Delulu Diaries

Realization

Ajake

Sabi ko sa sarili ko, si Dan ay isang mabuting kaibigan—at hanggang doon lang dapat. Pero alam mo 'yong pakiramdam na kahit ilang beses mo nang sinasabi sa sarili mo na hindi ka dapat mahulog, ay mas lalo ka lang nahuhulog? Ganito na yata ako ngayon. Kung dati, kampante akong kaibigan lang siya, ngayon, bumabawi na ako sa lahat ng sinabi ko.

Hindi ko alam kung paano ito nangyari. Siguro nang makita ko kung paano siya manatili sa tabi ko kahit na lahat ay umalis. Yung mga oras na akala ko’y mag-isa na lang ako, naroon siya, tahimik lang ngunit laging nararamdaman. Hindi ko hiningi, pero siya pa rin ang nariyan, hawak ang kamay ko nang mahigpit, tila ba sinasabi niyang ‘hindi kita iiwan.’

Parang may isang bahagi ng akin na tumatakbo palayo sa nararamdaman kong ito. Bakit nga ba? Takot? Oo. Sino ba naman ang hindi matatakot? Kaibigan ko siya, at kapag nahulog ako nang tuluyan, paano na? Paano kung masira ang lahat? Pero sa bawat takbo ko palayo, bumabalik at bumabalik pa rin ako sa kanya. Parang may magnet ang puso ko na kahit anong iwas ang gawin ko, siya pa rin ang hinahanap. Siya ang sentro ng bawat ikot ng mundo ko, at sa bawat pagliko ng buhay, siya at siya pa rin ang aking binabalikan.

Nakakatakot. Nakakapanghina. Pero masaya. Kasi paano ba naman ako hindi magiging masaya sa presensya niya? Yung mga simpleng bagay na ginagawa niya, ang bawat ngiti niya, mga halakhak niya na para bang nahahawa ako sa saya. Lahat ng iyon ay nagiging dahilan ng isang kakaibang kilig na noon ko pa pinipigilang madama. Alam ko na hindi ko na kayang itanggi. Mahal ko si Dan.

Kung siya ang pahinga sa bawat pahina ng buhay ko, gusto ko na siyang maging payong sa bawat ulan. Siya ang naging takbuhan ko sa oras ng pangangailangan, at ngayon, gusto ko na ring maging akin ang buong pagkatao niya. Hindi ko alam kung paano ko ito aaminin sa kanya. Baka nga takot pa rin akong sabihin, pero hindi ko na maikakaila sa sarili ko.

Siya ang kanlungan ko sa gitna ng unos. Noong panahong wala na akong ibang matakbuhan, siya ang naging tahanan ko. Hindi siya kailanman nagkulang; lagi siyang naroon, hindi niya ako iniwan, kahit sa mga oras na hindi ako kaaya-ayang kasama, kahit noong mga oras na akala ko'y hindi ko na makakaya. Andoon lang siya, hindi nagsasalita, pero sapat na ang kanyang presensya upang pakalmahin ang magulong isipan ko. At siguro, doon ko rin napagtanto na hindi lang basta kaibigan ang kaya kong ibigay kay Dan. Kaya kong mahalin siya.

Pero ang tanong, handa na ba ako? Handa na ba akong isugal ang pagkakaibigan namin para sa isang bagay na hindi ko alam kung paano magtatapos? Paano kung hindi niya maramdaman ang nararamdaman ko? Paano kung mawala siya sa buhay ko dahil dito? Nakakakilabot ang ideya na maaaring mawala siya dahil sa damdamin ko, pero mas nakakatakot yata ang ideya na hindi ko ito mailabas. Na patuloy kong itatago ang nararamdaman ko at sa huli, pagsisihan ko ang bawat sandaling hindi ko sinabi.

Oo, masaya ako kapag kasama ko siya. Natatakot akong masaktan, pero sa tuwing kasama ko si Dan, parang kaya kong harapin ang lahat ng takot na iyon. Parang wala nang ibang mahalaga basta kasama ko siya. At siguro, iyon ang dahilan kung bakit sa kabila ng lahat ng takot at alinlangan, handa na akong umamin. Handa na akong sabihin sa kanya na mahal ko siya.

Kahit hindi ko alam ang magiging sagot niya, kahit natatakot ako sa maaaring mangyari, alam kong hindi ko na kayang iwasan ang nararamdaman ko. Mahal ko siya. At kung pahinga si Dan sa bawat pahina ng buhay ko, sana naman, ako rin ang maging kanlungan niya sa bawat araw na darating.

Gusto ko siyang alagaan tulad ng pag-aalaga niya sa akin. Gusto ko siyang protektahan tulad ng pagpuprotekta niya sa puso ko. Hindi ko alam kung anong kahihinatnan ng lahat ng ito, pero isang bagay ang sigurado: Mahal ko si Dan. At kahit masaya, natatakot, at kinakabahan ako, handa akong isugal ang lahat para lang masabi sa kanya ang totoo.

Kasi sa huli, ano nga ba ang halaga ng buhay kung hindi mo ipaglalaban ang nararamdaman mo para sa taong mahal mo, ‘di ba? Napagtanto ko na walang saysay ang pagpigil ko sa damdaming ito. Kung pipigilan ko, tila ba tinatalikuran ko ang pagkakataong maging totoo hindi lang sa sarili ko, kundi pati na rin kay Dan.

Nagsimula ito sa simpleng tingin, sa mga alaalang kasama ko siya—mga tawanan, kwentuhan, at mga oras na hindi namin namamalayan na lumilipas na pala. Wala akong pakialam sa oras kapag kasama ko si Dan. Nawala ang mga takot, at ‘yung mga sandali na akala ko’y normal lang, ‘yon pala ang mga pagkakataon na unti-unti akong nahuhulog sa kanya. Hindi ko na mabawi ang mga sandaling iyon, at sa totoo lang, hindi ko rin naman gustong bawiin. Kasi kung babalikan ko ang lahat, doon ko nakita kung paanong siya ang naging liwanag ko sa mga madidilim kong araw.

Si Dan, siya ‘yung tipo ng tao na hindi mo aasahan pero laging nariyan. Hindi siya ‘yung maingay na nagpaparamdam ng presensya, pero sa bawat oras na kailangan ko ng kausap, siya ang laging naririyan, handang makinig. Hindi siya nagsalita ng mga malalalim na salita, pero ang mga mata niya, puno ng pang-unawa. At doon, nagsimula ang damdamin kong pilit kong itinatago. Dumating ang araw na napagtanto ko na hindi ko na kayang itago ang lahat ng ito.

May kakaibang saya sa tuwing kasama ko siya. ‘Yung simpleng paghawak niya sa kamay ko, nagdadala ng init na hindi ko maipaliwanag. Parang kahit anong unos, basta’t naroroon siya, kaya kong harapin. At sa mga pagkakataong hindi ko alam kung ano ang gagawin, sapat na ‘yung presensya niya para mapawi ang lahat ng takot at pangamba. Kaya, paano nga ba ako hindi mahuhulog? Paano ko nga ba pipigilan ang sarili ko kung ang bawat ngiti niya ay nagbibigay sa akin ng lakas?

Pero aminin ko, may takot. Bawat pag-iwas ko, may bahagi ng puso ko ang natatakot na baka mawala siya. Baka masaktan ako. Baka hindi niya maramdaman ang nararamdaman ko. Ngunit habang tumatagal, mas naging malinaw na mas masakit yata kung hindi ko subukang ipaglaban ito. Kasi ano nga ba ang halaga ng buhay kung pipigilan ko ang puso ko sa pagkakataong magmahal?

Sana ay makita rin niya ang damdamin ko. Sana ay maramdaman niya kung gaano ko siya pinapahalagahan, kung gaano siya kahalaga sa buhay ko. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon niya kapag nalaman niyang mahal ko siya, pero isang bagay ang sigurado: handa akong harapin kung anuman iyon. Handa akong tanggapin ang kahit anong mangyari, basta’t masabi ko sa kanya ang totoo. Mahal ko siya.

Sa bawat araw na lumilipas, lalo kong napagtatanto na mas masaya ang buhay kapag ipinamamahagi mo ang nararamdaman mo. Kaya ngayon, hindi na ako magtatago. Hindi na ako mag-aalinlangan. Mahal ko si Dan, at ipaglalaban ko ang damdaming ito.