Mikha's POV:
I was on my way sa bahay, maaga ako umalis ng clinic. I wasn't feeling well kaya umuwi na din ako and my parents aren't home anymore. Si Aiah, nagaantay na.
As I parked my car, medyo nanghihina ako siguro dahil sa pagod nalang din. I couldn't walk straight no matter how hard I tried pero I tried to keep my composure. Pagpasok ko isang mabango na ulam ang amoy na sumalubong sakin, I saw Aiah cooking and as soon as I entered the kitchen, may tablet sa gilid niya maybe she's trying to perfect my favorite dish which is Sinigang.. I hugged her from the back, and she knows it was me, she's still cooking her eyes are fixed sa tablet. "Malapit na matapos to" she said and I just kissed her shoulders.
Once she's done tinawag niya na ako and she set up everything para wala na akong gagawin kung hindi kumain. I told her I wasn't feeling well din kaya she insisted on coming home din for me. "How was it?" unang tanong ni Aiah and I answered "Masarap" she smiled. "Bakit ang putla mo? Ganon ba talaga kasama pakiramdam mo love?" she asked.
I just nodded. After eating I went straight up sa bedroom alam naman niya na masama nga pakiramdam ko kaya hinayaan niya lang ako. Hindi na ako nakapag palit, I am still on my white coat talagang hinang-hina talaga ako. After an hour, I still feel dizzy medyo okay na pakiramdam ko and I noticed na wala si Aiah sa bedroom.. I stood up with all the strength that I have and changed my clothes. When I went down, I saw Aiah sitting down in the couch tulala.
"Love, are you okay?" I asked her, she stood up and handed me a paper.. yung papel na yon.. yung result ng check-up na ginawa sakin. "Mikha.." she tried to stop the tears pero it fell automatically. Wala na akong nagawa "Leukemia, Aiah.. stage 4 already" napaupo siya and I remained standing up while trying to hold back all the emotion na nararamdaman ko. "Bakit di mo sinabi?!" she said. "Sasabihin ko naman sayo, pero hindi ko alam kung papano talaga eh. Paano ko sasabihin sayo na the person you love.. you are bound to lose her again?" I saw her eyes met mine. "Mikha, there must be a cure." I just shook my head.
"We are talking about 40/50 chances of me living, ayokong ma burden ka. Aiah, you just had your life back. Balak ko sana sabihin sayo once na nagstart na yung treatment ko kasi that's the time na gusto ko nadin sana sabihin sayo na.. itigl na natin to. " Aiah cried so much. "I'm sorry" ang tanging nasabi ko. "You think, iiwan kita? " Aiah said in a firm tone pero I just answered her " Hindi mo nga ako iiwan, pero pano ako? Baka ako, maiwan kita." Aiah rested her head sa couch, I know it's too much for her. Kaya nga ayoko agad sabihin eh, alam ko na ganito mangyayari. Before I could say something again, nag blurry na yung vision ko.. Huli kong nakita si Aiah na napansin na parang nanghihina ako, patayo siya ng chair and it went all black.
Nagising ako with my mom beside me, masakit pa ulo ko halos at nanghihina ako pero I overheard Aiah and my dad talking.
"Pasensya kana, Aiah ha? Ayaw talaga niyang pasabi. kasi may signs na siya ng leukemia noon pa pero, hindi niya pinapansin. Nag collapse na siya one time sa bahay, kaya dinala agad namin siya sa ospital. Nung una, tinago namin kasi ayaw niya pasabi kahit kanino pero inaalala ka din niya. Sabi niya, kakasimula lang daw ng buhay mo at ayaw niyang mawalan ka na naman ng taong mamahalin."
"Tito, hindi ko po iiwan si Mikha. Kahit ano pa sabihin niya at kahit ano pa ang pagtaboy niya sakin. Kailangan ko po ang anak niyo at kailangan din po niya ako. Hindi ko po iiwan si Mikha, sabihin niyo po sakanya yan. "
"Pero paano kapag... hindi naman sa pag-aano Aiah ha? Pero, mahirap ang case ni Mikha. Paano kapag lumala ang Leukemia niya? Paano ka iha? Namatay ang first love mo, ayoko din naman na mawalan ka ulit ng taong mamahalin. Pero, sa kakaunting tiyansa iha, kumakapit kame na gagaling si Mikha."
"Then, kumapit lang po tayo.. kapit lang tayo sa konting chance na yon. Gawin natin lahat, mamahalin ko siya hanggat kaya ko, hanggat kaya niya. Hindi ko susukuan si Mikha, hindi kami magiging another story na i have to tell sa iba tito kasi hindi nagwork or one has to die. Gagawin natin lahat tito, gagaling si Mikha."
Napailing nalang ako, matigas si Aiah. Siya lang naman ang iniisip ko dito, paano kapag Nawala ako at di ako naka-survive? Hindi biro ang leukemia. Hours had passed, I was transferred to a private room hindi umalis si Aiah sa tabi ko and ilang gamot din tinurok sakin dahilan para makatulog ako. I woke up around 5 am, medyo maliwanag na and bukas yung blinds sa kwarto ko. I saw my parents nakaupo si papa sa couch at nakahiga si mama habang yung ulo nito asa lap niya while Aiah.. she was in an uncomfortable sleeping position sa upuan lang siya and her head is resting sa gilid ng bed ko. Hindi ko maiwasang masaktan kasi.. she's willing to be with me.
Nang gumising sila may rasyon na ng pagkain sakin, kinuha agad ni Aiah yun at sinubuan niya ako. "Hindi ako gutom, love" I said, and Aiah shook her head "Mikha, kailangan mo kumain, sige na. Kahit dalawa or tatlong subo tapos promise, di na kita pipilitin kumain. Kagabi ka pa walang kain, buong araw tayo sa ER" I gave in, I heard her voice pleading in a way I had never heard it before. As promised, kumain ako when I was done and I could not eat any more she smiled and said, "Good girl ka, love". Hindi ako makaligo, kasi nanghihina pa ako so Aiah ensured na kumuha ng balde na may water and soap at isang face towel. Pinunasan niya ako and I saw my mom and dad smiling at the corner. Pinauwi ko muna siya around lunch time, pati si mama at papa para makapag pahinga sila. Pero hindi pa natatapos ang araw, Aiah went back with a bag full of her clothes. "Love, tinext ko na sina tita at tito. Ako muna bantay mo ngayon para makapag rest sila ha? " I smiled and asked "Love, sino nagaalaga sa pets mo?" while she was busy fixing her bag she answered "Si Trevor muna, close naman si Lingling at si Sheena and I asked din muna ng 1 week leave love." Ayoko na makipagtalo kaya kahit na labag sa loob ko na naiistorbo ko siya hinayaan ko nalang.
Sinubuan niya ulit ako kahit ilang subo lang sa pagkain kaya ko, pinunasan.. she also fixed my bed kaya tumayo ako saglit, nakita ko yung unan ko. Puro buhok, nalalagas na. I smiled sadly, and Aiah tried to cheer me up. "Love, okay lang yan! Alam mo, kapag kalbo ka na love never kana maiinitan!" She laughed and I rolled my eyes at her while laughing. Soon kailangan ko na talaga magpakalbo kasi talagang even before palang, manipis na buhok ko dahil sa hair loss dahil sa sress and soon, dahil din sa chemo. Kaya bago pa man, nagsabi na ako sakanya na kailangan ko na magpakalbo.
Kinabuksan, she did buy a shaver. Asa harap kami ng salamin sa cr naka white na gown ako pang patient with my dextrose. Aiah hugged my back and kissed my cheeks "Don't worry Mikha, Maganda ka padin." She assured me and she started shaving my head, after a few minutes.. I am now bald, I cried because I love my hair so much! Pinauna na ako ni Aiah sa labas habang inaayos niya yung CR sa mga kalat, I am still crying. Ang hirap makalbo for an illness reason. Maya-maya, bumukas ang pinto ng CR.. I saw Aiah and I dropped my jaw...
Nagkalbo din siya.
"I have to do this, para malaman mo na hindi ka nagiisa lovey." She smiled and i saw her tears falling down. Can't help but to cry also.
Mahal talaga niya ako.. hindi nga niya talaga ako iiwan.
