Delulu Diaries

Tatlong taon. Tatlong mahabang taon na ang lumipas mula nang umalis si Ajake patungong Amerika. Isang simpleng pangarap lamang noon—ang makapag-ipon para sa aming kinabukasan, para sa mga pangarap na unti-unti naming binubuo. Kasama doon ang pangarap na isang araw ay magsasama kami, magsasalo sa mga pinaghirapan at magpapakasal sa ilalim ng mga bituin. Ngunit ngayon, kahit na matagumpay na ako sa buhay, tagumpay na tila nga ba’y nakakabit sa pangalan ko bilang isang sikat na manunulat, naririto pa rin ang lungkot, ang kirot ng pangungulila.

Araw-araw kong hinahanap si Ajake, ang presensya niya, ang mga yakap at halik na dati’y lagi kong nadarama. Hindi ko kayang magsinungaling sa sarili—mahal na mahal ko pa rin siya, at sa bawat pag-ikot ng araw, tila mas lalo ko siyang hinahanap. Oo, may mga tao akong kasama; may mga fans akong pinasasaya, at may mga libong mambabasa ang sumusubaybay sa mga akdang isinusulat ko, pero walang makakatapat sa saya kapag nasa tabi ko si Ajake.

Nakaipon na ako—sapat na nga siguro para sa aming hinaharap. Sapat na para tuparin ang plano naming kasal, sapat na para magsimula ng pamilya. Pero anong silbi ng lahat ng iyon kung wala siya dito? Kung hindi ko magawang makita ang ngiti niya sa bawat tagumpay ko, kung hindi niya ako mahawakan sa mga pagkakataong kailangan ko ng pahinga mula sa mundo?

Ngayon, naka-upo ako sa ilalim ng punong ito, sa parke kung saan dati kaming madalas mag-usap at magplano para sa hinaharap. Sa paligid ko, masayang naglalaro ang mga bata, tumatawa at tumatakbo, habang ang araw ay unti-unting lumulubog sa abot-tanaw. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko, sinusubukang alalahanin ang mga masasayang sandali namin ni Ajake dito. Dito sa ilalim ng punong ito, dito rin ako unang nagpaalam sa kanya bago siya umalis.

"Ajake, miss na miss na kita. Kailan ka babalik?" mahina kong bulong sa hangin, umaasang sa kung anong himala’y maririnig niya iyon, kahit gaano man kalayo ang agwat naming dalawa.

Napapikit ako saglit, pilit sinasalo ang bawat emosyon na dulot ng alaalang iyon. Pero hindi nagtagal, may marahang pagkalabit sa aking balikat. Agad akong nagmulat ng mata at nakita ang isang batang babae na may hawak na rosas. "Pinapabigay po," sabi niya, bago tumakbo papalayo nang hindi ko man lang natatanong kung kanino galing.

Iniangat ko ang rosas at inamoy ito. Napangiti ako ng bahagya, sapagkat ang halimuyak nito ay nagdala ng alaala ng pabango ni Ajake—ang pabangong madalas niyang gamitin tuwing nagde-date kami noon. Ganoon pa rin, parehong-pareho, na parang kay daling balikan ang mga araw na magkasama kami.

Naka-upo lang ako, binabalot ng mga alaala, nang biglang may maramdaman akong muling kumalabit sa aking likuran. Paglingon ko, nagulat ako sa aking nakita—si Ajake. Tumayo ako bigla, hindi makapaniwala sa aking nakikita.

"A-Ajake? Nananaginip ba ako?" tanong ko, nag-aalanganin kung totoo nga ba ang lahat ng ito o bahagi lamang ng aking imahinasyon.

Agad siyang lumapit sa akin at kinurot ang pisngi ko, dahilan para magising ako sa pagka-stunned. "Hindi ka nananaginip, mahal," sagot niya, sabay yakap ng mahigpit, na parang ayaw na akong pakawalan. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan, ang tibok ng puso niya, at parang doon ko lamang napatunayang totoo nga ito—siya nga ito.

"Namiss kita," bulong niya, may lambing sa boses na matagal ko nang hindi naririnig.

Kumalas ako saglit sa kanyang yakap, tinitigan ang mukha niya, ang mga mata niyang puno ng pagmamahal at pananabik. Hindi ko napigilang halikan siya, isang halik na naglalaman ng lahat ng mga taon ng pangungulila, lahat ng damdaming itinago ko sa loob ng tatlong taon. Ang halik na iyon ay tila nagpabalik sa akin ng lahat ng saya na tila nawala nang umalis siya.

Matapos ang sandaling iyon, naupo kami sa ilalim ng puno, magkayakap. Wala kaming imik, walang salitang kailangan, sapagkat sapat na ang presensya ng isa’t isa. Hinawakan ko ang kanyang kamay, marahan kong pinaglaruan ang mga daliri niya, gaya ng dati kong ginagawa tuwing magkakasama kami. Naramdaman ko ang kanyang mga daliri na mas mahigpit pang humawak sa akin, na parang ayaw na niyang umalis muli.

"Ang tagal mong nawala," sabi ko, hindi ko napigilang mapaluha ng kaunti. Hindi ito luha ng lungkot, kundi luha ng saya at kaginhawaan na sa wakas, heto na siya—nandito na siya ulit sa tabi ko.

"Pasensya ka na," sagot niya, "kailangan ko lang talagang gawin iyon para sa atin. Pero ngayon, nandito na ako. Hindi na ako aalis, Dan. Hindi na."

Ang mga salitang iyon ay tila musika sa aking tenga. Lahat ng mga buwan ng paghihintay, lahat ng pangarap na binuo ko para sa aming dalawa—heto na, unti-unti na itong nagkakatotoo. Sa mga yakap niya, sa mga ngiti niya, parang lahat ng mga taon ng kalungkutan ay nawala sa isang iglap.

"Handa na ako," bulong ko sa kanya, "handa na ako para sa atin. Nakaipon na ako, sapat na para magpakasal tayo. Matagal ko nang inaasam na sabihin ito sa'yo."

Ngumiti siya ng matamis, at sa mga mata niya, nakita ko ang parehong pangarap—ang pangarap naming magkasama, ang pangarap ng isang buhay na puno ng pagmamahal at kasiyahan.

“Simula ngayon,” sabi niya, “hindi na kita iiwan, Dan. Pangako.”

Napatitig ako sa kanya, hindi makapaniwala sa mga salitang binitiwan niya. Ilang taon ko ring inasam na marinig iyon, at ngayon, narito na siya, kasama ko, sa ilalim ng puno kung saan madalas akong maghintay noon, iniisip kung kailan matatapos ang mga gabing malungkot at walang kasiguraduhan.

Naririnig ko ang tibok ng puso ko, mabilis at masaya, tulad ng una naming pagkikita. Pero ngayon, iba na—may katiyakan, may pangako, may hangganan na ang pangungulila. Hinawakan niya ang kamay ko, at sa sandaling iyon, lahat ng sakit, lahat ng takot, lahat ng pangungulila ay tila binura ng kanyang mga salita.

"Ajake..." mahina kong sambit, parang panaginip lang ang lahat ng ito. “Sigurado ka na ba?”

Ngumiti siya, ang ngiting iyon na palagi kong hinahanap-hanap. "Oo, Dan. Simula ngayon, wala nang pagitan sa atin. Tapos na ang mga araw ng paghihintay."

Tumango ako, at sa loob ko, naramdaman ko ang unti-unting pagbabalik ng kapanatagan—ng kasiyahang matagal ko nang hindi nadarama. Kasabay ng pagpatak ng araw sa dapithapon, nakita ko ang mukha ni Ajake na tinatamaan ng malambot na liwanag, at sa wakas, naramdaman ko ang tunay na saya na tila ba'y hindi na matatapos.

Naglakad kami pabalik sa aming maliit na tahanan—isang tahanan na noon ay puno ng katahimikan, ng mga alaala ng pag-iisa. Ngayon, magkasabay naming bubuuin ang bawat sulok nito, puno ng saya at pagmamahal. Ang bawat hakbang papunta doon ay tila isang bagong yugto ng aming kwento—isang kwentong alam naming pareho na puno ng pag-asa at pagmamahalan.

Pagdating namin sa bahay, agad niya akong hinila papunta sa sala. “May sorpresa ako sa’yo,” sabi niya habang inilalabas mula sa kanyang bulsa ang isang maliit na kahon.

Napatigil ako, alam ko na agad kung ano iyon. Naluha ako, hindi dahil sa lungkot, kundi dahil sa saya at sa damdaming akala ko’y hindi ko na mararanasan muli. Binuksan niya ang kahon at tumambad ang isang simpleng singsing—walang mga mamahaling bato o magarbong disenyo, pero sapat na para iparamdam sa akin ang kanyang wagas na pagmamahal.

"Dan," lumuhod siya sa harap ko, ang mga mata niya punong-puno ng pag-ibig. "Simula ngayon, hindi lang tayo magkasama. Gusto kong ipangako sa’yo na ako lang ang magiging kasama mo sa lahat ng bagay, sa bawat oras, sa bawat yugto ng buhay mo. Will you marry me?"

Tumulo ang mga luha sa mata ko habang tumango ako ng paulit-ulit, wala nang ibang salitang kayang magpaliwanag ng saya at pagmamahal na nararamdaman ko. "Oo, Ajake. Oo!"

Nagyakap kami ng mahigpit, parang ayaw na naming bumitaw sa isa’t isa. Sa loob ng mga bisig niya, naramdaman ko ang katahimikan at kasiguraduhan na matagal ko nang hinahanap. Wala nang lungkot, wala nang pangungulila. Tapos na ang mga araw ng pag-aalala kung babalik pa ba siya o hindi.

Simula ngayon, magkasama na kami—hindi lang bilang magkasintahan, kundi bilang mag-asawa. Isang bagong yugto ang nagbukas para sa amin, at alam ko na sa bawat hakbang, sa bawat araw, ay mas lalo naming patitibayin ang pagmamahalan namin.

Sa gabing iyon, habang magkahawak-kamay kaming nakaupo sa sofa, tahimik pero puno ng kasiyahan ang paligid. Naririnig ko ang kanyang malalim na hininga, at sa tuwing titingnan ko siya, hindi ko maiwasang mapangiti. He’s here. He’s really here, and this time, he’s staying for good.

Wala nang mas hihigit pa sa pakiramdam na, sa wakas, natagpuan ko ang aking tahanan—hindi sa isang lugar, kundi sa piling ng taong pinili ko at pinili ako.

Simula ngayon, kami na. At hindi ko na hahayaan na mawala pa ang sandaling ito.