අපි අපේ

24 කොටස

යුගාන් හිටියේ පානදුර මූලික රෝහලේ. යුගාන්ට සිහියක්වත් නෑ එයා එතනට ආවේ කොහොමද කියලාවත්. කෝල් එක කට් වුනු ක්ශනිකයෙන් යුගාන් කාර් කී එකත් අතට අරන් කලබලෙන් එලියට ගියේ ගෙදර මිනිස්සු කියන කිසි දෙයක්වත් ඇහුනේ නෑ වගේ...

"Officer, මගේ කොල්ලා..."

"එයාව තාම doctors ලා චෙක් කරනවා."

"...."

"අද දවල් 2.00 ට විතර අපිට කෝල් එකක් ආවා පානදුර පොලීසියෙන්, පානදුර මුහුදු වෙරලේ තිබිලා නා දුනන මළ සිරුරක් හම්බ උනා කියලා... අපි මෙහාට එනකොටත් කොල්ලව doctors ලා චෙක් කරන ගමන් හිටියේ."
.
.
.
.

තත්පරෙන් තත්පරේ ගෙවුනා. ඒත් ඇතුලේ හිටපු කිසිම කෙනෙක් එළියට එන පාටක් නෑ...

යුගාන්ගේ හිත හුගක් නොසන්සුම් එයා හොස්පිට්ල් කොරිඩෝ එක දිගේ එහාටයි මෙහාටයි යනවා, තවත් වෙලාවකට ඔරලෝසුව දිහා බලනවා, ආයි එහාට යනවා මෙහාට යනවා...

මේ අතරේ නේත්‍ර, යුගාන්ට කී පාරක් නම් කියලා කෝල් කරන්න ඇතිද? අන්තිමට ආපු තොරතුරකට අනූව පානදුර මූලික රෝහලට එන්න පිටත් උනේ හිතේ දෙගිඩියාවෙන්...

නේත්‍ර බය උනා යුගාන්ටත් මොකක් හරි වෙලා ඇති කියලා... මොකද එයා එළියට ගියේ හරිම කළබලෙන් නිසා...
.
.
.
.

"Patient ව වෙලාවට ගේන පුලුවන් උන නිසා අපිට එයාව ක්‍රිටිකල් කන්ඩිශන් එකෙන් එළියට ගන්න පුලුවන් උනා..."

යුගාන් අහන් හිටියේ එයාට ටිකක් එහාට වෙන්න ඉන්න තවත් කෙනෙක්ට doctor කෙනෙක් කියල කතාවක්... ඒ උනත් යුගාන්, එයා තාමත් බලන් ඉන්නේ ඇතුලේ ඉන්න අය එලියට එනකන්...

යුගාන්ට ඉස්සරහින් තියෙන දොර ඇරුණා සුදු පාට කෝට් එක දා ගත්තු උස පිරිමිකෙනෙක් පිටිපස්සෙන් එන නර්ස් කෙනෙක්ට මමොනාද කියන ගමන් ඒ දොරෙන් එළියට එද්දී යුගාන්ට කලින් එතන ඉන්නේ පොලීසියේ අය ඉස්සර උනා කිව්වොත් හරි...

"I'm soo sorry-

-he's in coma."  Doctor එහෙම කිව්වහම යුගාන්ට හුස්ම ගන්නත් අමතකයි... එයාගේ ඇස් වල කදුලු පිරුනේ ආලෝකේ වේගෙටත් වඩා වැඩි වේගෙකින්ද මන්දා...
ඒත්,