Delulu Diaries

Love with all my heart

Alas syete ng gabi nang maisipan naming kumain sa isang restobar. Pagpasok pa lang namin ni Ajake, ramdam na ramdam ko na ang saya ng lugar. May banda sa isang sulok na tumutugtog ng mga kantang alam kong magpapasaya ng kahit sinong makarinig, habang ang mga tao’y masayang nag-uusap at nagtatawanan sa kani-kanilang mesa. Ito ang gabi na alam kong magiging masaya at puno ng tuwa—isang gabi na tila ba’y walang kapantay.

Umupo kami ni Ajake sa isang mesa malapit sa entablado. Napagdesisyunan naming mag-order ng pagkain at ng kaunting alak. Hindi kami madalas uminom, pero dahil espesyal ang gabing ito, sinabayan namin ng kaunting alak ang kasiyahan. Habang hinihintay namin ang mga order, magaan ang aming kwentuhan—mga plano sa hinaharap, mga simpleng pangarap na tila nagiging totoo sa bawat salitang binibitawan namin.

Nasa kalagitnaan kami ng aming pag-uusap nang biglang lumapit ang isang cameraman. "Pwede po ba kayong kuhanan ng litrato?" tanong niya, nakangiti habang hawak ang kanyang camera. Hindi na kami nagdalawang-isip at pumayag. Masaya kami ni Ajake sa mga ganitong bagay—ang pagkakaroon ng mga litrato na magpapaalala sa amin ng mga simpleng sandali tulad nito.

"Ang ganda ng kinalabasan ng litrato," sabi ko, nang iabot sa akin ng cameraman ang kopya. Nakangiti kami pareho ni Ajake, at kitang-kita ang saya sa mga mata namin.

"Oo nga, ang ganda ng ngiti mo," tugon ni Ajake habang tinitignan ang litrato.

"Mas maganda pa sa akin?" pabiro kong tanong, sinubukang basagin ang seryosong tono ng usapan.

"Hindi, mahal. Walang papantay sa ganda mo. Kahit nga sarili mo, minsan kalaban mo na sa ganda mo," biro niyang sagot habang nakangiti, isang ngiti na lagi kong kinagigiliwan.

Tumawa ako at agad ko siyang niyakap. "Mahal na mahal kita, Ajake," bulong ko sa kanya habang mahigpit na nakayakap.

"Mahal na mahal din kita," sagot niya. At sa simpleng palitang iyon ng mga salita, ramdam ko ang bigat ng bawat salita—tapat at puno ng pagmamahal.

Biglang tumugtog ang banda ng isang paborito kong kanta—isang mabagal pero masayang tunog na agad nagpaindak sa akin. Tumingin ako kay Ajake, at para bang nagkakaintindihan kami kahit walang salitang lumalabas sa bibig namin. Hinawakan niya ang kamay ko at sabay kaming tumayo, lumapit sa harap kung saan may espasyo para sumayaw.

Sa simula, mabagal lang ang aming galaw. Magkadikit ang aming mga katawan, at marahang umaalalay si Ajake sa bawat galaw ko. Naririnig ko ang mga halakhak ng mga tao sa paligid, pero parang hindi ko sila alintana. Sa mga sandaling iyon, para bang kami lang ang nasa restobar. Ang mundo namin ay umiikot lang sa isa’t isa, at ang musika ang nagiging ritmo ng aming mga puso.

Habang patuloy ang pag-indak namin sa tugtog, tila bumabagal ang takbo ng oras. Pakiramdam ko’y nasa isang pelikula kami—isang pelikulang puno ng pagmamahal, kasiyahan, at walang katapusang saya. Nasa mga mata ni Ajake ang liwanag na lagi kong gustong makita, ang liwanag na nagdudulot ng kapayapaan sa puso ko.

"Mahal, ang saya ko," bulong ko habang nakatitig sa kanya.

Ngumiti si Ajake, at marahan niyang hinawakan ang mukha ko. "Ako din, mahal. Ikaw ang nagpapasaya sa akin."

Sa bawat salita niyang binibitawan, para bang lalo akong nahuhulog sa kanya. Hindi ko mapigilan ang mapangiti, at sa mga oras na iyon, hindi ko maalis ang saya sa puso ko. Para kaming mga batang sabik sa buhay—walang takot, walang iniisip kundi ang kasalukuyan. Ang mga alalahanin, ang mga problema, tila ba’y nalusaw ng musika at ng init ng yakap niya.

Habang umiikot kami sa sayaw, naramdaman ko ang paglapit ni Ajake sa akin. Dahan-dahan niyang inilapit ang labi niya sa akin, at bago ko pa man namalayan, nagdampi na ang aming mga labi. Isang halik na puno ng pagmamahal, ng pangako, at ng kasiyahan. Sa harap ng maraming tao, hindi kami nagdalawang-isip na ipakita ang aming pagmamahalan. Hindi namin alintana kung anong sasabihin ng iba, dahil sa mga sandaling iyon, ang tanging mahalaga ay ang nararamdaman namin para sa isa’t isa.

Habang naglalapit ang mga katawan namin sa bawat galaw, naramdaman ko ang init ng pagmamahal ni Ajake—ang klase ng pagmamahal na hindi mo gustong pakawalan. Bawat yakap, bawat paghawak, at bawat paghalik ay puno ng kahulugan. Alam ko na sa mga gabing tulad nito, hindi ko na kailangan pang humiling ng kahit ano. Kumpleto na ako, dahil siya ang kasama ko.

Ang musika ay tila nawawala na sa aking pandinig, pero patuloy pa rin kaming sumasayaw. Patuloy pa rin ang aming mga galaw, hindi man eksaktong nakaayon sa tugtog, pero sapat para ramdam ko na kami ay magkasama sa ritmo ng buhay. Ang gabing ito ay hindi matatapos sa isang sayaw lamang—ito ay simula ng maraming gabing ganito, ng maraming masasayang sandali na sabay naming haharapin.

Sa huling bahagi ng kanta, iniyakap ko nang mas mahigpit ang mga braso ko sa kanya. "Mahal, sana hindi na matapos ang gabi na ‘to," sabi ko, ramdam ang init ng pagnanasa na magpatuloy ang sayang ito.

Ngumiti siya, isang ngiting puno ng pagmamahal at pangako. "Huwag kang mag-alala, mahal. Marami pang gabi para sa atin."

At doon ko naramdaman na kahit gaano man kasaya ang gabing ito, mas marami pang masayang araw at gabi ang darating. Hindi man laging perpekto, alam kong ang bawat hakbang namin ay sabay—sa sayaw man o sa buhay. Sa gabing ito, hindi na ako humiling ng kahit ano pa.