Spotkamy się na moście miłości [ZAKOŃCZONE]

Rozdział I

Bruno stał na moście miłości, opierając się o barierkę i spoglądając na rzekę. Wieczór już zapadał, a niebo przybierało ciemniejsze odcienie, przetykane jedynie smugami różu i pomarańczu. Jego telefon spoczywał w dłoni, a ekran raz po raz rozświetlał się na krótko, gdy Bruno sprawdzał, czy nie dostał kolejnej wiadomości. Zegar wskazywał 16:30, a Melki nadal nie było.

– Gdzie ty jesteś? – mruknął pod nosem, spoglądając w stronę drogi prowadzącej na most.

Wszystko powinno się już skończyć – te dwa długie miesiące bez niej. Teraz miała wrócić, a ich spotkanie miało być początkiem końca rozłąki. Bruno nie mógł doczekać się momentu, w którym zobaczy jej roześmianą twarz, rzuci ją w ramiona i poczuje w końcu to, czego brakowało mu przez całe wakacje – bliskość Amelii.

Jednak minęło już pół godziny od ich umówionej godziny. Słońce coraz bardziej chowało się za horyzontem, a jej wciąż nie było.

Odezwał się ponownie Messenger, ale tym razem nie była to Amelia. Grupa na Messengerze, koledzy z klasy, zaczęła coś komentować o nowym roku szkolnym. Bruno spojrzał na wiadomości, po czym westchnął i szybko zamknął aplikację. Nie teraz. Teraz liczyła się tylko ona.

Bruno odepchnął się od barierki i zaczął chodzić tam i z powrotem. Ostatecznie usiadł na ławce przy mostku, wyciągając telefon. Jego palce przebiegły po ekranie, gdy otworzył ich konwersację, szukając ostatniej wiadomości od niej.

Pada mi bateria, ładowarka w walizce. Do zobaczenia na moście. 16! – to były jej ostatnie słowa.

Początkowo uspokoił się tą myślą. Pewnie coś się przeciągnęło. Może utknęła w korku, a telefon się rozładował. Ale po godzinie czekania niepokój zaczął narastać. Myśli zaczęły go niepokoić, choć próbował je odrzucać.

Wstał z ławki, przeciągnął ręką przez włosy i podjął decyzję.

– Nie, to nie jest normalne.

Wsiadł na rower, który zostawił oparty przy moście, i pojechał w stronę domu Amelii. Droga, którą znał na pamięć, dziś wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Każde skrzyżowanie, każda ulica tylko potęgowały jego zmartwienie. Z jego umysłu nie znikały myśli o Amelii – jak spogląda na niego swoimi szmaragdowymi oczami, jak się śmieje, gdy opowiada mu o najnowszych wydarzeniach ze swojego życia. A teraz – cisza.

Gdy dotarł pod dom Amelii, coś było wyraźnie nie tak. Na podjeździe stał radiowóz, a przed domem kręciło się kilku policjantów. Przez sekundę Bruno poczuł, jak serce zamiera w jego piersi. Babcia Amelii stała na progu, twarz ukryta w dłoniach, a jej ciało drżało z rozpaczy.

– Pani Mario, co się stało? – spytał, podchodząc bliżej, starając się opanować drżenie głosu.

Starsza kobieta podniosła na niego oczy, z czerwonymi od płaczu powiekami. Jej słowa były chaotyczne, rwane.

– Wypadek... Amelia... Muszę... do szpitala... – wydukała, a Bruno poczuł, jak jego nogi zaczynają się uginać.

– Jaki wypadek? Gdzie jest Amelia?! – zapytał, próbując zachować zimną krew, ale panika coraz bardziej ściskała jego serce.

Babcia chwyciła jego rękę, błagając:

– Błagam, zawieźcie mnie do szpitala...

Bruno poczuł, jak jego serce niemal zatrzymało się, kiedy spojrzał na zapłakaną twarz babci Amelii. Była blada, oszołomiona, a jej oczy zdradzały desperację. Policjant objął ją ramieniem, kierując ją w stronę radiowozu, aby zawieźć ją do szpitala, gdzie czekała informacja o stanie Amelii. Bruno chciał biec za nimi, ale wiedział, że nie może zostawić roweru, na którym przyjechał. Nie miał innego wyboru. Ale wtedy usłyszał fragment rozmowy.