Delulu Diaries

Konsensya

Ajake

Nakikita ko si Dan, masayang-masaya habang sumasayaw, halos parang wala siyang pakialam sa mundo. Halos kalahating oras na rin sila ni Marge na nasa dance floor, sumasabay sa musika, nang makita naming pumasok siya sa banyo. Hindi na ako nagulat nang utusan nila ako—magpanggap daw ako na may kausap sa telepono, para paasahin si Dan. Sumunod lang ako, gaya ng lagi kong ginagawa. Iniisip ko tuloy, aso na nga ba ako? Isang sunod-sunuran sa bawat kapritso ng mga kaibigan ko?

Pumasok si Dan sa isang cubicle. Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa at nagsimulang magsalita, kahit wala naman akong kausap. Ramdam ko, naririnig ni Dan ang bawat salita ko. Tumigil ang musika, at kasabay nito, lumabas ako ng banyo. Bumalik ako sa backstage at nakita ko si Dan na tumatakbo papunta kay Marge. Nag-aaway sila, parang may hindi pagkakaintindihan. Nakita ko kung paano hinila ni Marge si Dan palayo, habang si Dan naman ay kumakapit sa upuan na parang ayaw bitawan.

"Narinig ng kaibigan ni Dan ang usapan natin kanina," bulong ni Ryx. "Mukhang dehado tayo."

Nag-umpisa na ang kantahan. Tumitig ako kay Dan habang kumakanta kami, pero iba ang nararamdaman ko. Ang saya niya, pero alam kong may plano kami para ipahiya siya. Unti-unting dumilim ang paligid, at isang spotlight lang ang naiwan—direkta sa kanya. Pakiramdam ko, ang spotlight na iyon ay hindi lang para ipahiya si Dan, kundi para ipakita sa akin ang kalokohang ginagawa namin.

Huminto ako sa pagkanta. Ang mga salita, hindi ko alam kung saan galing, pero lumabas sila sa bibig ko, "Sa lahat ng pagsubok na kinaharap ko, ikaw at ikaw ang naging pahinga ko." Nakatitig ako kay Dan, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko. "Will you be my other half?" tanong ko, kahit alam kong kasinungalingan ang lahat. Nakita ko ang ngiti sa labi niya, at parang sinampal ako ng konsensya ko. Napakagat ako sa labi ko, pilit na pinipigil ang awa na lumalabas.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Hindi ko kayang makita ang magiging reaksyon niya, dahil alam kong niloloko ko siya. Pero sa likod ng lahat ng ito, si Ann ang talagang tinatawag ko. "Ann, will you be my happy ever after?" sigaw ko.

Agad na tumayo si Ann, at doon na nakatutok ang spotlight. Tumakbo siya papalapit sa akin, sumigaw ng "Yes, Ajake. I will be your happy ever after." Sa gilid ng mga mata ko, nakita ko si Dan na tumayo, pumapalakpak. "Congratulations," sigaw niya. "Palakpakan naman diyan!"

Habang nakatingin ako kay Dan, naisip ko, bakit hindi siya nasaktan? Bakit siya nagpapalakpak? Wala ba talaga siyang nararamdaman para sa akin? O talagang napakagaling niyang magtago ng sakit?

Natapos na ang kanta, at bumalik na ako sa backstage. May narinig akong mga usapan, pero hindi ko na sila pinansin. Mas mabigat ang nararamdaman ko sa dibdib ko. Lumabas ako, sinundan si Dan. Nasa labas na sila ng venue, at tumakbo ako para habulin sila.

"Dan, sorry," sabi ko habang hinahawakan ang kamay niya. Ngumiti siya, pero alam kong may kirot sa ngiti niyang iyon.

"So-sorry? Para saan?" tanong niya.

"Kanina... alam ko na may gusto ka sa akin. Alam kong umasa ka na ipapakilala kita sa mga tao." Parang ako ang nahihirapan habang sinasabi ko iyon.

"Huh? Hoi, oo, tama ka. May gusto ako sa'yo, kaso mali ka sa part na umasa akong ipapakilala mo ako. Ajake, may taste naman ako sa isang tao, sa isang lalaki. I'm happy for you," sagot niya.

Unti-unting binitawan ni Dan ang kamay ko. Ramdam ko ang malamig na hangin, at kasabay nito ang malamig na realidad. Nasaktan ko si Dan, kahit gaano pa niya itanggi.

Nakita ko siyang nagtapon ng baso sa basurahan. Hindi ko inasahan ang tunog ng pagbasag nito. Napansin kong may dugo mula sa kamay niya, pero pinilit kong hindi ito ipahalata.

"Bakit mo itinapon iyong baso?" tanong ko, kahit alam ko na ang sagot.

"Ah, wala na kasing espasyo sa bag ko," tugon niya, pero alam kong iba ang dahilan. Hindi na ako nagsalita pa.

Nang nakita ko silang lumakad palayo, kita ko ang pagpatak ng dugo mula sa kanyang bulsa. Ngumingiti siya, pero alam kong nasaktan ko siya, higit pa sa alam ko.

Tumatawag pa ang mga kaibigan ko, pero tumalikod na ako at sumakay ng taxi pauwi. Pagod na ako, hindi lang sa katawan kundi sa puso ko. Ang bigat ng konsensya ko.

Lunes na, at naghihintay kami sa labas ng school. Pagdating ni Dan, nakita ko agad ang band-aid sa kamay niya. Sinabi niyang nahiwa siya ng kutsilyo, pero alam kong ito ang sugat mula sa basong binasag niya. Tumunog na ang bell, at sa loob ng classroom, pinakilala kami bilang mga bisita ng ibang section. Tumabi ako kay Dan habang binabasa niya ang isang liham—isang kwento na, kahit hindi niya sabihin, alam kong para sa akin.

Pagkatapos ng klase, sinubukan ko siyang habulin. Gusto kong kumpirmahin, pero sinabi niya, hindi daw ako iyon. Hindi ako ang nasa kwento. Pero ramdam ko, alam kong ako ang tinutukoy niya.

Nakita ko siyang itinapon ang mga bagay na binigay ko sa kanya. Nakakagulat—akala ko biro lang ang sinabi niyang iniipon niya ang mga balat ng candy at mga mumunting alaala namin. Pero ngayon, nakita kong itinapon niya lahat ng iyon.

Nasira ko ang isang taong nagmahal sa akin ng totoo. Isang taong walang pag-aalinlangang ibinigay ang lahat sa akin, nagtiwala, naniwala, at minahal ako nang buo. Pero sa isang pagkakamali, nagkalamat ang bawat pangako, bawat pangarap na sana’y sabay naming tatahakin. Hindi ko alam kung paano ko nagawa iyon, kung paano ko naisip na kaya kong mawala siya, o kaya ko siyang saktan. Pero eto ako ngayon, pinagsisisihan ang bawat sandaling sinayang ko.

Dan, sana sa puso mo’y matutunan mo akong patawarin. Hindi ko inaasahang magiging madali ito, pero handa akong maghintay—handa akong magbayad ng lahat ng pagkakamali ko. Alam kong binasag ko ang puso mo, at ang tiwala na minsan mong buong-buong ipinagkaloob. Kung kaya ko lang sanang buuin muli ang mga basag na piraso, gagawin ko, ngunit alam kong hindi ganoon kadali ang lahat.

Kahit na tila imposibleng bumalik ang dati, umaasa ako. Kung hindi man ngayon, hahanap ako ng paraan. Patuloy kong hahanapin ang daan pabalik sa iyo, upang kahit papaano, mabigyan ko ng hustisya ang pagmamahal mo na hindi ko pinangalagaan. At sa araw na iyon, kung papalarin, sana’y mapatawad mo ako—kahit konti, kahit paano.