Seni GERÇEKTEN Sevmiyorum

13| Giray

Sarp'ın dediğiyle donakalmıştım.

"Hassiktir cidden hamilesin!"

Nereden bilebilirdiki? Sadece iki kişi biliyordu, William ve Efsane. Denemek içinmi sordu yani şimdi? Bende bu tuzağa düştümmü yani?

"Bugün hastahanede Giray'ın suratını görmeliydin, ilk kez o suratı gördüm. Bir suç işlemiş gibiydi sanki. Cidden hamilesin şimdi sen. Şuan olay tamamen başka boyuta geçti ufaklık."

"Ne diyorsun n'oluyor Sarp?"

"Giray biliyor herhalde yoksa niye bu kadar ısrarla onu çağırasın?"

Ah şu yüzümün şekilden şekilde girmesi beni hep ele veriyordu lanet.

"Bilmiyormu!?"

"Yahu neden şaşırıyorsun bilmiyor tabi. Ona söyleyecek misin? Nolur söyleme Sarp, ben bile hala onun şokundayken söylemezsin dimi?"

"Bilmiyorum, söylesemmiki?"

Adi, tıpkı Giray gibi. Oyun oynamayı seviyor. Ve bense bu ikisine karşı hep fos. Hep savunmasızım. Ellerinde hep birşeyler oluyor benimle oynamak için. Ama bu ayıptır. 

"Ee Sarp gidip söyleyecek misin? Cidden mi? Bu kadar adi biri misin gerçekten?"

"Söylemeyeceğim, aramızda sır tamammı ufaklık? Sırf yaptığın o güzel yemekler için."

"Sana birşey soracağım Sarp."

İşte şimdi elime birşeylerin fırsatı geçiyordu. Belki ufak, küçücük bir özür.

"Önyargılımısındır?"

"Bilemiyorum."

"Beni ilk gördüğünde dediğin şeyler seni biraz önyargılı zengin bir piç kurusu gibi gösterdide o yüzden sordum."

"Ne demişimki?"

Hatırlamıyor ayağına yatıyor olsa anlardım fakat cidden hatırlamıyordu. Madem öyle, hatırlatayım.

"Evsiz kız, kokuyordur şimdi o. Tanıdık geldimi biryerlerden."

"Haa onları diyorsun sen."

Haa onları diyorum tabiikide ben. Şimdide senden bir özür bekliyorum.

"Ya Maral'cığım güzelim ben hiç öyle şeyler der miyim sana? Çok ayıp etmişim vallahi ama hatırlamıyorumki. O gün üçümüzde sarhoştuk, Giray'la ayrıldıktan sonrada biz baya içmişiz. Yoksa kibarımdır ben, bak o kadar kibarımki şimdi senden özür diliyorum tüm dediklerim için. İçmediğim sürece birdaha öyle şeyler duymazsın. Hoş içsemde birdaha öyle şeyler duymazsın çünkü eski halinden eser yok şimdi."

Şarkı söyleyesim geldi, gülesim geldi. İkisinide yaptım. Sarp'la gece üçe kadar muhabbet ettik. Sonra ben uyuyakalmışım sanırım. Gerisini hatırlamıyordum çünkü. 

Sabah uyanıp banyoya gittim, Sarp evde değildi sanırım. Birkaç kez bağırdım, belki çok fazla bağırdım ama yoktu evde. 

Yüzümü yıkadıktan sonra aynaya doğru dikeldiğimle çığlık atmam bir oldu. Çünkü Giray, bizzat tamda oradaydı. Hayal değildi, rüya değildi. Halüsinasyon değildi. Gerçekti bu, gerçek. Giray'dı. Gelmişti, biliyordum geleceğini. Gelecekti, ona güveniyordum. Biliyordum, gelmişti işte. Ona olan hayranlığıma bir son veremiyordum. Şuan gözlerinin içine kocaman gözlerimle -eminimki korkudan kocaman olmuştur gözlerim- bakıyordum. 

"Hayırdır Sarp diye anırıyosun sabahtan beri? Unutamıyacağın bir gece felanmı yaşattı?"

"Yuh Giray, hoşgeldin. İşlerin varmış, gelmezsin sanıyordum. Yani bu kadar erken beklemiyordum açıkcası."