Seni GERÇEKTEN Sevmiyorum

4 | Zengin züppesi! Sorumsuz domuz! Bu evi başına yıkacağım.

"Sen kimsin? Kimse değilsin. Beni tanımıyorsun neden evine götürüceksin? Saçmalamada beni serbest bırak işte. Tamam paranla ezdin zenginsin tamam zengin züppesi çok paran var tamam. İznini istemem saçmaydı gidiyorum ben!"

Üzerimdeki kıyafetleri bu adama geri vermeliydim. Eski kıyafetlerimle gayette idare edebiliyordum ben. İstediğim zaman ayaklarımıda ısıtabilirdim. Gayet güzeldi o kıyafetlerim. Böyle gereksiz bir kıyafete ihtiyacım yoktu. İdare edebiliyordum. "Kıyafetlerim nerde?"

"O yırtık ve kirli bez parçalarındanmı bahsediyorsun? Çöpteler."

"Ne! N'aptığını sanıyorsun ya sen kim olduğunu sanıyorsun! Tam bir zengin züppesi. Neyse ne seninle uğraşamam gidiyorum ben!"

Hızlı adımlarla çıkıyordum odadan ve beni duvara sertçe çarptırarak engelledi. Kötü adam.. Sırtımdada ağrılar vardı, bu gerçekten canımı yakmıştı. Hafifçe inlesemde, bana acımasına gerek yoktu. Kapıyı çarptı ve yere oturduğum için dizlerinin üzerine çömeldi. Sırtımın ağrısından dolayı bu adamla başa çıkamayacaktım şuan.

"Aptal herifin tekisin.." diye fısıldadım. "Kabasın..."

"Hemşireyi çağırıyorum bekle burda." Zaten yerden kalkamıyordum nereye kaçacaktım ki? Zorladım. Duvara sürtünerek kalkabildim. Sırtım şuan umurumda değildi açıkcası. Sadece, gitmek istiyordum bu lüks yerden. Çöplüğüme geri dönmeliydim. Ben buraya ait değildim.

Kapıyı açmaya yeltendim ama, lanet olsun kitlemişti. Odada sert bir şeyler aradım. Evet, vazo. Kafasına atıp onu etkisiz hale getirebilirdim. Kesinlikle. Gelmesini bekledim. Çok geçmemiştiki kapının kilit sesini duydum. Gel bakalım domuz!

Kapı açılır açılmaz kafasına vurdum vazoyu. Ha- hasiktir bu o hemşire kızdı! Nolur birşey olmasın. Yerde kıvranıyordu. Bana tip tip bakan domuza tedirgince baktım bende. Başka hemşireleride çağırdı. Aldılar yerde yatan kızı. Ve işte yine herşeyi batırmıştım.

Vazoyu tuttuğum elimin bileğini sıkarak yine tehditkar sesiyle konuştu. "Banamı vuracaktın o vazoyla!?"

Konuşmayacaktım. Bileğimi dahada sıktı. Senden korkmuyorum domuz herif! Korkmayacağım.

"Evet, vuracaktım ve gidecektim buradan. Ama herşeyin içine ettin. Ne olurdu izin verseydinde gitseydim? Kıza yazık oldu. Birşeyi yoktur değil mi?"

"Nerden bileyim ben! Hastane burası bakarlar çaresine ama senin başın dertte ufaklık. O yüzden evime gelmen şart oldu dışarıda polisler seni yakalar falan mazallah!" Dalga geçiyordu birde.

Bu domuzla uğraşıyordum birde. Tanrım neden beni böyle saçma şeylerle sınıyorsunki?!

"Hadi gel gidiyoruz."

"Gelmiyorum bırak!" Sürükleye sürükleye beni hastanenin dışına çıkardı. Gerçekten koskocaman bir hastane. Mükemmeldi tek kelimeyle. Hemşireye birşey olmasa bari. Hapse atarlar mıydı beni? Belki iyi olabilirdi orada yemek ve battaniye vardı sonuçta. Ama burada bir insana zarar vermiştim, lanet olsun sana domuz herif!

Siyah bir arabaya bindik. Tabiikide arabada fazlasıyla lükstü. İnmeye yeltendim ama kapı yine kitliydi. Neden kapana kısılıyordum hep. Bu herif kim olduğunu sanıyordu?

"Umursamayacaktın beni, ayaklarına kapansamda umurunda olmayacaktı hani? Seninle hiçbiryere gelmiyorum."

"Emin misin? Çoktan geliyorsun bile." Arabayı çalıştırmıştı bu sırada. Bok herif!

Çok fazla saçmaydı. Benden ne elde edebilirdiki? Alt tarafı evsiz bir kızdım. Hiçbirşeyim yoktu, yırtık kıyafetlerim dışında. Artık onlarda yoktuya neyse. Üzerimde siyah eşofman takımı vardı. İçimde beyaz bir badi. Beyaz spor ayakkabılar. Ve beyaz çoraplar. Markaydı hepsi, çorabıma kadar. Zengin züppesi işte, hava atıyor kendince. Umurumda bile değildi parası. Sadece gitmek istiyordum. Lanet olasıca bu arabadan inip defolup gitmek istiyordum bu müstakil evlerde dolu zengin züppelerinin oturduğu yerden! Orman gibi biryere doğru girdi.