Fatal trouble || Lee Heeseung

30 | Back home

Przez kolejne dni, mimo monotonii szpitalnych ścian, codzienność stawała się coraz bardziej znośna. Heeseung nie odstępował mnie na krok, zawsze gotowy poprawić mi humor. Codziennie przynosił mi jakieś drobne przekąski – moje ulubione ciastka, świeże owoce, czasem nawet coś domowego, co przygotował specjalnie dla mnie. Opowiadał mi zabawne historie, które przeżył z chłopakami, tak że śmiałam się mimo bólu i zmęczenia.

Odwiedzała mnie też reszta ekipy. Beomgyu, Yeonjun, Soobin, Taehyun i Hueningkai przychodzili niemal codziennie. Wnosili ze sobą energię i żywiołowość, którą zawsze tak bardzo ceniłam. Ich rozmowy, żarty i wzajemne przekomarzania się działały jak lekarstwo na nudę i smutek. Kiedy byli wszyscy razem, na chwilę mogłam zapomnieć o bólu i przeszłości.

– No to jak, Sooyeon, co powiesz na kolejną rundę „20 pytań"? – zaproponował z szerokim uśmiechem Taehyun, siadając na brzegu łóżka i przynosząc ze sobą talię kart.

– Tylko jeśli to nie będą pytania o moje prywatne życie – odpowiedziałam, śmiejąc się lekko, a reszta chłopaków parsknęła śmiechem.

Yeonjun udawał obrażonego.

– Ej, czyli nie mogę zapytać o twoje plany na przyszłość z Heeseungiem? – rzucił, puszczając oko, co wywołało kolejną falę śmiechu i niewinną dezorientację Heeseunga.

– Ej, dajcie jej trochę przestrzeni! – rzucił Heeseung, ale jego uśmiech zdradzał, że sam cieszył się z tej atmosfery.

Czas spędzony z nimi sprawił, że czułam się lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Byli moimi przyjaciółmi, wsparciem i moją rodziną, a ich obecność przypomniała mi, jak wiele miałam do stracenia i jak wiele mogłam zyskać.

Nadszedł dzień, kiedy w końcu mogłam opuścić szpital. Miałam wrażenie, że minęła wieczność, odkąd ostatni raz czułam świeże powietrze na twarzy i widziałam świat poza czterema ścianami tego pokoju. Byłam gotowa, by ruszyć dalej, choć wciąż odczuwałam niepokój. Bałam się co mnie czeka w związku z moimi rodzicami. 

Heeseung chciał mi towarzyszyć przy wyjściu, ale coś nieprzewidzianego zatrzymało go w wytwórni. Był wyraźnie rozczarowany, że nie mógł być ze mną, ale zrozumiałam, że miał swoje obowiązki. Obiecał jednak, że spotkamy się wieczorem.

Na szczęście nie byłam sama. W drzwiach pokoju pojawili się Yeonjun i Beomgyu, uśmiechając się szeroko i przynosząc ze sobą wesołą atmosferę, której tak bardzo potrzebowałam.

– No dobra, księżniczko, czas zabrać cię do domu – zażartował Yeonjun, składając mi ukłon i wyciągając dłoń, jakby był moim osobistym ochroniarzem.

Zaśmiałam się, wdzięczna za ich obecność i poczucie humoru. Beomgyu stanął obok niego, podając mi bukiet kwiatów, które prawie zasłoniły jego twarz.

– Proszę, żebyś nie zapomniała, kto cię zabiera do domu – dodał z uśmiechem, wręczając mi bukiet. – Heeseung kazał nam się tobą zająć, więc obiecujemy, że dostarczymy cię bezpiecznie.

– Dziękuję wam, naprawdę – powiedziałam, czując wzruszenie. – Nie wiem, co bym bez was zrobiła.

Beomgyu podszedł bliżej, obejmując mnie lekko, a Yeonjun klepnął go po ramieniu.

– Daj spokój, Soo – powiedział Yeonjun. – Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Nie mogliśmy się doczekać, aż znowu będziemy razem. I przynajmniej mamy teraz szansę spędzić z tobą trochę czasu, zanim Heeseung cię porwie z powrotem.

Zaśmialiśmy się razem, a potem wyruszyliśmy w stronę wyjścia. Przechodząc przez korytarze szpitala, czułam ulgę, że ten etap jest już za mną. Z pomocą Yeonjuna i Beomgyu szłam coraz pewniejszym krokiem w stronę nowego początku, a może po części starego, gdy odzyskałam moje wszystkie utracone wspomnienia.