Delulu Diaries

Bagabag

Ilang araw na rin ang lumipas, at tila ba unti-unti na akong natututo sa mga maliliit na pagbabago sa buhay ko, lalo na kay Ajake. Noong una, hindi ko inakala na magkakaroon ng ganitong kalalim na koneksyon sa kaniya. Hindi ko rin inaasahan na ang taong dati’y kasama ng mga barkada niyang puro kalokohan lang ang inaatupag ay magiging ganito kaiba. Iniwan na niya ang kaniyang mga barkadang sakit sa ulo at tuluyan nang sumama sa amin ni Marge. Kasama namin siya sa bawat araw—sa bawat pagkakataong nagsasama-sama kami para mag-aral, magkuwentuhan, o simpleng tumambay lang sa ilalim ng puno sa likod ng eskuwelahan.

Pero sa kabila ng mga simpleng araw na iyon, may mas malalim na nangyayari sa akin. Ramdam kong unti-unti akong nahuhulog kay Ajake. Nakakabaliw isipin na parang kahapon lang ay isang ordinaryong araw pa rin ito para sa amin. Isa siyang kaibigan na nakikita ko lang bilang kasama sa mga grupo namin, pero ngayon... iba na.

Tuwing ngumingiti siya sa akin, parang may kakaibang kislap sa mga mata niya na hindi ko pa nakita noon. Tila may malambing na pahiwatig sa bawat kilos niya, isang uri ng pagkalinga na hindi ko inasahang makikita sa kaniya. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nakakaramdam ng ganito, o baka naman sadyang mas mapanlikha na ang utak ko ngayon. Ang bawat simpleng pagtingin, bawat tawanan, bawat banayad na himig ng usapan namin ay parang may mas malalim na kahulugan. Para bang may mahika sa tuwing kasama ko siya, at hindi ko alam kung paano ito natutuklasan.

Sa araw-araw na magkasama kami, mas lalo ko siyang nakikilala. Sa kabila ng dati niyang mga ginagawa at ugali, nakita ko ang mas malalim na bahagi niya—ang taong nagtatago sa likod ng mga biro at yabang. Siya pala ay isang taong puno ng mga saloobin, mga pangarap, at mga pasakit na hindi niya agad naipapakita sa iba. Siya ang tipo ng tao na sa unang tingin ay hindi mo agad mapapansin kung gaano ka-complicated, pero habang nakikilala mo siya, mas lalo mong makikita ang mga sugat na tinatago niya sa mga ngiti.

Isang araw, habang nakaupo kami sa park, biglang sumagi sa isip ko kung paano ako nahulog sa kanya nang ganito kabilis. Nag-usap lang kami tungkol sa mga pangarap namin, at napansin kong iba na ang pakiramdam ko. Hindi na lang ito simpleng kasiyahan ng pagkakaibigan; nararamdaman ko na may mas malalim pa akong nararamdaman para sa kanya. Pero hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin ito, kung dapat ko bang ipaabot sa kanya ang mga salitang bumabagabag sa puso ko.

"Ajake," bigla kong nasabi, hindi sigurado kung bakit ko siya tinawag.

"Oo?" tanong niya, nakangiti pa rin sa akin.

Napalunok ako. Paano ko ba sasabihin ito? Paano ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko nang hindi siya natatakot o nalilito? Hindi ko alam kung handa na akong ilagay ang sarili ko sa sitwasyong baka masaktan ako, pero nararamdaman kong hindi ko na rin kayang itago pa.

"Minsan ba, naiisip mo kung bakit tayo nandito?" tanong ko, parang pasimple. Pero ang totoo, ang dami kong gustong itanong. "I mean, bakit tayo nagkakilala nang ganito?"

Tumawa siya, pero hindi sa nakakatawang paraan. "Naisip ko rin 'yan. I guess it's fate, or maybe dahil matagal na rin akong naghahanap ng mga kaibigan na katulad niyo ni Marge."

Hindi ako kumibo. Gusto kong magsalita, pero tila nawala ang mga salita. Ang mga damdaming ito ay parang isang dagat—malalim, malawak, at hindi ko alam kung paano ko ito tatawirin.

"Minsan..." huminga ako nang malalim, tinatantiya kung sasabihin ko ba talaga ang iniisip ko. "Minsan kasi, nararamdaman kong... may mas malalim pa akong nararamdaman."

Napatigil siya, tinitigan ako na para bang sinusuri niya ang bawat salita. Hindi ko alam kung naiintindihan niya o kung tinutulungan lang ako ng kanyang katahimikan. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko habang hinihintay ang magiging reaksyon niya.

"Bakit mo nasabi 'yan?" tanong niya sa tono na parang hindi sigurado.

Nagpatuloy ako, kahit hindi ko na sigurado ang aking mga salita. "Kasi, alam mo ‘yong pakiramdam na kapag kasama mo ‘yong isang tao, parang ang lahat ng bagay ay mas magaan? ‘Yong tipong kahit hindi naman masyadong espesyal ang mga nangyayari, nararamdaman mong espesyal pa rin kasi kasama mo siya?"

Napatitig siya sa akin nang matagal, at bigla siyang ngumiti—isang uri ng ngiti na hindi ko mabasa. Hindi ko alam kung masaya siya, naguguluhan, o kung ano man. Ang tanging alam ko lang ay gusto ko nang matapos ang katahimikan sa pagitan namin.

"Dan," sabi niya sa wakas, "Hindi mo kailangang magpanggap na hindi mo nararamdaman ‘yan. Kasi sa totoo lang..." Tumigil siya, tila iniisip ang mga susunod niyang salita. "Ako rin. Nararamdaman ko rin 'yan."

Sa simpleng pangungusap na iyon, tila nabunutan ako ng tinik. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko rin alam kung paano ko haharapin ang bagong sitwasyong ito, pero isa lang ang malinaw—pareho kami ng nararamdaman.

“Talaga?” tanong ko, medyo hindi makapaniwala.

Tumango siya. “Oo, pero iniisip ko rin kung paano ko sasabihin sa'yo. Natakot ako na baka mawala 'yong pagiging magkaibigan natin kung mali ang intindi mo. Pero sa totoo lang, ikaw ang pinakamalapit na tao sa buhay ko ngayon, at hindi ko rin alam kung bakit parang... gusto kong mas lalong maging malapit sa'yo."

Ang bawat salita niya ay tila mga bulong ng hangin na dahan-dahang bumabalot sa akin. Napangiti ako, hindi dahil sa saya lang, kundi dahil sa isang uri ng kapayapaan na ngayon ko lang naramdaman—ang pakiramdam na hindi ako nag-iisa sa nararamdaman ko.

"Alam mo, Ajake, matagal ko nang iniisip 'to, pero natakot din ako na baka hindi tayo pareho ng nararamdaman," sabi ko nang mas tiwala. "Pero ngayon, masaya ako na nalaman kong hindi ako nag-iisa."

Ngumiti siya at nagpatuloy, "Hindi ka nag-iisa, Dan. Nandito ako. At kung anuman ang maging takbo ng mga bagay sa pagitan natin, handa akong maging totoo sa nararamdaman ko."

Ang mga salitang iyon ay parang musika sa aking mga tenga. Naramdaman ko ang isang kakaibang uri ng kalayaan na hindi ko pa naranasan noon—ang kalayaang maging totoo sa sarili ko at sa mga damdamin ko, at higit sa lahat, ang kalayaang ibahagi ang mga damdaming iyon sa taong mahalaga sa akin.

Mula sa araw na iyon, naging mas bukas kami ni Ajake sa isa’t isa. Hindi na namin kailangan pang itago o ipilit ang mga bagay. Kung ano man ang magiging takbo ng kwento namin, pareho naming alam na ito ay isang kwentong may pag-unawa, pagmamahal, at katapatan—isang kwento na hindi ko inasahan, pero labis kong pinahahalagahan.