Spotkamy się na moście miłości [ZAKOŃCZONE]

Rozdział XXV

Janek usiadł ciężko na kanapie, z której Bruno ledwo się podniósł, by otworzyć drzwi. Chaos w salonie wydawał się wręcz namacalny – rozrzucone papiery, resztki jedzenia na talerzu obok kanapy, pusta butelka po winie. Bruno opadł obok niego, wsparł łokcie na kolanach i potarł twarz dłońmi, jakby chciał zetrzeć z siebie całe zmęczenie świata.

– No i? – rzucił w końcu z rezygnacją. – Po co tu przyszedłeś?

Janek spojrzał na niego uważnie. – Bo nie mogę patrzeć, jak się staczasz, stary.

– Staczam się? – Bruno parsknął gorzko. – Dzięki, terapeuta mi tego jeszcze nie powiedział.

– Nie jestem twoim terapeutą, Bruno – odparł Janek, zrywając kurtkę z oparcia krzesła i rzucając ją w kąt. – Jestem twoim kumplem, a kumple mają prawo powiedzieć ci w twarz, że wyglądasz jak wrak człowieka, kiedy tak właśnie wyglądasz.

Bruno wyprostował się, wzdychając. – Super. Czyli kolejny mądrala, który chce mi powiedzieć, co robię źle. Może jeszcze powiedz, że to wszystko moja wina?

– Nie o to chodzi – odparł Janek spokojnie. – Chodzi o to, że siedzisz tu sam, zamknięty, wyżerając sobie wnętrzności, zamiast... zamiast coś zrobić.

– A co mam niby zrobić?! – Bruno podniósł głos, zrywając się na równe nogi. – Powiedz mi, co mam zrobić, bo naprawdę nie wiem!

Janek zmrużył oczy, przyglądając mu się uważnie. – Co masz na myśli?

Bruno zaśmiał się nerwowo, kręcąc głową. – To, że ona sama nie wie, kim jest. Czasami mam wrażenie, że to nie jest ta sama dziewczyna, którą znałem. Moja Melka, którą kochałem. W jednej chwili jest Mela, zamknięta, zimna, a w następnej... Melka wraca, ale tylko na chwilę. Jak mam... – zaciął się, zaciskając pięści. – Jak mam kochać kogoś, kto nie wie, kim chce być?

– Może właśnie na tym to polega – odpowiedział Janek cicho.

Bruno spojrzał na niego, z frustracją błyskającą w oczach. – Na czym? Na tym, żeby ciągle zgadywać? Zastanawiać się, czy dziś będę rozmawiał z Melą, czy z Amelią?

Janek westchnął ciężko. – Na tym, żeby kochać ją całą, nawet jeśli to oznacza zaakceptowanie tego, że jest rozdarta.

– A co, jeśli ja nie potrafię? – Bruno opadł z powrotem na kanapę, chowając twarz w dłoniach. – Co, jeśli nie dam rady?

Janek chwilę milczał, dając mu przestrzeń na wyrzucenie z siebie wszystkiego. W końcu wstał, podszedł do kuchni i wyjął z szafki dwie szklanki. Napełnił je wodą, wrócił do salonu i postawił jedną przed Brunem.

– Masz. Wypij.

Bruno uniósł głowę, patrząc na niego z niedowierzaniem. – Serio?

– Tak, serio. Zaczniemy od podstaw. Nawodnienie, a potem naprawianie twojego życia.

Bruno parsknął śmiechem, ale sięgnął po szklankę. – Dobra, mów dalej, mądralo.

Janek zajął miejsce na kanapie, wyraźnie bardziej rozluźniony. – Posłuchaj, wiem, że to cię boli. Wiem, że masz żal do niej, do siebie, do świata. Ale nie możesz pozwolić, żeby ten ból cię zżerał. Jeśli chcesz o nią walczyć, to walcz. Jeśli chcesz ją zostawić, to zostaw. Ale nie rób z siebie męczennika.

Bruno wpatrywał się w niego, a potem potrząsnął głową. – Łatwo ci mówić. Ty nigdy nie kochałeś tak, żeby to cię rozwalało od środka.

– Nie kochałem? – Janek uniósł brew. – Stary, każdy z nas ma swoje piekło. Po prostu nauczyłem się, że czasami trzeba przestać palić się na stosie dla kogoś, kto jeszcze nie wie, czy chce cię uratować.