso ko ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.

Si Ajake ay hindi na lamang isang crush. Siya na ang aking katuwang, ang aking kaibigan, at higit sa lahat, ang aking mahal. Habang nagkukwentuhan kami at nagtatawanan, alam kong lahat ng ito ay simula pa lamang. Marami pang mga alon at hamon na darating, ngunit sa bawat isa, kasama ko siya-at ang bawat sandali ay nagiging espesyal.

Sa kanyang yakap, natutunan kong ang pagmamahal ay hindi lamang tungkol sa pakiramdam; ito ay tungkol sa mga alaala na aming binubuo. Sa bawat halik at yakap, nagiging mas makulay ang aming kwento. Natutunan ko ring mahalin ang sarili ko habang mahal ko siya, at sa bawat araw, binubuo namin ang aming kasiyahan-isang pagmamahalan na hindi natutulog, isang kwento na patuloy na umuusad.

Ngayon, ang aking puso ay masaya, puno ng kasiyahan dahil kay Ajake. Sa aming kwento, hindi lamang kami mga tauhan, kundi mga manunulat ng aming sariling tadhana-tadhana ng pagmamahalan at kasiyahan na walang katapusan.