பத்து நிமிட பயணத்திற்குள்ளாகவே ஷிவானியின் பள்ளியை அடைந்திருந்தனர் நம் நாயகர்கள். சசியைத் தொடர்ந்து ஷிவன்யா கீழே இறங்கியதும் யாதேஷ் வெளியே வந்து கதவைத் திறந்து ஷிவானியைத் தூக்கிக் கொண்டான்.
அவர்களிடம் நெருங்கிய ஷிவன்யா தன் மகளின் சீருடையை ஒரு முறை சரி பார்த்துவிட்டு அவள் கன்னத்தில் குட்டி முத்தம் பதித்தாள்.
" உள்ள போலாமா ஷிவானி? "
" போலாம் மம்மி! அப்பா வாங்க! " என ஷிவானி ஏதோ ஒரு திசை நோக்கி கை காட்ட, ஷிவன்யாவும் அவனிடம் மென்மையாக தலையசைத்துவிட்டு நடக்கவும் ஏதோ மந்திரத்திற்கு கட்டுப்பட்டது போல் அவளைப் பின் தொடர்ந்தான் அவன்.
யாதேஷின் இதயம் எங்கோ சிறகடித்துப் பறந்து கொண்டிருந்தது. காரணம் கேட்டால் தெரியாது என்பதே அவனுக்கு கிடைத்த ஒரே பதில்.
குட்டி குட்டி குழந்தைகள் எண்ணற்றோர் பெற்றோருடன் அங்குமிங்கும் சிரித்துக் கொண்டும் அழுது கொண்டும் ஒரு சில குழந்தைகள் அவர்களின் தாய் தந்தையின் கால்களை கெட்டியாக பிடித்துக் கொண்டு " நான் போ மாட்டேன் ! வீட்டுக்கு போனும் ம்மா! அப்பா! " என அழுதுபுரண்டு கொண்டிருந்தனர்.
ஷிவன்யா அழும் குழந்தைகளை பார்த்துவிட்டு சற்று பீதியோடு அவள் பிள்ளையை திரும்பி பார்த்தாள். அழும் குழந்தைகளை கண்டு இப்படித்தான் ஒருவேளை இருக்க வேண்டுமோ என நினைத்து அழுதுவிடுவாளோ என்ற பயத்தில் இவள் இருக்க, இன்னமும் தன் தந்தையிடம் ஏதோ பேசிக் கொண்டிருந்த ஷிவானிக்கு அவை எதுவும் மதியில் பதியவில்லை.
" சோ என் பொண்ணு வெரி ஸ்ற்றாங் அப்டி தானே? "
யாதேஷ் கேட்ட கேள்விக்கு பலமாய் தலையாட்டிய ஷிவானி கண்கள் சிரிக்க பதில் கூறினாள்.
" ஆமாப்பா! நான் வெரி ஸ்ட்டாங்கு! "
" என் செல்லம் பாப்பா நீங்க, இது தான் பாப்பாக்கு அப்பாவோட கிஃப்ட்! " என அவன் முன்பே வாங்கி வைத்திருந்த தேங்கா பன்னையும் பிஸ்கட்டையும் எடுத்துக் காட்ட பின் சொல்லவா வேண்டும்?
DU LIEST GERADE
விழியை மீற வழி இல்லை...
Romantikகண் காணா தேசத்தில் தொலைந்த தன் இதயம்... தொலைத்தவருடன்.... காணாமல் போய்விட... தன் இழப்பை சரி செய்ய நினைக்கா பெண்ணவளின் வாழ்க்கையில் புயலுடன் நுழைகிறான் அவன்.... இருவரின் சந்திப்பில் தொலைந்த இதயம் சுக்கு நூறாக... சிதறிய இதய துகள்களுடன் நகர்ந்தவளின் வ...
