Delulu Diaries

Pangako

Sobrang saya ng puso ko. Graduation day namin ni Ajake at narito siya, kasama ko, hawak ang kamay ko, habang naririnig namin ang mga palakpak ng mga tao sa paligid. Ang mga taong dumaan sa apat na taong pagsubok, mga kaibigan, mga guro-lahat sila'y masaya para sa amin. Pero higit sa lahat, masaya ako dahil nasa tabi ko siya. Akala ko noon, magiging imposible ito, ang makarating dito na magkasama. Pero ngayon, eto kami, humahakbang palabas ng entablado, hindi lang bilang magkasama, kundi bilang mga taong handa nang harapin ang buhay nang magkasabay.

Pag-uwi namin, nagdiwang kami. Simpleng salu-salo lang kasama ang ilang kaibigan pero ramdam ko ang saya ng bawat sandali. Nakahanda ang mga paborito naming pagkain-adobo, lumpia, at pancit. Tawanan, kantahan, walang katapusang kuwentuhan. Sa bawat kagat ng pagkain, sa bawat salitang binibitawan ng mga tao sa paligid, ramdam ko ang init ng pagmamahal at suporta. Ngunit higit sa lahat, nararamdaman ko ang init ng mga yakap ni Ajake, na para bang sinasabi niyang walang katapusan ang saya na ito.

Pagkatapos ng salu-salo, kaming dalawa na lang ang naiwan sa bahay. Umupo kami sa sala, magkatabi, habang pinag-uusapan ang mga plano namin sa hinaharap. Alam kong handa na kami sa bagong kabanata ng aming buhay-kasama ang isa't isa. Naramdaman ko ang kamay ni Ajake na humawak sa akin nang mas mahigpit, at tinitigan niya ako sa mata, puno ng pagmamahal.

"Finally, tapos na tayo. Wala nang makakapigil sa atin," sabi ko, puno ng sigla, habang pinapasan ko ang mga pangarap naming dalawa sa aking isip.

Ngumiti siya, isang ngiti na tila may bahid ng alinlangan. Pero hindi ko na iyon napansin noon. Sobrang saya ko para pansinin ang maliliit na pagbabago. Nasa loob ako ng isang bula ng kasiyahan na iniisip ko'y hindi na mawawala. Maya-maya pa, wala nang salita. Tanging yakap, halik, at init ng mga balat namin ang namagitan sa amin.

Masaya. Sobrang saya ng puso ko. Isang gabing puno ng pagmamahal at pag-asa. Iniisip ko na ito na ang simula ng walang katapusang kasiyahan naming dalawa. Pag-ibig na walang hanggan. Pero ang saya ay unti-unting napalitan ng bigat sa dibdib nang marinig ko ang mga salitang hindi ko inaasahan.

"Kailangan kong umalis," biglang sabi ni Ajake, sa gitna ng katahimikan. Tahimik, pero ramdam ko ang bigat sa boses niya.

Napalunok ako. Hindi ko maintindihan sa una. "Anong ibig mong sabihin?" tanong ko, pilit na inaalis ang pag-aalala sa tono ko. Alam ko, dapat masaya kami. Dapat ito na ang simula ng lahat ng mga plano namin. Pero bakit parang may mali?

"Kailangan kong pumunta sa Amerika," sagot niya, malumanay, pero diretso. "May trabaho doon ang kuya ko, at ako ay tutulungan niya. Matagal na itong napag-usapan, pero hindi ko agad sinabi sa'yo kasi ayoko masira ang moment natin."

Naramdaman ko ang bigat sa dibdib ko. Para bang ang lahat ng kasiyahang bumalot sa akin ay biglang nawala, parang bula. Pilit kong nilunok ang namumuong takot sa lalamunan ko. "Gaano ka katagal mawawala?" tanong ko, boses ko'y halos pabulong, parang takot akong marinig ang sagot.

"Ilang taon, depende. Kailangan kong magtrabaho, mag-ipon para sa atin. Para sa kinabukasan natin."

"Para sa atin?" ulit ko, pilit na inuunawa ang mga salitang iyon. Para sa amin? Pero bakit pakiramdam ko ay parang iiwan niya ako?

"Oo," sagot niya, hawak pa rin ang kamay ko. Ramdam ko ang lakas ng pagpisil niya, pero hindi nito naibsan ang bigat sa dibdib ko. "Ginagawa ko ito para sa kinabukasan natin, para sa mga plano natin. Hindi ko ito ginagawa para iwan ka."

Alam kong sinasabi niya iyon para pagaanin ang nararamdaman ko, pero hindi ko mapigilan ang kirot sa puso ko. Ilang taon? Ilang taon akong maghihintay? Ilang taon bago kami muling magkakasama? At habang nandiyan siya, sa Amerika, paano kung magbago ang lahat? Paano kung magbago ang mga plano namin? Ang mga pangarap namin?

"Ajake..." Napatigil ako, hindi ko alam kung anong sasabihin. Gusto kong maging masaya para sa kanya, para sa amin, pero hindi ko rin mapigilang madurog sa ideya na sa kabila ng lahat ng pinagsamahan namin, iiwan niya ako-kahit pa sabihin niyang ito'y para sa aming dalawa.

"Hindi kita iiwan," ulit niya, parang nababasa niya ang iniisip ko. "Babalikan kita, pangako. Kailangan ko lang gawin ito. Kailangan natin ito."

Napatingin ako sa kanya, at nakita ko ang determinasyon sa mga mata niya. Alam kong para ito sa kinabukasan namin, pero hindi ko mapigilang masaktan. Akala ko, pagkatapos ng graduation, magsisimula na ang buhay namin nang magkasama. Pero heto ako ngayon, kinakaharap ang katotohanang aalis siya, at ako'y maiiwan.

"Babalik ako," sabi niyang muli, hawak pa rin ang kamay ko. "Mabilis lang 'to, Dan. Isang saglit lang."

Ngumiti ako, kahit pa ramdam ko ang pangingilid ng luha sa mga mata ko. Mabilis lang, sabi niya. Pero paano kung sa 'isang saglit' na iyon, magbago ang lahat? Paano kung habang wala siya, mag-iba ang mga plano namin?

"Kailan ka aalis?" tanong ko, pilit na nilalakasan ang loob ko.

"Sa susunod na buwan," sagot niya.

Isang buwan. Isang buwan na lang at mawawala na siya. Isang buwan na lang ang natitira para sa amin, pero para bang bawat segundo ay parang tinik na bumabaon sa puso ko. Hindi ko kayang tanggapin na aalis na siya, na iiwanan niya ako dito, mag-isa, habang siya'y pupunta sa Amerika para magtrabaho kasama ang kapatid niya.

Pumikit ako, pilit kong pinapakalma ang sarili ko, pero hindi ko maiwasang maramdaman ang bigat ng bawat paghinga ko. Ramdam ko ang pangingilid ng luha sa mga mata ko. Ayoko siyang pigilan, ayokong iparamdam sa kanya na hindi ko kayang maghintay, pero ang totoo, natatakot ako-natatakot akong hindi ko kayanin ang mga susunod na buwan, o taon, na wala siya.

Hinawakan niya ang kamay ko, mahigpit, para bang sinasabi niyang magiging maayos ang lahat. Pero sa bawat haplos ng kanyang palad, lalo ko lang nararamdaman ang pagkawala niya. Ang kamay na ito, ang mga yakap na dati kong takbuhan, ay maglalaho sa loob ng isang buwan. At hindi ko alam kung paano haharapin ang mga araw nang wala siya.

"Babalik ako," bulong niya, boses niyang puno ng pangako, pero sa kaloob-looban ko, alam kong wala nang katiyakan ang mga salitang iyon. Alam kong hindi niya gustong mangyari ito, pero kailangan niyang umalis. Hindi ko siya mapipigil, kahit pa gustong-gusto kong sabihin na huwag na siyang tumuloy, na manatili na lang siya dito, kasama ko.

"Maghihintay ako," sagot ko, pilit na pinapakalma ang boses ko. Pero sa totoo lang, hindi ko alam kung gaano kahaba ang paghihintay na iyon. Ang isang buwan ay magmimistulang isang buong buhay sa paningin ko. Bawat araw na wala siya, alam kong parang isang bahagi ng sarili ko ang nawawala.

Nakatitig siya sa akin, at nakita ko ang lungkot sa mga mata niya. Pareho kaming nasasaktan, pareho kaming hindi handa, pero wala kaming magagawa. Hindi ko kayang pigilan ang mga luhang tumulo mula sa mga mata ko. Napansin niya iyon, at agad niya akong niyakap.

"Dan, babalikan kita. Pangako," ulit niya, habang nakasubsob ako sa dibdib niya. Ramdam ko ang tibok ng puso niya, pero sa halip na makapagbigay ng aliw, lalo lang nitong pinatindi ang kirot sa dibdib ko.

Niyakap ko siya nang mas mahigpit, para bang pinipilit kong humabol sa mga natitirang sandali. Para bang gusto kong ipunin ang bawat yakap, bawat halik, bawat salita, dahil alam kong pagkatapos ng isang buwan, mawawala na lahat ng iyon. Mawawala na siya.

At sa puntong iyon, sa pagitan ng mga hikbi at luha, tanggap ko na. Isang buwan na lang. Isang buwan na lang ang natitira sa amin.