Seni GERÇEKTEN Sevmiyorum

8| Teşekkürler!

Medyada bizimkiler var Maral ve Giray.

Yolun sonuna geldiğimi hissediyordum. Giray'a ne diyecektim ki. Herşey iyiydi aslında ama bunlara alıştım, korktum ve gidiyorummu?

Gülerdi herhalde. Giray arabadan indiğinde, tüm vücudum serbestti sanki. Bacaklarım tutmuyordu.

Kolumdan sıktı yine, bundan sonra kaçamazdım kesinlikle. Bana çok sinirliydi. Herşeyi mahvettiğimi hissediyordum.

Duvara gittikçe bastırdım kendimi, sanki dahada geriye gidebilirmişim gibi. Giray sağ eliyle yanaklarımdan sıktı. Öyle bir bastırdıki, dişlerim yanaklarıma geçti ve ağzıma kan tadı geldi.

Bıraktığında ise yapabildiğim tek şey, susmaktı.

"Neden ulan? Niye? Tüm gün astın suratını, gülmen için neler yaptım. Sadece somurttun. Bir kez bile gülmedin. Ne diye? Yasakladım diye. Sana artık bişey demiyorum Maral. Gitmek mi istiyorsun gerçekten? Tamam, git öyleyse. İzin veriyorum."

Gözlerime baktı, son bir kez. Derin derin baktı. Aramızda hiç boşluk yoktu ve geri çekildi. Artık aramızda boşluk vardı. Dahada büyüdü o boşluk, büyüdü, büyüdü ve Giray artık gidiyordu. Arabaya bindi. Çalıştırdı arabayı. Güldüm.

Giray son hızla çıktı otoparktan. Bağırarak güldüm. Otoparkta sesim yankılanıyordu. Çok geçmedi, gülüşlerim ağlayışa döndü. Cenin pozisyonuna geçtim, ağlıyorum.

Otoparkın boşluğunda sessizce ağladım, ağladım. Ağlamaya devam ettim. Herşey eskiye dönmeye başlamıştı bile, yalnız başıma ağlıyordum yine. Herşeyi mahvettim. Kendime kızgındım, arada bir gülüyordum. Şuan, ağlamaktan başka birşey gelmiyordu elimden. Ağlamaktan buğulanan gözlerim, hiçbirşeyi göremiyordum. Yarım saattir bu haldeydim belkide.

Sadece ağlıyordum, Giray'a karşı ne hissedeceğimi bilmiyordum. Şuan hiçbirşey bilmiyorum, hiçbirşey görmüyordum. Hatta beni izleyen Giray'ı bile yeni farkettim.

Giray!? Karşımda arabasına yaslanmış, ellerini göğsünde birleştirmiş bana bakıyordu. Kahretsin, çok kötü hissettirdi bu. Kendimden nefret ederken, bu nefretin dahada arttığını hissettim.

Giray'a bakamayacak kadar utanıyordum, bakamaycak kadar mahçuptum, bakamayacaktım. Ellerimle yüzümü dahada kapatma hissi geldi, bu suçluluk hissiydi. Korkuyordum, şimdi ne olacaktı? Giray yeniden gidecek miydi?

Hayır gitmiyordu, yanıma doğru geldi ve çömeldi. Bu acaba onun intikam oyunumuydu? Ne olursa olsun, ona sadece son bir kezde olsa sarılmak istiyordum. Sarıldımda.

"Neden ağlıyorsun çirkin, işlerim vardı onları halledip geldim. Hadi eve gidelim artık."

Bişey diyemedim. Şuan sadece ona sarılmak ve uzun bir süre bu halde kalmak istiyordum. Ben onu bırakmıyordum, oda beni kucağına almıştı. Arabaya götürdü ve bindirdi.

Ağladığım için şuan burnum akıyordu ve sürekli çekiyordum. Peçete uzattı. Burnumu sildim, fakat yeterli olmadı. Hınkırdım birde. Ve Giray'da buna şahit olmuştu fakat şuan bunları pek önemsemiyordum. Yol boyunca ikimizde konuşmadık.

Eve gelir gelmezde koşarak banyoya çıktım. Üzerimdekileri çıkarır çıkarmazda soğuk suyun altına girdim. İlk başta bir ürperti geldi, sonrada ben kendime geldim. Kendi kendime sordum, 'ne yapıyorum ben? kendine gel Maral'.

"Maral çabuk o suyu ısıt yoksa ben ısıtırım."

Ne? Nasıl anladıki!?

"Hava zaten sıcak Giray!"

Dememe kalmadı, utanmaz herif Giray karşınızda. Çok sinirlenmiştim, neyseki suyun altındaydımda biryerimi görmemişti.

Hoş görse bile, ilk görüşü olmayacaktı. "E alıştın iyice sende."