အခန်း (၂၂)

22 6 2
                                    

"ကောင်းသော နံနက်ခင်းပါ" မင်းသားလေးက ပြောတယ်။
"ကောင်းသော နံနက်ခင်းပါ" မီးရထားလမ်းပြောင်းတဲ့သူကပြောတယ်။
"ခင်ဗျား ဒီမှာ ဘာလုပ်တာလဲ" မင်းသာလေးက မေးတယ်။
"ငါ ထောင်နဲ့ချီတဲ့ ခရီးသည် လူအစုအဝေးကို ပို့ပေးနေတာ" လမ်းပြောင်းတဲ့သူကပြောတယ်။ "သူတို့ကို သယ်ဖို့မီးရထားတွေကို လွှတ်ပေးတယ်။ တခါတလေ ဘယ်ဘက်၊ တစ်ခါတလေ ညာဘက်"

တောက်ပနေတဲ့ မီးတွေထွန်းထားတဲ့ အမြန်ရထားတစ်စီးက မိုးချိန်းသံလို မြည်ဟည်းပြီး ဖြတ်သွားရာ မီးရထားလမ်းပြောင်းသူရဲ့ ရုံကို တုန်ခါသွားတယ်။

"သူတို့က အလျင်လိုနေကြတာပဲ" မင်းသားလေးကပြောတယ်။ "သူတို့ ဘာများ ရှာနေကြတာလဲ"

"အဲ့တာကို စက်ခေါင်းမောင်းတဲ့ အင်ဂျင်နီယာတောင် သိမှာမဟုတ်ဘူး" လမ်းပြောင်းတဲ့သူကပြောတယ်။

ထို့နောက် ဒုတိယမြောက် မီးရောင်ဝင်းဝင်းနဲ့ အမြန်ရထားတစ်စီးက ဆန့်ကျင်ဘက်က ဖြတ်မောင်းလာပြန်တယ်။

"ပြန်တောင်လာကြပြီလား?" မင်းသားလေးက မေးတယ်။

"ဒါတွေက တစ်စီးနဲ့ တစ်စီး မတူဘူး" လမ်းပြောင်းသူက ပြောတယ်။ "အသွားနဲ့ အပြန်"

"သူတို့နေရတဲ့နေရာကို သဘောမကျလို့လား" မင်းသားလေးကမေးတယ်။

"ဘယ်သူ့မှ သူ နေရတဲ့ နေရာကို သဘောမကျကြဘူး" လမ်းပြောင်းသူကပြောတယ်။

တတိယအကြိမ် မီးတဝင်းဝင်းနဲ့ မီးရထားတစ်းစီးက ချုံးချုံးသံမြည်ပြီး ဖြတ်မောင်းသွားပြန်တယ်။

"သူတို့ ပထမခရီးသွားတွေရဲ့နောက်ကို လိုက်သွားကြတာလား"လို့ မင်းသားလေးက မေးပြန်တယ်။

"သူတို့ ဘယ်သူ့နောက်ကိုမှ လိုက်တာမဟုတ်ဘူး" လမ်းပြောင်းသူက ပြောတယ်။ "သူတို့က အဲ့ဒီအထဲမှာ အိပ်နေကြတ။ မအိပ်ရင်လဲ သမ်းဝေနေကြမှာ။ ကလေးတွေကသာ သူတို့နှာခေါင်းကို မှန်ပြတင်းပေါက်နဲ့ ပြားအောင် ဖိပြီး ကြည့်နေကြလိမ့်မယ်။"

"ကလေးတွေကပဲ သူတို့ရှာနေတာကို သိမှာ" မင်းသားလေးကပြောတယ်။ "သူတို့်က အချိန်တွေကို အဝတ်စုတ်နဲ့လုပ်တဲ့အရုပ်အပေါ်မှာ ကုန်ဆုံးပြီးတဲ့နောက်မှာ အဲ့တာ‌တွေက သူတို့အတွက် အရေးကြီးတဲ့အရာတစ်ခု ဖြစ်လာတယ်။ တကယ်လို့ တစ်ယောက်ယောက်က အဲ့ဒီအရုပ်ကို သူတို့ဆီက ယူသွားမယ်ဆို သူတို့က ငိုမှာ..."

"ကလေးတွေက ကံကောင်းတာပဲ" လမ်းပြောင်းသူကပြောတယ်။

The Little Prince (မြန်မာလို)Onde histórias criam vida. Descubra agora