Delulu Diaries

Liwanag sa dilim

Ajake

"Ano ba iyan, umuulan na naman. Anong oras na naman ako makakauwi neto? Magagalit na naman sina Mama at Papa."

Naka-upo ako sa waiting shed, pinagmamasdan ang mga patak ng ulan na dumadampi sa sahig. Parang bulto ng takot ang sumisiksik sa aking dibdib habang pinapanabikan ang pagtigil ng buhos ng ulan. Madilim na ang paligid, at ang malabong liwanag mula sa mga streetlight ay nagpaparamdam sa akin ng kakaibang pangamba.

Nang sa wakas ay humina ang pag-ulan, naglakad ako pauwi. Sa gitna ng dilim, kinakapa ko ang bulsa ko upang kunin ang flashlight nang biglang may humila sa akin. Nagulat ako at lumingon, pero hindi ko na siya nakilala. Tinangkang kumalas sa pagkakahawak niya sa aking braso, ngunit napakalakas ng hawak niya. Ang mundo ko ay parang naglaho sa isang iglap.

Bago ko pa man naisip ang susunod na hakbang, mabilis akong ibinato sa malamig at basang sahig. Hindi ko mawari kung ano ang nangyayari.

"Wala po kaming pera. Ano pong gagawin niyo sa akin?" Tanong ko, tinatangkang tanggalin ang tali sa aking bibig na mahigpit na nakatali.

"Shit! Pre, lalaki naman itong nakuha mo," saad ng isang lalaki, mga 25 na taong gulang, na parang walang pakialam sa sinasabi ko.

"Ayos na iyan, pare. Pagpaparausan lang naman natin. Tsaka bata pa iyan kaya mas mainam," sagot ng isa pang lalaki.

"Bitawan niyo po ako," nagmamakaawa ako. "Tulong! Tulungan niyo po ako!" Sigaw ko, pero ang tunog ko ay para bang napagod na at nawawalan ng pag-asa.

"Mga lalaki talaga, makukulit. Walang makakarinig sa iyo rito. Kahit lakasan mo pa ang pag sigaw mo, walang makakarinig sa iyo," sabi niya, sabay suntok sa tiyan ko. Ang sakit na dulot nito ay nagdala sa akin sa mundo ng dilim. Agad akong namilipit, ang aking mga luha ay hindi makabasag sa matinding takot.

"Hayaan mo, mabilis lang ito. Wala kang mararamdaman," ika niya muli, habang pinipilit akong ihiwalay mula sa aking pagkatao.

Hindi ko na alam ang nangyayari sa akin. Sa sobrang takot at kalituhan, nagulat ako nang tanggalin nila ang aking damit, na tila nawawala ang aking mga alaala. Sinuong nila ang mga damit nila, at inihiga nila ako sa sahig. Hindi ko alam kung paano ko nasira ang aking pagiging bata.

Pagsapit ng mga oras, iniwan nila akong nakahiga sa malamig na sahig, tila wala nang pag-asa. Walang masabi kundi ang sakit. Wala akong magawa kundi ang magmakaawa, ngunit wala na ang aking tinig. Pinilit kong kinuha ang aking mga damit at umuwi.

Nagsumbong ako sa mga magulang ko, ngunit hindi sila naniwala sa akin. Simula noon, natakot na akong pumasok at makisalamuha. Unti-unting umakyat ang mga pader ng takot at kahihiyan sa aking puso, at sa kabila ng lahat, ipinangako kong itatago ang madilim na nakaraan.

Nasa edad ako ngayon na nag-iisa. Natatakot akong malaman ng lahat ang mga lihim na aking itinatago. Kaya nang sinabi ni Mykjim na isisiwalat niya ang nakaraan ko, agad akong pumayag sa dare game niya. Kung hindi lang nila pinakialaman ang gamit ko at kung hindi rin nila nabasa ang diary ko, hindi nila malalaman ang mga nangyari sa akin.

Nagising ako mula sa aking mga alaala nang bigla kong isigaw ang pangalan ni Dan. Nakita ko silang sumisilip sa bintana. Kakaaway sana ako, pero bigla akong na-out balance at nadulas sa basa. Dahan-dahan akong tumayo, ngunit may takot na naglalabasan sa aking dibdib.

Ilang minuto lang ay nakita kong nakatayo si Dan sa harapan ko, ang kanyang kilay ay nakakunot.

Inalalayan niya akong pumasok sa bahay nila. Sa sobrang bigat ng nararamdaman ko, hindi ko na napigilan ang mga luhang matagal kong pinipigilang lumabas.

Kung sino pa ang hindi ko nakakasama sa araw-araw, siya pa ang nakinig sa kwento ko. Sa sobrang hilo at pagod ko, bumagsak na lang ang katawan ko sa mga braso ni Dan.