பறந்து செல்ல வா: 24

38 4 5
                                    

மறுபக்கமோ, முதல் முறை இருந்த ஃபரவெலுக்கு ஷிவன்யாவின் ஓசை கேட்கும் வாய்ப்பு கிடைக்காதென்ற ஏக்கத்தினால் வீம்பாய் வீட்டில் இருந்தவிட்ட யாதேஷ் இப்போது அவனவள் செய்த பிடிவாதத்தின் பலனாய் வெள்ளை வேஷ்டியில், அடர் பச்சை நிற சட்டையணிந்து சமத்துப் பிள்ளையாக அமர்ந்திருந்தான்.

ஆனால் அவன் செய்யும் ஆர்ப்பாட்டமெல்லாம் அவன் நண்பனுக்குத் தான் தெரிந்திருந்தது.

" எப்போ தான் டா அவ வருவா?! " என்று அரைமணி நேரமாக ஆரவை நச்சரித்துக் கொண்டிருக்கிறான் அந்த காலேஜின் காதல் மன்னன்.

" டேய் இன்னும் ஒரு தடவை நீ அந்த கேள்வி கேட்டாலும் நான் போய் நாட்டுக்குட்டு செத்துருவேன் டா! "

" அவ வந்துட்டானு சொல்லீட்டு நீ எங்க வேணா போ! " என தாராளமாக அனுமதி கொடுத்தவனை வெட்டவா குத்தவா என்பதைப் போல் பார்த்தான் ஆரவ்.

இப்படி வந்ததில் இருந்தே தொல்லை செய்பவனை என்ன செய்ய என தலையில் அடித்துக் கொண்டவன், அவனை யாதேஷிடம் தனியே விட்டுவிட்டு எங்கோ சென்று மறைந்திருந்த ஷிவனேஷை மனதிற்குள்ளே அர்ச்சித்துக் கொண்டிருந்தான்.

ஆரவின் அர்ச்சனை விஷ்வலில் அவன் தலை மேல் தெரிந்தது போல, எண்ணி பத்து நிமிடங்களில் சரியாக சிகப்பு நிற சட்டை அணிந்து அவர்களை நோக்கி வீராப்பு விருமாண்டி போல் வந்து நின்றான் ஷிவனேஷ்.

ஆரவிற்கு இவனை அர்ச்சனை செய்யக் கூட நேரமிருக்கவில்லை. ஏனெனில் எதற்சையாக அந்த பக்கமாக வந்திருந்த இரண்டாவது வருடம் பயிலும் நம் நாயகனின் தங்கை, " என்ன டா வேஷ்டி சட்டைல காமெடியா இருப்பீங்கன்னு நினைச்சேன். இப்டி செம்மையா இருக்கீங்க? பரவால்லையே காலேஜே உங்களப் பத்தித் தான் பேசீட்டு இருக்கு... யாஸ் ஸீனியர்ஸ்-அ பார்த்தீங்களா, பார்த்தீங்களான்னு! "

விஜித்தாவின் குரல் கேட்டதும் ஆரவ் அவளைக் கண்டு விழித்தான். ஷிவனேஷ் சாதாரணமாக தோளை குலுக்கினாலும், தன் நாயகியின் எண்ணத்தில் இருந்த நாயகன், " போ டி அந்த பக்கம்! " என விஜித்தாவை ஓரமாக தள்ளிவிட்டான்.

விழியை மீற வழி இல்லை...Où les histoires vivent. Découvrez maintenant