The Little Prince (မြန်မာလို)

အခန္​း (၁၉)

အဲ့ဒီ​ေနာက္​ မင္​းသား​ေလးက ​ေတာင္​အျမင္​့ႀကီးကုိ တက္​တယ္​။ သူသိခဲ့တဲ့​ေတာင္​​ေတြဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ ဒူး​ေခါင္​း​ေလာက္​ထိပဲ႐ွိတဲ့ မီး​ေတာင္​သုံး​ေတာင္​သာ ျဖစ္​တယ္​။ သူက မီး​ေတာင္​​ေသကုိ​ေတာ့ ​ေျခ​တင္​ခုံအျဖစ္​ အသုံးခ်တယ္​။

"ဒီလို ျမင္​့မားတဲ့ ​ေတာင္​တစ္​ခုကသာဆိုရင္​ " သူက သူ႔ကုိယ္​သူ​ေျပာတယ္​၊ " ငါ ၿဂိဳလ္​တစ္​ခုလုံးနဲ႔ လူ​ေတြအားလုံးကုိ တခါတည္​းျမင္​ရမွာပဲ"

ဒါ​ေပမယ္​့ သူက ဘာကုိမွမ​ေတြ႔​ေပ၊ အပ္​​ေတြလို ခြန္​​ေနနဲ႔ ​ေက်ာက္​​ေတာင္​​ေတြကုိသာ​ေတြ႔ရတယ္​။

"​ေကာင္​း​ေသာနံနက္​ခင္​းပါ" သူက ခါတိုင္​းလို​ေျပာလိုက္​တယ္​။

"​ေကာင္​း​ေသာနံနက္​ခင္​းပါ--​ေကာင္​း​ေသာနံနက္​ခင္​းပါ--​ေကာင္​း​ေသာနံနက္​ခင္​းပါ" ပဲ့တင္​ထပ္​သံက ျပန္​​ေျဖတယ္​။

"မင္​းဘယ္​သူလဲ" မင္​းသား​ေလးက​ေျပာတယ္​။

"မင္​းဘယ္​သူလဲ--မင္​းဘယ္​သူလဲ--မင္​းဘယ္​သူလဲ" ပဲ့တင္​သံကျပန္​ထူးတယ္​။

"သူငယ္​ခ်င္​း ျဖစ္​ခြင္​့​ေပးပါ။ ငါ တစ္​​ေယာက္​တည္​း ျဖစ္​​ေနလို႔" သူက​ေျပာတယ္​။

"ငါ တစ္​​ေယာက္​တည္​း-ငါ တစ္​​ေယာက္​တည္​း-ငါ တစ္​​ေယာက္​တည္​း" ပ့ဲတင္​ထပ္​သြားျပန္​တယ္​။

"ရယ္​စရာ​ေကာင္​းတဲ့ ၿဂိဳလ္​ပဲ!" မင္​းသား​ေလးက​ေတြးတယ္​။
"အားလုံးက ​ေျခာက္​​ေသြ႔​ေနတယ္​။ အားလုံးက ခြၽန္​ျမၿပီး ၾကမ္​းတမ္​းတင္​းမာ​ေနတယ္​။ လူ​ေတြမွာ စိတ္​ကူးမ႐ွိၾက​ေတာ့ဘူး။ လူတစ္​ဦးက ဘာ​ေျပာ​ေျပာ အဲ့တာကုိပဲ ထပ္​ခါထပ္​ခါ ျပန္​​ေျပာ​ေနတက္​တာပဲ​။ငါရဲ႕ၿဂိဳလ္​မွာဆို  ပန္​းပြင္​့က​ေလးက​ေတာင္​ ငါ့ကုိစကားအရင္​​ေျပာ​ေလ့႐ွိတယ္​။"